آل جولسون: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
(نام اصلی آسا یولسون<ref>Asa Yoelson</ref>) بازیگر و خوانندۀ امریکایی با اصالت روس. طی دهۀ 1920م به عنوان خواننده و بازیگر نقش‌های کمدی، بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز امریکا بود. برخی جولسون را بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز همۀ عصرها می‌دانستند. | (نام اصلی آسا یولسون<ref>Asa Yoelson</ref>) بازیگر و خوانندۀ امریکایی با اصالت روس. طی دهۀ 1920م به عنوان خواننده و بازیگر نقش‌های کمدی، بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز امریکا بود. برخی جولسون را بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز همۀ عصرها می‌دانستند. | ||
در کودکی همراه با خانوادۀ یهودی‌اش به امریکا مهاجرت کرد. پدرش تک‌خوان کنیسه‌ای در واشینگتن بود و خود او هم از همان‌جا آواز خواندن را شروع کرد. در ادامه به کار نمایش روی آورد و پس از چندسال اجرای برنامه در یک سیرک و کسب موفقیت، به عنوان بازیگر | در کودکی همراه با خانوادۀ یهودی‌اش به امریکا مهاجرت کرد. پدرش تک‌خوان کنیسه‌ای در واشینگتن بود و خود او هم از همان‌جا آواز خواندن را شروع کرد. در ادامه به کار نمایش روی آورد و پس از چندسال اجرای برنامه در یک سیرک و کسب موفقیت، به عنوان بازیگر سیاهپوستنما به نمایش‌های وودویل<ref>Vaudeville</ref> راه یافت. از شگردهای او بر روی صحنه، سیاه کردن چهره و استفاده از سوت‌های ملودیک، شبیه آواز پرندگان، برای شیرین‌کاری یا فاصله‌گذاری در ترانه‌هایش بود. در این دوره، خیلی زود محبوب‌ترین ستارۀ آواز آمریکا شد. در سال ۱۹۲۳ با ایفای نقش ستارۀ ''پسر ماما'' بازیگری در سینما را تجربه کرد، اما فیلم ناتمام ماند؛ تا این که در نخستین فیلم ناطق تاریخ سینما، ''خوانندۀ جاز''<ref>''The Jazz Singer''</ref>، نقش ستارۀ اصلی را به عهده گرفت. از آن پس در برادوی<ref>Broadway</ref> و در چندین فیلم موزیکال در نقش‌های اصلی ظاهر شد، اما همگام با عوض شدن شرایط و تغییر سلیقۀ مردم آرام آرام از محبوبیتش کاسته شد. در زمان [[جنگ جهانی دوم]] با تکیه بر پیشینهٔ آوازهای جادویی خود تعدادی از آنها را برای سربازان بازخوانی کرد و زمانی که زندگی‌اش در فیلم ''سرگذشت جولسون''<ref>''The Jolson Story''</ref> (ساختۀ آلفرد گرین<ref>Alfred Green</ref>- ۱۹۴۶) به تصویر کشیده شد، بار دیگر نسل جدیدی را شیفته و هوادار خود کرد. در این فیلم لری پارکز<ref>Larry Parks</ref> در نقش او بازی کرد، اما صدای خود جولسون بر روی آن دوبله شد و با موفقیت زیادی که به دست آورد کمپانی [[کلمبیا پیکچرز]] را متقاعد کرد تا فیلم ''جولسون دوباره آواز می‌خواندِ''<ref>''Jolson Sings Again''</ref> هنری لوین<ref>Henry Levin</ref> (۱۹۴۹) را تولید کند. در این فیلم جولسون بیمار و پیر در چند صحنۀ کوتاه ظاهر شد و رودرروی بازیگری قرار گرفت که نقشش را بازی کرد. جولسون کمی پس از بازگشت از اجرای برنامه در میان سربازان آمریکایی مستقر در کشور کره بر اثر سکته قلبی درگذشت. او چهاربار ازدواج کرد و همسر سومش (1928- 1940) روبی کیلر<ref>Ruby Keeler</ref> نیز خواننده و بازیگر بود. خاطرات جولسون در کتابی با نام ''آقای جولسون''<ref>''Mr Jolson''</ref> (۱۹۵۱) منتشر شده است. | ||
