ناهید، حسن (کرمان ۱۳۲۲ش): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
حسن ناهید (کرمان 12 تیر ۱۳۲۲ش- تهران 27 بهمن 1401ش)<br> | |||
[[پرونده: 39039600.jpg | بندانگشتی|ناهيد، حسن]]<p>نی‌نواز ایرانی. از نوجوانی تحت تأثیر صدای ساز حسن کسایی به | [[پرونده: 39039600.jpg | بندانگشتی|ناهيد، حسن]]<p>نی‌نواز ایرانی. در میان نسل نوازندگان پس از حسن کسایی، در کنار محمد موسوی، برجسته‌ترین نوازندۀ نی بود. پدرش ارتشی بود و این اتفاق باعث شد که خانواده‌اش در ماه‌های ابتدایی تولدش به شیراز مهاجرت کنند و به این ترتیب بخشی از کودکی ناهید در این شهر سپری شد. از نوجوانی تحت تأثیر صدای ساز حسن کسایی به ساز نی علاقمند شد و خود به تمرین پی‌گیر این ساز پرداخت. از ۱۳۳۹ش نزد حسین دهلوی فراگیری تئوری موسیقی را آغاز کرد. در هفده‌سالگی در مسابقات نوازندگی جوانان، در اردوی رامسر، در رشتۀ نی‌نوازی مقام اول را از آن خود کرد. از همان زمان در گروه سازهای ملی به سرپرستی نصرت‌الله گلپایگانی، و ارکستر رودکی، به سرپرستی ابراهیم منصوری، به نوازندگی پرداخت و از ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۹ش تدریس نی در هنرستان موسیقی ملی را برعهده گرفت؛ از ۱۳۴۸ نیز همکاری با گروه سازهای ملی، به سرپرستی فرامز پایور، را آغاز کرد. از ۱۳۵۵ سرپرستی گروه سماعی در رادیو را برعهده گرفت و از ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۷ به عضویت گروه درویش، به سرپرستی رضا شفیعیان، درآمد. </p><p>حسن ناهید نخستین نوازندۀ نی است که در ارکسترهای ایرانی و ارکستر ملی ساز زده است. او هنرمندی بود که توانایی نت‌خوانی و نوازندگی دقیق با بهره‌گیری از تکنیک‌های مختص به هم‌نوازی را داشت. ناهید برای ساز نی انگشت‌گذاری خاصی را ابداع کرد تا علاوه بر تک‌نوازی، در گروه‌نوازی نیز بتوان از قابلیت‌های این ساز استفادۀ کامل کرد. </p><p>از آثار اوست: آلبوم‌های ''آوای نی''، ''ابوعطا'' با تمبک داوود یاسری؛ ''گل نی'' با تمبک محمود فرهمند، و نیز هم‌نوازی در آلبوم‌هایی همچون ''مجموعه آثار درویش خان'' با اجرای گروه فرامرز پایور.</p> | ||
<br><!--39039600--> | <br><!--39039600--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ ۲۰ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۳
حسن ناهید (کرمان 12 تیر ۱۳۲۲ش- تهران 27 بهمن 1401ش)
نی‌نواز ایرانی. در میان نسل نوازندگان پس از حسن کسایی، در کنار محمد موسوی، برجسته‌ترین نوازندۀ نی بود. پدرش ارتشی بود و این اتفاق باعث شد که خانواده‌اش در ماه‌های ابتدایی تولدش به شیراز مهاجرت کنند و به این ترتیب بخشی از کودکی ناهید در این شهر سپری شد. از نوجوانی تحت تأثیر صدای ساز حسن کسایی به ساز نی علاقمند شد و خود به تمرین پی‌گیر این ساز پرداخت. از ۱۳۳۹ش نزد حسین دهلوی فراگیری تئوری موسیقی را آغاز کرد. در هفده‌سالگی در مسابقات نوازندگی جوانان، در اردوی رامسر، در رشتۀ نی‌نوازی مقام اول را از آن خود کرد. از همان زمان در گروه سازهای ملی به سرپرستی نصرت‌الله گلپایگانی، و ارکستر رودکی، به سرپرستی ابراهیم منصوری، به نوازندگی پرداخت و از ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۹ش تدریس نی در هنرستان موسیقی ملی را برعهده گرفت؛ از ۱۳۴۸ نیز همکاری با گروه سازهای ملی، به سرپرستی فرامز پایور، را آغاز کرد. از ۱۳۵۵ سرپرستی گروه سماعی در رادیو را برعهده گرفت و از ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۷ به عضویت گروه درویش، به سرپرستی رضا شفیعیان، درآمد.
حسن ناهید نخستین نوازندۀ نی است که در ارکسترهای ایرانی و ارکستر ملی ساز زده است. او هنرمندی بود که توانایی نت‌خوانی و نوازندگی دقیق با بهره‌گیری از تکنیک‌های مختص به هم‌نوازی را داشت. ناهید برای ساز نی انگشت‌گذاری خاصی را ابداع کرد تا علاوه بر تک‌نوازی، در گروه‌نوازی نیز بتوان از قابلیت‌های این ساز استفادۀ کامل کرد.
از آثار اوست: آلبوم‌های آوای نی، ابوعطا با تمبک داوود یاسری؛ گل نی با تمبک محمود فرهمند، و نیز هم‌نوازی در آلبوم‌هایی همچون مجموعه آثار درویش خان با اجرای گروه فرامرز پایور.