نیوبریتن: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
</ref>، بخشی از [[پاپوآ گینه نو|پاپوآ گینۀ نو]]<ref>Papua New Guinea | </ref>، بخشی از [[پاپوآ گینه نو|پاپوآ گینۀ نو]]<ref>Papua New Guinea | ||
</ref>، با | </ref>، با 513,926 نفر جمعیت (۲۰۱۱) و 35,144 کیلومتر مربع مساحت. مرکز آن [[رابائول]]<ref> Rabaul </ref> است. میانگین پهنای آن ۸۰ کیلومتر و طول آن ۴۸۲ کیلومتر، و قلۀ سینویت<ref>Mount Sinewit </ref>، با 2,334 متر ارتفاع، مرتفعترین کوه آن است. کوپرا مهمترین محصول [[کشاورزی]] جزیره است و سایر محصولات آن عبارتاند از [[قهوه]]، [[کاکائو]]، روغن [[نخل]]، الوار، و [[سنگ آهن]]. در این جزیره [[طلا]]، [[مس (شیمی)|مس]]، و [[زغال سنگ|زغالسنگ]] نیز استخراج میشود و ساکنان آن ملانزیاییاند. دو آتشفشان در سپتامبر ۱۹۹۴ فوران کردند و رابائول را با خاکستر و گِل پوشاندند. پیش از آن نیز در ۱۹۳۷ انفجار آتشفشانی رخ داده بود. بهاستثنای شبهجزیرۀ گازل<ref>Gazelle Peninsula </ref> در شمال و جنوب، که دارای زمینهای کشاورزی است، بقیۀ قسمتهای این جزیره توسعه نیافتهاند. رشتهکوهی<ref>mountain chain</ref> در سراسر طول جزیره امتداد دارد و قلههای آتشفشانی در آن دیده میشود. [[دمپیر، ویلیام (۱۶۵۲ـ۱۷۱۵)|ویلیام دَمپیر]]<ref> William Dampier </ref>، کاشف انگلیسی، در ۱۶۹۹ از این جزیره دیدن کرد. جزیرۀ مزبور در ۱۸۸۴ـ۱۹۱۴، که نوی پومِرن<ref>Neu-Pommern</ref> نام داشت، مستعمرۀ [[آلمان]] بود. از ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۵، بهاستثنای سالهای ۱۹۴۲ـ۱۹۴۵، که [[ژاپن]] آن را در اشغال داشت، [[استرالیا]] این جزیره را اداره میکرد. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۲۳
نیوبِریتِن (New Britain)
بزرگترین جزیره در مجمعالجزایر بیسمارک[۱]، بخشی از پاپوآ گینۀ نو[۲]، با 513,926 نفر جمعیت (۲۰۱۱) و 35,144 کیلومتر مربع مساحت. مرکز آن رابائول[۳] است. میانگین پهنای آن ۸۰ کیلومتر و طول آن ۴۸۲ کیلومتر، و قلۀ سینویت[۴]، با 2,334 متر ارتفاع، مرتفعترین کوه آن است. کوپرا مهمترین محصول کشاورزی جزیره است و سایر محصولات آن عبارتاند از قهوه، کاکائو، روغن نخل، الوار، و سنگ آهن. در این جزیره طلا، مس، و زغالسنگ نیز استخراج میشود و ساکنان آن ملانزیاییاند. دو آتشفشان در سپتامبر ۱۹۹۴ فوران کردند و رابائول را با خاکستر و گِل پوشاندند. پیش از آن نیز در ۱۹۳۷ انفجار آتشفشانی رخ داده بود. بهاستثنای شبهجزیرۀ گازل[۵] در شمال و جنوب، که دارای زمینهای کشاورزی است، بقیۀ قسمتهای این جزیره توسعه نیافتهاند. رشتهکوهی[۶] در سراسر طول جزیره امتداد دارد و قلههای آتشفشانی در آن دیده میشود. ویلیام دَمپیر[۷]، کاشف انگلیسی، در ۱۶۹۹ از این جزیره دیدن کرد. جزیرۀ مزبور در ۱۸۸۴ـ۱۹۱۴، که نوی پومِرن[۸] نام داشت، مستعمرۀ آلمان بود. از ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۵، بهاستثنای سالهای ۱۹۴۲ـ۱۹۴۵، که ژاپن آن را در اشغال داشت، استرالیا این جزیره را اداره میکرد.