آماتی، خاندان (قرون ۱۶ تا ۱۸): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آماتی، | آماتی، خاندان (قرون ۱۶ تا ۱۸)(Amati)<br />خانوادۀ ایتالیایی ویولن‌ساز. در حدود سال‌های ۱۵۵۰ تا ۱۷۰۰ در [[کرمونا، شهر|کرِمونا]]<ref>Cremona</ref> کار می‌کردند. نیکولو آماتی<ref>Nicolò Amati</ref> (۱۵۹۶ـ۱۶۸۴) استادِ آندرِ‌آ [[گوارنری|گوارنِری]]<ref>Andrea Guarneri</ref> و [[استرادیواری، آنتونیو (ح ۱۶۴۴ـ۱۷۳۷)|آنتونیو استرادیواری]]<ref>Antonio Stradivari</ref> بود. پدربزرگ نیکولو، آندرِ‌آ آماتی<ref>Andrea Amati</ref> (ح۱۵۱۱ـ ح ۱۵۸۰) شکل کلاسیک [[ویولن|ویولن]] را پدید آورد. قدیمی‌ترین ویولن‌های شناخته‌شدۀ آندرِ‌آ آماتی فقط سه سیم داشتند و احتمالاً او اولین کسی بوده که سیم چهارم را اضافه کرده است. معروف است که ویولاها و ویولن‌های کوچک و بزرگ (مدل «گراند») می‌ساخت و ویولون‌سل‌هایی نیز ساخته است، که یک دسته از آن‌ها پس از ۱۵۶۰ به سفارش [[شارل نهم|شارل نهم]]<ref>Charles IX</ref> پادشاه فرانسه ساخته شدند و برخی از آن‌ها هنوز هم باقی مانده‌اند. صدای سازهای او پُر و زیباست اما کم‌قدرت‌تر از صدای سازهای جانشینان او در مکتب کرِمونایی<ref>Cremonese school</ref> است، آن نیز شاید به‌سبب قوس خیلی زیاد شکمِ ساز که از مشخصۀ ویولن‌ها و ویولاهای او بود، ناشی می‌شد. پس از آندرِ‌آ، دو پسرش، آنتونیو<ref>Antonio</ref> (۱۵۵۰ـ۱۶۳۸) و جیرولامو (هیرونیموس)<ref>Girolamo (Hieronymus)</ref> (۱۵۶۱ـ۱۶۳۰)، جانشین او شدند و سنت پدر را ادامه دادند؛ آنان اغلب سازهای خود را با نشان‌ِ مشترک «برادران آماتی، پسران آندرِ‌آ<ref>The brothers Amati, sons of Andrea</ref>» مشخص می‌کردند. نیکولو آماتی پسر جیرولامو و سرشناس‌ترین عضو خانواده بود. ویولن‌های او صدایی بی‌نهایت غنی و با شدتی فوق‌العاده تولید می‌کردند، که با استفاده از چوبی ضخیم‌تر و کاهش برآمدگی شکم به‌دست آمده بود. در این زمان ویولن‌های کرِمونا شهرت زیادی پیدا کرده بودند، که تا امروز هم آن را حفظ کرده‌اند، و آن‌ها را بهترین ویولن‌های جهان می‌دانند. شهرت نیکولو و شاگردانش، گوارنِری و استرادیواری، به نوعی آوازۀ آندرِ‌آ و پسرانش را تحت‌الشعاع قرار داده بود، اما نام ایشان نیز به‌سبب پیش‌گامی در عرضۀ یک حرفۀ صنعتی جدید به ایتالیا در یادها مانده است. | ||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۳
آماتی، خاندان (قرون ۱۶ تا ۱۸)(Amati)
خانوادۀ ایتالیایی ویولن‌ساز. در حدود سال‌های ۱۵۵۰ تا ۱۷۰۰ در کرِمونا[۱] کار می‌کردند. نیکولو آماتی[۲] (۱۵۹۶ـ۱۶۸۴) استادِ آندرِ‌آ گوارنِری[۳] و آنتونیو استرادیواری[۴] بود. پدربزرگ نیکولو، آندرِ‌آ آماتی[۵] (ح۱۵۱۱ـ ح ۱۵۸۰) شکل کلاسیک ویولن را پدید آورد. قدیمی‌ترین ویولن‌های شناخته‌شدۀ آندرِ‌آ آماتی فقط سه سیم داشتند و احتمالاً او اولین کسی بوده که سیم چهارم را اضافه کرده است. معروف است که ویولاها و ویولن‌های کوچک و بزرگ (مدل «گراند») می‌ساخت و ویولون‌سل‌هایی نیز ساخته است، که یک دسته از آن‌ها پس از ۱۵۶۰ به سفارش شارل نهم[۶] پادشاه فرانسه ساخته شدند و برخی از آن‌ها هنوز هم باقی مانده‌اند. صدای سازهای او پُر و زیباست اما کم‌قدرت‌تر از صدای سازهای جانشینان او در مکتب کرِمونایی[۷] است، آن نیز شاید به‌سبب قوس خیلی زیاد شکمِ ساز که از مشخصۀ ویولن‌ها و ویولاهای او بود، ناشی می‌شد. پس از آندرِ‌آ، دو پسرش، آنتونیو[۸] (۱۵۵۰ـ۱۶۳۸) و جیرولامو (هیرونیموس)[۹] (۱۵۶۱ـ۱۶۳۰)، جانشین او شدند و سنت پدر را ادامه دادند؛ آنان اغلب سازهای خود را با نشان‌ِ مشترک «برادران آماتی، پسران آندرِ‌آ[۱۰]» مشخص می‌کردند. نیکولو آماتی پسر جیرولامو و سرشناس‌ترین عضو خانواده بود. ویولن‌های او صدایی بی‌نهایت غنی و با شدتی فوق‌العاده تولید می‌کردند، که با استفاده از چوبی ضخیم‌تر و کاهش برآمدگی شکم به‌دست آمده بود. در این زمان ویولن‌های کرِمونا شهرت زیادی پیدا کرده بودند، که تا امروز هم آن را حفظ کرده‌اند، و آن‌ها را بهترین ویولن‌های جهان می‌دانند. شهرت نیکولو و شاگردانش، گوارنِری و استرادیواری، به نوعی آوازۀ آندرِ‌آ و پسرانش را تحت‌الشعاع قرار داده بود، اما نام ایشان نیز به‌سبب پیش‌گامی در عرضۀ یک حرفۀ صنعتی جدید به ایتالیا در یادها مانده است.