جولسون یکی از شخصیت‌های افسانه‌ای در صنعت نمایش امریکا بود. در برادوی اگرچه ایفای نقش‌های اصلی را به عهده نمی‌گرفت، اما همیشه بیش از دیگران مورد توجه تماشاگران بود و هنگامی که در | جولسون یکی از شخصیت‌های افسانه‌ای در صنعت نمایش امریکا بود. در برادوی اگرچه ایفای نقش‌های اصلی را به عهده نمی‌گرفت، اما همیشه بیش از دیگران مورد توجه تماشاگران بود و هنگامی که در ۱۹۱۲م میلیون‌ها صفحه از آوازهایش به فروش رفت نام خود را در شمار نخستین ستارگان آواز ثبت کرد. در ۱۹۲۳ [[دیوید وارک گریفیث]] تصمیم گرفت تا با سپردن نقش اصلی ''پسر ماما'' به جولسون، موفقیت‌های او را به سينما انتقال بدهد، اما مشکلات حقوقی ناشی از اختلاف آن دو باعث شد فیلم ناتمام رها شود. با این‌حال جولسون چهارسال بعد با بازی در ''خوانندۀ جاز'' سهم عمده‌ای در ظهور سینمای ناطق ایفا کرد. ولی در واقع این ''احمق آوازه‌خوان''<ref>''The Singing Fool''</ref> بود که او را در مقام یک ستارۀ بزرگ سینما تثبیت کرد و راه را برای فیلم‌های بعدی و موفقیت‌های پی‌درپی او گشود. سینمای ناطق نیز متقابلاً به جولسون کمک کرد تا میلیون‌ها هوادار جدید پیدا کند. اما تماشاگران سینما خیلی زود از او خسته شدند و دو فیلم ''مامان''<ref>''Mammy''</ref> و ''پسر بزرگ''<ref>''Big Boy''</ref> او موفقیتی به دست نیاوردند. در پی این ناکامی‌ها حضورش بر صحنه‌های تئاتر نیز به پایان رسید و اگرچه به خواندن در رادیو ادامه داد، در سال‌های بعد در چند فیلم انگشت‌شمار نقش‌های اصلی را به عهده گرفت. سال‌های جنگ جهانی دوم روزهای پرشکوه گذشته را برای او زنده کرد و ''جولسون دوباره آواز می‌خواند'' به عنوان پرفروش‌ترین فیلم سال ۱۹۴۹، موفقیت بسیاری به همراه آورد. | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
* خوانندۀ جاز (1927) | * خوانندۀ جاز (1927) | ||
* احمق آوازه‌خوان | * احمق آوازه‌خوان (1928) | ||
* پسر خوشبخت (1929) | * پسر خوشبخت<ref>''Sonny Boy''</ref> (1929) | ||
* آن را با آواز بگو (1929) | * آن را با آواز بگو<ref>''Say It with Songs''</ref> (1929) | ||
* شب‌های نیویورک (1929) | * شب‌های نیویورک<ref>''New York Nights''</ref> (1929) | ||
* مامان (1930) | * مامان (1930) | ||
* پسر بزرگ (1930) | * پسر بزرگ (1930) | ||
* دختر نمایشگر در هالیوود (1930) | * دختر نمایشگر در هالیوود<ref>''Showgirl in Hollywood''</ref> (1930) | ||
* خدای بزرگ، من یک ولگردم (1933) | * خدای بزرگ، من یک ولگردم<ref>''Hallelujah, I'm a Bum''</ref> (1933) | ||
* نوشگاه شگفتی (1934) | * نوشگاه شگفتی<ref>''Wonder Bar''</ref> (1934) | ||
* برو برقص (1935) | * برو برقص<ref>''Go into Your Dance''</ref> (1935) | ||
* بچۀ آوازه‌خوان (1936) | * بچۀ آوازه‌خوان<ref>''The Singing Kid''</ref> (1936) | ||
* رز میدان واشینگتن (1939) | * رز میدان واشینگتن<ref>''Rose of Washington Square''</ref> (1939) | ||
