فارس، نبیل

فارِس، نَبیل (کولو ۱۹۴۰)

داستان‌نویس و شاعر الجزایری. از نسل نویسندگانی چون رشید بوجِدْرَه است که، در دهۀ ۱۹۷۰، هرچه را در جامعۀ خود نمی‌پسندیدند، با زبانی سازش‌ناپذیر، نفی کردند و در ادبیات الجزایر تأثیری عمیق گذاشتند. اولین رمانش، یحیای بداقبال (۱۹۷۱)، نیمی داستان و نیمی شرح‌حال، تجسم شخصیت‌های مرکزی جبهۀ آزادی‌بخش ملی، دورۀ دانشجویی و نخستین مواجهۀ جدی رمانتیک خود اوست. در مسافر غرب (۱۹۷۱)، موضوع تبعید را می‌کاود و در تریلوژی اکتشاف دنیای جدید (۱۹۷۲، ۱۹۷۴، ۱۹۷۶) افسانه‌ها و شعر شفاهی میراث بربری خود را عرضه می‌کند. از آن‌جا که فرهنگ بربر، در الجزایرِ عرب‌گرای پس از استقلال، جایگاهی درخور نیافت، شور ناسیونالیستی فارس فرونشست. آخرین اثرش، مرگ صالح بیگ (۱۹۸۰)، یأس کسانی را تصویر می‌کند که بی‌تقصیر مقهور ارادۀ صاحبان قدرت‌اند. اشعاری هم سروده است که مانند رمان‌ها و آثار آکادمیک‌اش غالباً بر ادبیات شفاهی بربر تمرکز دارد.