آرمین، حسین (تهران ۱۲۹۳ـ۱۳۷۴ش): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (Added English title to display title and first line) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
Armin, Hossein | |||
آرمین، حسین (تهران ۱۲۹۳ـ۱۳۷۴ش)<br/> [[File:10097600.jpg|thumb|آرمين، حسين]] | آرمین، حسین (تهران ۱۲۹۳ـ۱۳۷۴ش)<br/> [[File:10097600.jpg|thumb|آرمين، حسين]] | ||
نسخهٔ ۱۴ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۵
Armin, Hossein
آرمین، حسین (تهران ۱۲۹۳ـ۱۳۷۴ش)
| حسین آرمین | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۲۹۳ش |
| درگذشت | ۱۳۷۴ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکتری مدرسه علوم عالی طب (دانشکده پزشکی، ۱۳۱۹ش)، دوره آسیب شناسی عمومی در فرانسه (۱۳۲۹ش) |
| شغل و تخصص اصلی | پزشک |
| آثار | سرطان شناسی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۳۴، ۱۳۳۷)؛ نکروز کبد (تهران، ۱۳۴۱)؛ آسیب شناسی عمومی و اختصاصی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۵۱) |
| گروه مقاله | پزشکی |
| جوایز و افتخارات | نشان درجه سه همایون، دریافت نشان های لویی پاستور و شوالیه از دولت فرانسه |
معروف به «کمال‌الدین»، پزشک ایرانی. دورۀ ابتدایی را در مدرسۀ حسینیۀ تهران و دورۀ دبیرستان را در مدارس تدین و ثروت (ایرانشهر) به‌پایان برد. در ۱۳۱۳ش، در مدرسۀ علوم عالی طب (دانشکدۀ پزشکی) به تحصیل پرداخت. در ۱۳۱۹ش، دانشنامۀ دکتری خود را اخذ کرد. چندی مسئول سالن تشریح بود. در ۱۳۲۳، رئیس درمانگاه آسیب‌شناسی دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران و در ۱۳۲۷، رئیس بخش آسیب‌شناسی آن شد. در ۱۳۲۹، به فرانسه رفت و دورۀ آسیب‌شناسی عمومی را به‌پایان رسانید. سپس به ایران بازگشت. در ۱۳۳۴، سمت استادی کرسی آسیب‌شناسی را عهده‌دار شد. در ۱۳۴۸، ریاست آزمایشگاه جنایی شهربانی و در ۱۳۵۰، ریاست دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران را به‌عهده گرفت. در نخستین دورۀ نظام پزشکی چند ماهی دبیرکل سازمان نظام پزشکی بود. وی از اعضای انجمن‌های داخلی و خارجی چون انجمن رتیکولواندوتلیال، انجمن آسیب‌شناسی ایران، انجمن جراحی ایران و انستیتوی علوم نیویورک بود. در ۱۳۴۶، از محمدرضا شاه پهلوی نشان درجۀ سه همایون و از دولت فرانسه نشان‌های لوئی پاستور و شوالیه گرفت. گویند وی عضو لژ ماسونی کوروش بود. از آثارش: آسیب‌شناسی آزردگی‌های سورنال «غدد فوق کلیوی» (تهران، ۱۳۳۳)؛ آسیب‌شناسی آزردگی‌های سیستم رتیکولواندوتلیال، ۲ جلد (تهران، ۱۳۳۱، ۱۳۳۲)، آسیب‌شناسی عمومی و اختصاصی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۵۱)؛ آسیب‌شناسی، گانگلیون استلو (تهران، ۱۳۲۹)؛ آسیب‌شناسی لنفوگرانوماتوزیدخیم (تهران، ۱۳۲۸)؛ اگرانولوسیتوز و سندروم اگرانولوسیتر (تهران، بی‌تا)؛ بیماری خون و بافت‌های خون و لنف‌ساز (تهران، ۱۳۲۱)؛ سرطان‌شناسی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۳۴، ۱۳۳۷)؛ نکروز کبد (تهران، ۱۳۴۱).