* رژهٔ هالیوود (1939) | * رژهٔ هالیوود<ref>''Hollywood Cavalcade''</ref> (1939) | ||
* راپسودی | * راپسودی در بلو<ref>''Rhapsody in Blue''</ref> (۱۹۴۵) | ||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۷
| آل جولسون Al Jolson | |
|---|---|
| زادروز |
روسیۀ تزاری 1886م |
| درگذشت | سانفرانسیسکو ۲۳ اکتبر ۱۹۵۰م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار | خوانندۀ جاز (1927)؛ احمق آوازه‌خوان بیکن (1928)؛ شب‌های نیویورک (1929)؛ خدای بزرگ، من یک ولگردم (1933)؛ بچۀ آوازه‌خوان (1936)؛ رز میدان واشینگتن (1939)؛ رژهٔ هالیوود (1939)؛ راپسودی این بلو (۱۹۴۵) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | روبی کیلر (همسر) |
آل جولسون (روسیۀ تزاری 1886م- سانفرانسیسکو ۲۳ اکتبر ۱۹۵۰م) Al Jolson
(نام اصلی آسا یولسون[۱]) بازیگر و خوانندۀ امریکایی با اصالت روس. طی دهۀ 1920م به عنوان خواننده و بازیگر نقش‌های کمدی، بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز امریکا بود. برخی جولسون را بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز همۀ عصرها می‌دانستند.
در کودکی همراه با خانوادۀ یهودی‌اش به امریکا مهاجرت کرد. پدرش تک‌خوان کنیسه‌ای در واشینگتن بود و خود او هم از همان‌جا آواز خواندن را شروع کرد. در ادامه به کار نمایش روی آورد و پس از چندسال اجرای برنامه در یک سیرک و کسب موفقیت، به عنوان بازیگر سیاهپوستنما به نمایش‌های وودویل[۲] راه یافت. از شگردهای او بر روی صحنه، سیاه کردن چهره و استفاده از سوت‌های ملودیک، شبیه آواز پرندگان، برای شیرین‌کاری یا فاصله‌گذاری در ترانه‌هایش بود. در این دوره، خیلی زود محبوب‌ترین ستارۀ آواز آمریکا شد. در سال ۱۹۲۳ با ایفای نقش ستارۀ پسر ماما بازیگری در سینما را تجربه کرد، اما فیلم ناتمام ماند؛ تا این که در نخستین فیلم ناطق تاریخ سینما، خوانندۀ جاز[۳]، نقش ستارۀ اصلی را به عهده گرفت. از آن پس در برادوی[۴] و در چندین فیلم موزیکال در نقش‌های اصلی ظاهر شد، اما همگام با عوض شدن شرایط و تغییر سلیقۀ مردم آرام آرام از محبوبیتش کاسته شد. در زمان جنگ جهانی دوم با تکیه بر پیشینهٔ آوازهای جادویی خود تعدادی از آنها را برای سربازان بازخوانی کرد و زمانی که زندگی‌اش در فیلم سرگذشت جولسون[۵] (ساختۀ آلفرد گرین[۶]- ۱۹۴۶) به تصویر کشیده شد، بار دیگر نسل جدیدی را شیفته و هوادار خود کرد. در این فیلم لری پارکز[۷] در نقش او بازی کرد، اما صدای خود جولسون بر روی آن دوبله شد و با موفقیت زیادی که به دست آورد کمپانی کلمبیا پیکچرز را متقاعد کرد تا فیلم جولسون دوباره آواز می‌خواندِ[۸] هنری لوین[۹] (۱۹۴۹) را تولید کند. در این فیلم جولسون بیمار و پیر در چند صحنۀ کوتاه ظاهر شد و رودرروی بازیگری قرار گرفت که نقشش را بازی کرد. جولسون کمی پس از بازگشت از اجرای برنامه در میان سربازان آمریکایی مستقر در کشور کره بر اثر سکته قلبی درگذشت. او چهاربار ازدواج کرد و همسر سومش (1928- 1940) روبی کیلر[۱۰] نیز خواننده و بازیگر بود. خاطرات جولسون در کتابی با نام آقای جولسون[۱۱] (۱۹۵۱) منتشر شده است.
