بدیعی، حبیب الله (سوادکوه ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۱ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
|نام مستعار= | |نام مستعار= | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز=سوادکوه | |زادروز=سوادکوه ۱۳۱۲ش | ||
|تاریخ مرگ=تهران ۱۳۷۱ش | |تاریخ مرگ=تهران ۱۳۷۱ش | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:حبیب الله بدیعی.jpg|بندانگشتی|حبیب الله بدیعی]] | |||
بَدیعی، حَبیب‌الله (سوادکوه ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۱ش)<br/> | |||
[[Category:موسیقی]] [[Category:ایران - اشخاص]] | (نام اصلی: حبیب‌الله آزندهی) نوازندۀ ویولن و نواساز ایرانی. در ابتدا با شنیدن صدای ویولُن برادرش، به موسیقی علاقه‌مند شد و سپس با فراگیری نزد [[مفخم پایان، لطف الله (تهران ۱۲۹۴ـ همان جا ۱۳۶۲ش)|لطف‌الله مفخم]] پایان و استادش [[صبا، ابوالحسن (تهران ۱۲۸۲ـ۱۳۳۶ش)|ابوالحسن صبا]] فعالیت در زمینۀ موسیقی را به‌شکل حرفه‌ای آغاز کرد و از ۱۳۳۳ تا ۱۳۳۴ با عضویت در ارکسترهای رادیو، تدریس، تک‌نوازی، هم‌نوازی و نواسازی به شهرت رسید. طی ۲۴ سال فعالیت رسمی در رادیو ایران، عضو و گاه رئیس شوراهای موسیقی نیز بود. آثار او ابتدا با ارکستر شمارۀ شش رادیو و در سال‌های بعد با «ارکستر باربد» اجرا شد و خوانندگانی چون [[بنان، غلامحسین (انگرود ۱۲۹۰ـ تهران ۱۳۶۴ش)|بنان]]، [[قوامی، حسین (تهران ۱۲۸۸ـ همان جا ۱۳۶۸ش)|قوامی]]، شهیدی، گلپایگانی، [[محمودی خوانساری، محمود (تهران ۱۳۱۳ـ۱۳۶۶ش)|محمودی خوانساری]]، آن‌ها را اجرا کرده‌اند که بیشتر در قالب آهنگ‌ترانه است. به‌سبب مهارت در نواختن ویولُن ایرانی شهرت داشت و جزو چند نوازندۀ بزرگ این ساز، در نسل بعد از صبا و [[یاحقی، حسین (تهران ۱۲۸۲ـ۱۳۴۷ش)|حسین یاحقی]] بود. اجرای پاکیزه، طنین درخشان، کشش‌های سنجیده، متانت درونی در لحن و بیان، تسلّط کامل بر نواختن قطعات ضربی و قریحۀ ممتاز در ساخت آهنگ‌ترانه از ویژگی‌های حرفه‌ای اوست. برخی از آهنگ‌ترانه‌های او عبارت‌اند از ''کعبۀ دل‌ها''، ''فریاد از این دل''،''رفته بودم''، ''چاردونه''، ''مهربان شو''.<br/> <!--12152900--> | ||
[[Category:موسیقی]] | |||
[[Category:ایران - اشخاص]] | |||
نسخهٔ ۲۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۰
| حبیب الله بدیعی | |
|---|---|
| زادروز |
سوادکوه ۱۳۱۲ش |
| درگذشت | تهران ۱۳۷۱ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده ویولن |
| آثار | آهنگ ترانه ها؛ کعبه دل ها؛ فریاد از این دل؛ رفته بودم؛ چاردونه؛ مهربان شو |
بَدیعی، حَبیب‌الله (سوادکوه ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۱ش)
(نام اصلی: حبیب‌الله آزندهی) نوازندۀ ویولن و نواساز ایرانی. در ابتدا با شنیدن صدای ویولُن برادرش، به موسیقی علاقه‌مند شد و سپس با فراگیری نزد لطف‌الله مفخم پایان و استادش ابوالحسن صبا فعالیت در زمینۀ موسیقی را به‌شکل حرفه‌ای آغاز کرد و از ۱۳۳۳ تا ۱۳۳۴ با عضویت در ارکسترهای رادیو، تدریس، تک‌نوازی، هم‌نوازی و نواسازی به شهرت رسید. طی ۲۴ سال فعالیت رسمی در رادیو ایران، عضو و گاه رئیس شوراهای موسیقی نیز بود. آثار او ابتدا با ارکستر شمارۀ شش رادیو و در سال‌های بعد با «ارکستر باربد» اجرا شد و خوانندگانی چون بنان، قوامی، شهیدی، گلپایگانی، محمودی خوانساری، آن‌ها را اجرا کرده‌اند که بیشتر در قالب آهنگ‌ترانه است. به‌سبب مهارت در نواختن ویولُن ایرانی شهرت داشت و جزو چند نوازندۀ بزرگ این ساز، در نسل بعد از صبا و حسین یاحقی بود. اجرای پاکیزه، طنین درخشان، کشش‌های سنجیده، متانت درونی در لحن و بیان، تسلّط کامل بر نواختن قطعات ضربی و قریحۀ ممتاز در ساخت آهنگ‌ترانه از ویژگی‌های حرفه‌ای اوست. برخی از آهنگ‌ترانه‌های او عبارت‌اند از کعبۀ دل‌ها، فریاد از این دل،رفته بودم، چاردونه، مهربان شو.