اسکارچا، جیان روبرتو (۱۹۳۳): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
|ملیت=ایتالیایی | |ملیت=ایتالیایی | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل=زبان | |تحصیلات و محل تحصیل=زبان فارسی، دانشکده ادبیات رم | ||
| شغل و تخصص اصلی =ایران شناس | | شغل و تخصص اصلی =ایران شناس | ||
|شغل و تخصص های دیگر= | |شغل و تخصص های دیگر= | ||
|سبک = | |سبک = | ||
|مکتب = | |مکتب = | ||
|سمت = | |سمت =استاد زبان و ادبیات ایتالیایی در دانشگاه تهران (۱۹۵۶ـ۱۹۵۷) - استادیار اسلام‌شناسی در دانشگاه خاورشناسی ناپل و دانشگاه رم (۱۹۵۹ـ۱۹۶۷) - صاحب کرسی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ونیز (۱۹۶۷) | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات = | ||
|آثار = | |آثار =مسائل زمامداری نزد امامیه (ویسبادن، ۱۹۵۹)؛ ترجمۀ زردشت و تخیلات مذهبی از انگلیسی (میلان، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ تاریخ جهانگشای جوینی از روی ترجمۀ انگلیسی (میلان، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ گزیده‌ای از اشعار حافظ؛ ترجمۀ صفت‌نامۀ درویش محمدخان غازی، با تصحیح و توضیحات لغوی (رم، ۱۹۶۵)؛ سه نمایش کمدی که ترجمۀ سه اثر میرزا آقا تبریزی است (رم، ۱۹۶۷)؛ تاریخ ادبیات ترکی (میلان، ۱۹۷۱)؛ گلشن راز قدیم با همکاری ریکاردو تسیپولی (میلان، ۱۹۷۶)؛ سبک قدیم فارسی (تهران، ۱۹۷۷)؛ تحول و گسترش ادبیات فارسی از عصر صفوی تاکنون (رم، ۱۹۷۷)؛ تاریخ ادبیات جامع فارسی (۱۹۶۹) | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله =خاورشناسی | |گروه مقاله =خاورشناسی | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
}}<p> | }}<p> | ||
خاورشناس ایتالیایی. زبان فارسی را در دانشکدۀ ادبیات رم فراگرفت. استاد زبان و ادبیات ایتالیایی در دانشگاه تهران (۱۹۵۶ـ۱۹۵۷) و استادیار اسلام‌شناسی در دانشگاه خاورشناسی ناپل و دانشگاه رم (۱۹۵۹ـ۱۹۶۷) بود و صاحب کرسی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ونیز شد (۱۹۶۷). در دانشگاه فوسکاری ونیز، بنیاد ایران‌شناسی پی‌افکند. کتاب‌ها و مقالات بسیاری دربارۀ زبان و تاریخ و فرهنگ ایران و اسلام نوشته یا به ایتالیایی ترجمه کرده است. از آثارش: ''مسائل زمامداری نزد امامیه'' ( | خاورشناس ایتالیایی. زبان فارسی را در دانشکدۀ ادبیات رم فراگرفت. استاد زبان و ادبیات ایتالیایی در [[دانشگاه تهران]] (۱۹۵۶ـ۱۹۵۷) و استادیار اسلام‌شناسی در دانشگاه خاورشناسی ناپل و دانشگاه رم (۱۹۵۹ـ۱۹۶۷) بود و صاحب کرسی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ونیز شد (۱۹۶۷). در دانشگاه فوسکاری ونیز، بنیاد ایران‌شناسی پی‌افکند. کتاب‌ها و مقالات بسیاری دربارۀ زبان و تاریخ و فرهنگ ایران و اسلام نوشته یا به ایتالیایی ترجمه کرده است. از آثارش: ''مسائل زمامداری نزد امامیه'' ([[ویسبادن]]، ۱۹۵۹)؛ ترجمۀ ''زردشت و تخیلات مذهبی'' از انگلیسی ([[میلان، شهر|میلان]]، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ ''تاریخ جهانگشای جوینی'' از روی ترجمۀ انگلیسی (میلان، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ گزیده‌ای از اشعار حافظ؛ ترجمۀ ''صفت‌نامۀ'' درویش محمدخان غازی، با تصحیح و توضیحات لغوی ([[رم، شهر|رم]]، ۱۹۶۵)؛ ''سه نمایش کمدی'' که ترجمۀ سه اثر میرزا آقا تبریزی است (رم، ۱۹۶۷)؛ ''تاریخ ادبیات ترکی'' (میلان، ۱۹۷۱)؛ ''گلشن راز قدیم'' با همکاری ریکاردو تسیپولی (میلان، ۱۹۷۶)؛ ''سبک قدیم فارسی'' (تهران، ۱۹۷۷)؛'' تحول و گسترش ادبیات فارسی از عصر صفوی تاکنون'' (رم، ۱۹۷۷)؛ ''تاریخ ادبیات جامع فارسی'' (۱۹۶۹).</p> | ||
<br><!--11303400--> | <br><!--11303400--> | ||
[[رده:خاورشناسی]] | [[رده:خاورشناسی]] | ||
[[رده:(خاورشناسی)ایران]] | [[رده:(خاورشناسی)ایران]] | ||
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۷
اِسکارْچا، جیان روبرتو (۱۹۳۳)(Scarcia, Jean Roberto)
| جیان روبرتو اسکارچا Jean Roberto Scarcia | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۳م |
| ملیت | ایتالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | زبان فارسی، دانشکده ادبیات رم |
| شغل و تخصص اصلی | ایران شناس |
| آثار | مسائل زمامداری نزد امامیه (ویسبادن، ۱۹۵۹)؛ ترجمۀ زردشت و تخیلات مذهبی از انگلیسی (میلان، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ تاریخ جهانگشای جوینی از روی ترجمۀ انگلیسی (میلان، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ گزیده‌ای از اشعار حافظ؛ ترجمۀ صفت‌نامۀ درویش محمدخان غازی، با تصحیح و توضیحات لغوی (رم، ۱۹۶۵)؛ سه نمایش کمدی که ترجمۀ سه اثر میرزا آقا تبریزی است (رم، ۱۹۶۷)؛ تاریخ ادبیات ترکی (میلان، ۱۹۷۱)؛ گلشن راز قدیم با همکاری ریکاردو تسیپولی (میلان، ۱۹۷۶)؛ سبک قدیم فارسی (تهران، ۱۹۷۷)؛ تحول و گسترش ادبیات فارسی از عصر صفوی تاکنون (رم، ۱۹۷۷)؛ تاریخ ادبیات جامع فارسی (۱۹۶۹) |
| گروه مقاله | خاورشناسی |
خاورشناس ایتالیایی. زبان فارسی را در دانشکدۀ ادبیات رم فراگرفت. استاد زبان و ادبیات ایتالیایی در دانشگاه تهران (۱۹۵۶ـ۱۹۵۷) و استادیار اسلام‌شناسی در دانشگاه خاورشناسی ناپل و دانشگاه رم (۱۹۵۹ـ۱۹۶۷) بود و صاحب کرسی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ونیز شد (۱۹۶۷). در دانشگاه فوسکاری ونیز، بنیاد ایران‌شناسی پی‌افکند. کتاب‌ها و مقالات بسیاری دربارۀ زبان و تاریخ و فرهنگ ایران و اسلام نوشته یا به ایتالیایی ترجمه کرده است. از آثارش: مسائل زمامداری نزد امامیه (ویسبادن، ۱۹۵۹)؛ ترجمۀ زردشت و تخیلات مذهبی از انگلیسی (میلان، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ تاریخ جهانگشای جوینی از روی ترجمۀ انگلیسی (میلان، ۱۹۶۲)؛ ترجمۀ گزیده‌ای از اشعار حافظ؛ ترجمۀ صفت‌نامۀ درویش محمدخان غازی، با تصحیح و توضیحات لغوی (رم، ۱۹۶۵)؛ سه نمایش کمدی که ترجمۀ سه اثر میرزا آقا تبریزی است (رم، ۱۹۶۷)؛ تاریخ ادبیات ترکی (میلان، ۱۹۷۱)؛ گلشن راز قدیم با همکاری ریکاردو تسیپولی (میلان، ۱۹۷۶)؛ سبک قدیم فارسی (تهران، ۱۹۷۷)؛ تحول و گسترش ادبیات فارسی از عصر صفوی تاکنون (رم، ۱۹۷۷)؛ تاریخ ادبیات جامع فارسی (۱۹۶۹).