اقبالی، داریوش: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اقبالی، داریوش (تهران 1329ش ـ ) | اقبالی، داریوش (تهران 1329ش ـ ) | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۸: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:داریوش اقبالی.jpg|بندانگشتی|داریوش اقبالی]] | |||
[[پرونده:2042150745.jpg|جایگزین=داریوش اقبالی|بندانگشتی|داریوش اقبالی]] | [[پرونده:2042150745.jpg|جایگزین=داریوش اقبالی|بندانگشتی|داریوش اقبالی]] | ||
خوانندۀ ایرانی. کارش را، در اواخر دهۀ 1340، با گروه‌های کوچک و گمنام موسیقی پاپ آغاز کرد و نخستین برنامه‌های تلویزیونی او از 1349 تا 1351 پخش شد. به‌‌سبب گرفتگی و اندوه ذاتی صدایش، مسیر حرفه‌ای و جایگاه او در موسیقی پاپ دهۀ 1350 به‌‌سرعت مشخص و صدای او یکی از شاخص‌های مهم این دوره از موسیقی پاپ ایرانی شد. علاوه بر این، قدرت تشخیص غریزی او در انتخاب ملودی و کلام متناسب با شخصیت صدایش و نیز قریحه و شعور در بیان «درونی» مجموعۀ نغمه و کلام نیز در محبوبیت او بین جوانان آن دوره، بسیار مؤثر بود. اوج شهرت داریوش با رواج نوعی موضع مخالف با حکومت، بین گروهی از هنرمندان نسل جوان، در اعتراض به سیاست‌های رژیم پهلوی، هم‌زمان بود. تعمّد او و گروه همکارش از جمله [[واروژان]]، [[جنتی عطایی، ایرج (تهران ۱۳۲۵ش)|ایرج جنتی عطایی]]، اردلان سرفراز و [[شهیار قنبری]] در انتخاب چنین موضعی، به آنان وجهه‌ای به اصطلاح «سیاسی» بخشید و به محبوبیت بیش از پیش گروهی منجر شد که داریوش، به‌منزلۀ «صدای» آنان بود. بعد از توقیف او و همکارانش در ماجرایی سیاسی و بازداشت موقتشان، دوباره به صحنه بازگشت و همان شیوۀ خواندن را، با انتخاب ترانه‌هایی محتاطانه‌تر و سنجیده‌تر، ادامه داد. از اوایل انقلاب در [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] به‌‌سر می‌برد، و گرچه از گروهی که با او کار می‌کردند یکی دو تن بیشتر نمانده‌اند، او همان شیوۀ موسیقی و زندگی حرفه‌ای قبل از 1357 را ادامه داده است؛ با این تفاوت که رویۀ سیاسی آثاری که خوانده، برجسته‌تر و شعاری‌تر شده‌اند. ازجمله آثار اوست: بن‌بست، آهنگ از [[بیات، بابک (تهران ۱۳۲۵ـ ۱۳۸۵ش)|بابک بیات]]؛ جشن دلتنگی، آهنگ از [[آندرانیک آرزومانیان|آندرانیک]]؛ خانه سرخ است، آهنگ از داوود بهبودی؛ یاور همیشه مؤمن، آهنگ از [[زولاند، فرید (کابل ۱۳۳۴ش)|فرید زولاند]]؛ و فاجعه آهنگ از داریوش اقبالی با تنظیم داوود اردلان. | خوانندۀ ایرانی. کارش را، در اواخر دهۀ 1340، با گروه‌های کوچک و گمنام موسیقی پاپ آغاز کرد و نخستین برنامه‌های تلویزیونی او از 1349 تا 1351 پخش شد. به‌‌سبب گرفتگی و اندوه ذاتی صدایش، مسیر حرفه‌ای و جایگاه او در موسیقی پاپ دهۀ 1350 به‌‌سرعت مشخص و صدای او یکی از شاخص‌های مهم این دوره از موسیقی پاپ ایرانی شد. علاوه بر این، قدرت تشخیص غریزی او در انتخاب ملودی و کلام متناسب با شخصیت صدایش و نیز قریحه و شعور در بیان «درونی» مجموعۀ نغمه و کلام نیز در محبوبیت او بین جوانان آن دوره، بسیار مؤثر بود. اوج شهرت داریوش با رواج نوعی موضع مخالف با حکومت، بین گروهی از هنرمندان نسل جوان، در اعتراض به سیاست‌های رژیم پهلوی، هم‌زمان بود. تعمّد او و گروه همکارش از جمله [[واروژان]]، [[جنتی عطایی، ایرج (تهران ۱۳۲۵ش)|ایرج جنتی