شول، کلیفورد: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ شول، کلیفورد (۱۹۱۵ـ۲۰۰۱ ) را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به شول، کلیفورد منتقل کرد) |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[File:26149900.jpg|thumb|شول، کلیفورد]]شول، کلیفورد (۱۹۱۵ـ۲۰۰۱م)(Shull, Clifford) | |||
فیزیکدان امریکایی. به همراه برترام بروکهاوس<ref>Bertram Brockhouse</ref> به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۹۴م دست یافت. اعطای این جایزه بهسبب پدیدآوردن روش پراش نوترون<ref>neutron diffraction</ref> برای بررسی ساختار و خواص ماده بود که به پیشرفتهایی در فناوری نیمرسانا<ref>semiconductor technology</ref> منجر شد. شول روش پراش نوترون را برای پاسخگویی به مسائلی مانند تعیین محل استقرار اتمهای سبک هیدروژن در بلور یخ بهکار برد. روش مشابه، یعنی پراش پرتو ایکس<ref>x-ray diffraction</ref>، از پاسخگویی به اینگونه مسائل درمانده بود. شول همچنین نشان داد که با استفاده از نوترون میتوان به خواص مغناطیسی فلزات و آلیاژها پیبرد. او کشف کرد که نقش پراش پروتون<ref>proton diffraction</ref> با نقش پراش دوترون<ref>deuteron</ref>، متشکل از یک پروتون و یک نوترون، تفاوت دارد. با مقایسۀ نقش پراشهای تولیدشده با آب و اکسید دوتریم توانست شناخت بیشتری از پیوند هیدروژنی<ref>hydrogen bond</ref> فراهم آورد. او روشن ساخت که برهمکنشهای مغناطیسی بین نوترونها و اتمها منجر به تولید نقش پراش میشود. وجود مواد پادفِرومغناطیس<ref>antiferromagnetic materials</ref> را نیز به اثبات رساند. در این مواد، نیمی از اتمها از لحاظ مغناطیسی در یکجهت و نیمی دیگر در جهت دیگرند. | |||
| |||
کلیفورد شول، ۳۱ مارس ۲۰۰۱ میلادی (برابر با ۱۱ فروردین ۱۳۸۰ شمسی) در سن ۸۵ سالگی بر اثر بیماری در فرامینگهام، ماساچوست آمریکا درگذشت. | |||
---- | ---- | ||
[[Category:فیزیک و مکانیک]] [[Category:(فیزیک و مکانیک)اشخاص و آثار]] | [[Category:فیزیک و مکانیک]] [[Category:(فیزیک و مکانیک)اشخاص و آثار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۰۶

شول، کلیفورد (۱۹۱۵ـ۲۰۰۱م)(Shull, Clifford)
فیزیکدان امریکایی. به همراه برترام بروکهاوس[۱] به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۹۴م دست یافت. اعطای این جایزه بهسبب پدیدآوردن روش پراش نوترون[۲] برای بررسی ساختار و خواص ماده بود که به پیشرفتهایی در فناوری نیمرسانا[۳] منجر شد. شول روش پراش نوترون را برای پاسخگویی به مسائلی مانند تعیین محل استقرار اتمهای سبک هیدروژن در بلور یخ بهکار برد. روش مشابه، یعنی پراش پرتو ایکس[۴]، از پاسخگویی به اینگونه مسائل درمانده بود. شول همچنین نشان داد که با استفاده از نوترون میتوان به خواص مغناطیسی فلزات و آلیاژها پیبرد. او کشف کرد که نقش پراش پروتون[۵] با نقش پراش دوترون[۶]، متشکل از یک پروتون و یک نوترون، تفاوت دارد. با مقایسۀ نقش پراشهای تولیدشده با آب و اکسید دوتریم توانست شناخت بیشتری از پیوند هیدروژنی[۷] فراهم آورد. او روشن ساخت که برهمکنشهای مغناطیسی بین نوترونها و اتمها منجر به تولید نقش پراش میشود. وجود مواد پادفِرومغناطیس[۸] را نیز به اثبات رساند. در این مواد، نیمی از اتمها از لحاظ مغناطیسی در یکجهت و نیمی دیگر در جهت دیگرند.
کلیفورد شول، ۳۱ مارس ۲۰۰۱ میلادی (برابر با ۱۱ فروردین ۱۳۸۰ شمسی) در سن ۸۵ سالگی بر اثر بیماری در فرامینگهام، ماساچوست آمریکا درگذشت.