جیسون روباردز: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
(نام کامل: جیسون نلسون روباردز جونیور<ref>Jason Nelson Robards Jr.</ref>) بازیگر. از معدود بازیگرانی است که موفق شده دو بار پیاپی (برای فیلم‌های ''همه مردان رئیس‌جمهور و جولیا'') برندۀ جایزه اسکار شود. روباردز طی چهل حضور فعالیت در سینما (1959 - 1999م) در 60 فیلم نقش‌آفرینی کرد. | (نام کامل: جیسون نلسون روباردز جونیور<ref>Jason Nelson Robards Jr.</ref>) بازیگر. از معدود بازیگرانی است که موفق شده دو بار پیاپی (برای فیلم‌های ''همه مردان رئیس‌جمهور و جولیا'') برندۀ جایزه اسکار شود. روباردز طی چهل حضور فعالیت در سینما (1959 - 1999م) در 60 فیلم نقش‌آفرینی کرد. | ||
پدر جیسون نیز در دورۀ سینمای صامت بازیگر سینما و تئاتر بود. جیسون هفت سال در نیروی دریایی امریکا خدمت کرد و در جریان حمله به پرل هاربر<ref>Attack on Pearl Harbor</ref> (7 دسامبر 1941م) حضور داشت. برای ورود به دنیای نمایش به نیویورک رفت و در گرینویچ ویلیج<ref>Greenwich Village</ref> مستقر شد. گهگاه روی صحنه می‌رفت و در نمایش‌های رادیویی و تلویزیونی نقش‌هایی را به عهده می‌گرفت. در ضمن برای امرار معاش آموزگاری می‌کرد و راننده تاکسی بود؛ تا این‌که در نیمۀ دوم دهۀ ۱۹۵۰ با شرکت در اجرای نمایشنامه‌هایی از [[یوجین اونیل]] در برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> به شهرت رسید. از اواخر دههٔ ۱۹۵۰ نیز جلوی دوربین رفت و تا آخر عمر در عرصۀ سینما و تلویزیون فعالیت مستمری داشت و از بازیگران مورد احترام هالیوود به شمار می‌آمد. برای ایفای نقش [[هوارد هیوز]] در ''ملوین و هوارد''<ref>''Melvin and Howard''</ref> کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش دوم بود و این جایزه را برای ایفای نقش بن برادلی<ref>Ben Bradlee</ref>، سردبیر [[واشینگتن پست]]، در ''همه مردان رئیس جمهور''<ref>''All the President's Men''</ref> و داشیل همت<ref>Dashiell Hammett</ref> در ''جولیا''<ref>''Julia''</ref> از آن خود کرد و علاوه بر اینها برای ''سفر دراز روز در شب''<ref>''Long Day's Journey into Night''</ref> در جشنواره کن برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر به طور گروهی شد. | پدر جیسون نیز در دورۀ سینمای صامت بازیگر سینما و تئاتر بود. جیسون هفت سال در نیروی دریایی امریکا خدمت کرد و در جریان حمله به پرل هاربر<ref>Attack on Pearl Harbor</ref> (7 دسامبر 1941م) حضور داشت. برای ورود به دنیای نمایش به نیویورک رفت و در گرینویچ ویلیج<ref>Greenwich Village</ref> مستقر شد. گهگاه روی صحنه می‌رفت و در نمایش‌های رادیویی و تلویزیونی نقش‌هایی را به عهده می‌گرفت. در ضمن برای امرار معاش آموزگاری می‌کرد و راننده تاکسی بود؛ تا این‌که در نیمۀ دوم دهۀ ۱۹۵۰ با شرکت در اجرای نمایشنامه‌هایی از [[یوجین اونیل]] در برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> به شهرت رسید. از اواخر دههٔ ۱۹۵۰ نیز جلوی دوربین رفت و تا آخر عمر در عرصۀ سینما و تلویزیون فعالیت مستمری داشت و از بازیگران مورد احترام هالیوود به شمار می‌آمد. برای ایفای نقش [[هوارد هیوز]] در ''ملوین و هوارد''<ref>''Melvin and Howard''</ref> کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش دوم بود و این جایزه را برای ایفای نقش بن برادلی<ref>Ben Bradlee</ref>، سردبیر [[واشینگتن پست]]، در ''همه مردان رئیس جمهور''<ref>''All the President's Men''</ref> و داشیل همت<ref>Dashiell Hammett</ref> در ''جولیا''<ref>''Julia''</ref> از آن خود کرد و علاوه بر اینها برای ''سفر دراز روز در شب''<ref>''Long Day's Journey into Night''</ref> در جشنواره کن برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر (به طور گروهی) شد. | ||
همسران اول، سوم و چهارمش، الینور پیتمن<ref>Eleanor Pittman</ref> (1948 - 1958)، [[لورن باکال]] (1961 - 1969) و لوییس اوکانر<ref>Lois O'Connor</ref> (از 1970 تا زمان مرگ روباردز) و همچنین فرزندانش جیسون روباردز سوم<ref>Jason Robards Sr</ref> (از پیتمن) و سام روباردز<ref>Sam Robards</ref> (از باکال) بازیگرند. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۱۵ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۰۵
جیسون روباردز (ایلینوی ۲۶ ژوئیهٔ ۱۹۲۲ - کنتیکت ۲۶ دسامبر ۲۰۰۰م) Jason Robards
(نام کامل: جیسون نلسون روباردز جونیور[۱]) بازیگر. از معدود بازیگرانی است که موفق شده دو بار پیاپی (برای فیلم‌های همه مردان رئیس‌جمهور و جولیا) برندۀ جایزه اسکار شود. روباردز طی چهل حضور فعالیت در سینما (1959 - 1999م) در 60 فیلم نقش‌آفرینی کرد.
پدر جیسون نیز در دورۀ سینمای صامت بازیگر سینما و تئاتر بود. جیسون هفت سال در نیروی دریایی امریکا خدمت کرد و در جریان حمله به پرل هاربر[۲] (7 دسامبر 1941م) حضور داشت. برای ورود به دنیای نمایش به نیویورک رفت و در گرینویچ ویلیج[۳] مستقر شد. گهگاه روی صحنه می‌رفت و در نمایش‌های رادیویی و تلویزیونی نقش‌هایی را به عهده می‌گرفت. در ضمن برای امرار معاش آموزگاری می‌کرد و راننده تاکسی بود؛ تا این‌که در نیمۀ دوم دهۀ ۱۹۵۰ با شرکت در اجرای نمایشنامه‌هایی از یوجین اونیل در برادوی[۴] به شهرت رسید. از اواخر دههٔ ۱۹۵۰ نیز جلوی دوربین رفت و تا آخر عمر در عرصۀ سینما و تلویزیون فعالیت مستمری داشت و از بازیگران مورد احترام هالیوود به شمار می‌آمد. برای ایفای نقش هوارد هیوز در ملوین و هوارد[۵] کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش دوم بود و این جایزه را برای ایفای نقش بن برادلی[۶]، سردبیر واشینگتن پست، در همه مردان رئیس جمهور[۷] و داشیل همت[۸] در جولیا[۹] از آن خود کرد و علاوه بر اینها برای سفر دراز روز در شب[۱۰] در جشنواره کن برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر (به طور گروهی) شد.
همسران اول، سوم و چهارمش، الینور پیتمن[۱۱] (1948 - 1958)، لورن باکال (1961 - 1969) و لوییس اوکانر[۱۲] (از 1970 تا زمان مرگ روباردز) و همچنین فرزندانش جیسون روباردز سوم[۱۳] (از پیتمن) و سام روباردز[۱۴] (از باکال) بازیگرند.