عطایی]]، اردلان سرفراز و [[شهیار قنبری]] در انتخاب چنین موضعی، به آنان وجهه‌ای به اصطلاح «سیاسی» بخشید و به محبوبیت بیش از پیش گروهی منجر شد که داریوش، به‌منزلۀ «صدای» آنان بود. بعد از توقیف او و همکارانش در ماجرایی سیاسی و بازداشت موقتشان، دوباره به صحنه بازگشت و همان شیوۀ خواندن را، با انتخاب ترانه‌هایی محتاطانه‌تر و سنجیده‌تر، ادامه داد. از اوایل انقلاب در [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] به‌‌سر می‌برد، و گرچه از گروهی که با او کار می‌کردند یکی دو تن بیشتر نمانده‌اند، او همان شیوۀ موسیقی و زندگی حرفه‌ای قبل از 1357 را ادامه داده است؛ با این تفاوت که رویۀ سیاسی آثاری که خوانده، برجسته‌تر و شعاری‌تر شده‌اند. ازجمله آثار اوست: بن‌بست، آهنگ از [[بیات، بابک (تهران ۱۳۲۵ـ ۱۳۸۵ش)|بابک بیات]]؛ جشن دلتنگی، آهنگ از [[آندرانیک آرزومانیان|آندرانیک]]؛ خانه سرخ است، آهنگ از داوود بهبودی؛ یاور همیشه مؤمن، آهنگ از [[زولاند، فرید (کابل ۱۳۳۴ش)|فرید زولاند]]؛ و فاجعه آهنگ از داریوش اقبالی با تنظیم داوود اردلان. | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۰۷
اقبالی، داریوش (تهران 1329ش ـ )
| داریوش اقبالی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 1329ش |
| محل زندگی | امریکا |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | خواننده |
| آثار | بن‌بست، آهنگ از بابک بیات؛ جشن دلتنگی، آهنگ از آندرانیک؛ خانه سرخ است، آهنگ از داوود بهبودی؛ یاور همیشه مؤمن، آهنگ از فرید زولاند |
| گروه مقاله | موسیقی |
خوانندۀ ایرانی. کارش را، در اواخر دهۀ 1340، با گروه‌های کوچک و گمنام موسیقی پاپ آغاز کرد و نخستین برنامه‌های تلویزیونی او از 1349 تا 1351 پخش شد. به‌‌سبب گرفتگی و اندوه ذاتی صدایش، مسیر حرفه‌ای و جایگاه او در موسیقی پاپ دهۀ 1350 به‌‌سرعت مشخص و صدای او یکی از شاخص‌های مهم این دوره از موسیقی پاپ ایرانی شد. علاوه بر این، قدرت تشخیص غریزی او در انتخاب ملودی و کلام متناسب با شخصیت صدایش و نیز قریحه و شعور در بیان «درونی» مجموعۀ نغمه و کلام نیز در محبوبیت او بین جوانان آن دوره، بسیار مؤثر بود. اوج شهرت داریوش با رواج نوعی موضع مخالف با حکومت، بین گروهی از هنرمندان نسل جوان، در اعتراض به سیاست‌های رژیم پهلوی، هم‌زمان بود. تعمّد او و گروه همکارش از جمله واروژان، ایرج جنتی عطایی، اردلان سرفراز و شهیار قنبری در انتخاب چنین موضعی، به آنان وجهه‌ای به اصطلاح «سیاسی» بخشید و به محبوبیت بیش از پیش گروهی منجر شد که داریوش، به‌منزلۀ «صدای» آنان بود. بعد از توقیف او و همکارانش در ماجرایی سیاسی و بازداشت موقتشان، دوباره به صحنه بازگشت و همان شیوۀ خواندن را، با انتخاب ترانه‌هایی محتاطانه‌تر و سنجیده‌تر، ادامه داد. از اوایل انقلاب در امریکا به‌‌سر می‌برد، و گرچه از گروهی که با او کار می‌کردند یکی دو تن بیشتر نمانده‌اند، او همان شیوۀ موسیقی و زندگی حرفه‌ای قبل از 1357 را ادامه داده است؛ با این تفاوت که رویۀ سیاسی آثاری که خوانده، برجسته‌تر و شعاری‌تر شده‌اند. ازجمله آثار اوست: بن‌بست، آهنگ از بابک بیات؛ جشن دلتنگی، آهنگ از آندرانیک؛ خانه سرخ است، آهنگ از داوود بهبودی؛ یاور همیشه مؤمن، آهنگ از فرید زولاند؛ و فاجعه آهنگ از داریوش اقبالی با تنظیم داوود اردلان.