جولسون یکی از شخصیت‌های افسانه‌ای در صنعت نمایش امریکا بود. در برادوی اگرچه ایفای نقش‌های اصلی را به عهده نمی‌گرفت، اما همیشه بیش از دیگران مورد توجه تماشاگران بود و هنگامی که در ۱۹۱۲م میلیون‌ها صفحه از آوازهایش به فروش رفت نام خود را در شمار نخستین ستارگان آواز ثبت کرد. در ۱۹۲۳ دیوید وارک گریفیث تصمیم گرفت تا با سپردن نقش اصلی پسر ماما به جولسون، موفقیت‌های او را به سينما انتقال بدهد، اما مشکلات حقوقی ناشی از اختلاف آن دو باعث شد فیلم ناتمام رها شود. با این‌حال جولسون چهارسال بعد با بازی در خوانندۀ جاز سهم عمده‌ای در ظهور سینمای ناطق ایفا کرد. ولی در واقع این احمق آوازه‌خوان[۱۲] بود که او را در مقام یک ستارۀ بزرگ سینما تثبیت کرد و راه را برای فیلم‌های بعدی و موفقیت‌های پی‌درپی او گشود. سینمای ناطق نیز متقابلاً به جولسون کمک کرد تا میلیون‌ها هوادار جدید پیدا کند. اما تماشاگران سینما خیلی زود از او خسته شدند و دو فیلم مامان[۱۳] و پسر بزرگ[۱۴] او موفقیتی به دست نیاوردند. در پی این ناکامی‌ها حضورش بر صحنه‌های تئاتر نیز به پایان رسید و اگرچه به خواندن در رادیو ادامه داد، در سال‌های بعد در چند فیلم انگشت‌شمار نقش‌های اصلی را به عهده گرفت. سال‌های جنگ جهانی دوم روزهای پرشکوه گذشته را برای او زنده کرد و جولسون دوباره آواز می‌خواند به عنوان پرفروش‌ترین فیلم سال ۱۹۴۹، موفقیت بسیاری به همراه آورد.
برخی از فیلم‌ها (بازیگر)
- خوانندۀ جاز (1927)
- احمق آوازه‌خوان (1928)
- پسر خوشبخت[۱۵] (1929)
- آن را با آواز بگو[۱۶] (1929)
- شب‌های نیویورک[۱۷] (1929)
- مامان (1930)
- پسر بزرگ (1930)
- دختر نمایشگر در هالیوود[۱۸] (1930)
- خدای بزرگ، من یک ولگردم[۱۹] (1933)
- نوشگاه شگفتی[۲۰] (1934)
- برو برقص[۲۱] (1935)
- بچۀ آوازه‌خوان[۲۲] (1936)
- رز میدان واشینگتن[۲۳] (1939)
- رژهٔ هالیوود[۲۴] (1939)
- راپسودی در بلو[۲۵] (۱۹۴۵)
- ↑ Asa Yoelson
- ↑ Vaudeville
- ↑ The Jazz Singer
- ↑ Broadway
- ↑ The Jolson Story
- ↑ Alfred Green
- ↑ Larry Parks
- ↑ Jolson Sings Again
- ↑ Henry Levin
- ↑ Ruby Keeler
- ↑ Mr Jolson
- ↑ The Singing Fool
- ↑ Mammy
- ↑ Big Boy
- ↑ Sonny Boy
- ↑ Say It with Songs
- ↑ New York Nights
- ↑ Showgirl in Hollywood
- ↑ Hallelujah, I'm a Bum
- ↑ Wonder Bar
- ↑ Go into Your Dance
- ↑ The Singing Kid
- ↑ Rose of Washington Square
- ↑ Hollywood Cavalcade
- ↑ Rhapsody in Blue