انجیر: تفاوت میان نسخهها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
انجیر (fig) | انجیر (fig)[[File:11541100.jpg|thumb|انجير]] | ||
گروهی از درختان، از خانواده توت (موراسه)<ref>Moraceae</ref>، جنس ''توت<ref>Morus</ref>''، شامل انواع پرورشی ''فیکوس کاریکا<ref>Ficus carica</ref>''. مبدأ آنها آسیای جنوب غربی است. انجیر هر سال دو یا سهبار محصول میدهد، ملین است، و قند فراوان دارد. میوهدهی ''فیکوس کاریکا'' در طبیعت وابسته به حشرهای است که آن را گردهافشانی<ref>pollination</ref> میکند. این حشره انگل گلهای انجیر است و در آنها تخمگذاری میکند. درخت مَکْرِ زن<ref>banyan</ref>، ''فیکوس بنگالنسیس<ref>Ficus benghalensis</ref>''، میوهای میآورد که برای خوردن مطلوب نیست و ریشههایش از شاخهها آویزان میشوند. بوداییها زیر درخت انجیر معابد یا انجیر مقدس<ref>bo tree</ref>، F. religiosa، آیینهایی مذهبی برپا میکنند. انجیر به فراوانی در مناطق جنوبی اروپا میروید. در امریکا، فقط انجیر خفهکننده<ref>strangler fig</ref>، ''فیکوس آئورآ<ref>Ficus aurea </ref>'،'' یافت میشود که پیش از کاملشدن سیستم ریشه به دور سایر درختان میپیچد و در واقع رورُست<ref>epiphyte</ref> است. گاهی چند درخت از این نوع به دور هم میپیچند و درخت واحدی را تشکیل میدهند. شواهد تاریخی نشان میدهد که مردم دورانهای قدیم درخت انجیر را بهخوبی میشناخته و از آن استفاده میکردهاند. در تورات چنین آمده است که اشعیای نبی در ۷۰۴پم پادشاهی بهنام حزقیا را که به اولسر حاد مبتلا بود با ضماد انجیر مداوا کرد. یونانیان و رومیان به این درخت احترام میگذاشتند. مصریان نیز بسیار به آن علاقهمند بودند. مردم برخی نواحی، مخصوصاً کارگران یونانی، از آن برای تقویت خود استفاده میکردند. امروزه از شیرابۀ درخت انجیر برای رفع برخی امراض جلدی، از قبیل زگیل و میخچه، و از برگ و مخصوصاً میوۀ آن بهمنزلۀ ملیّن استفاده میکنند. عرقی که از میوۀ انجیر گرفته میشود، بسیار مورد توجه اعراب است.<br/> '''<!--11541100-->''' | گروهی از درختان، از خانواده توت (موراسه)<ref>Moraceae</ref>، جنس ''توت<ref>Morus</ref>''، شامل انواع پرورشی ''فیکوس کاریکا<ref>Ficus carica</ref>''. مبدأ آنها آسیای جنوب غربی است. انجیر هر سال دو یا سهبار محصول میدهد، ملین است، و قند فراوان دارد. میوهدهی ''فیکوس کاریکا'' در طبیعت وابسته به حشرهای است که آن را گردهافشانی<ref>pollination</ref> میکند. این حشره انگل گلهای انجیر است و در آنها تخمگذاری میکند. درخت مَکْرِ زن<ref>banyan</ref>، ''فیکوس بنگالنسیس<ref>Ficus benghalensis</ref>''، میوهای میآورد که برای خوردن مطلوب نیست و ریشههایش از شاخهها آویزان میشوند. بوداییها زیر درخت انجیر معابد یا انجیر مقدس<ref>bo tree</ref>، F. religiosa، آیینهایی مذهبی برپا میکنند. انجیر به فراوانی در مناطق جنوبی اروپا میروید. در امریکا، فقط انجیر خفهکننده<ref>strangler fig</ref>، ''فیکوس آئورآ<ref>Ficus aurea </ref>'،'' یافت میشود که پیش از کاملشدن سیستم ریشه به دور سایر درختان میپیچد و در واقع رورُست<ref>epiphyte</ref> است. گاهی چند درخت از این نوع به دور هم میپیچند و درخت واحدی را تشکیل میدهند. شواهد تاریخی نشان میدهد که مردم دورانهای قدیم درخت انجیر را بهخوبی میشناخته و از آن استفاده میکردهاند. در تورات چنین آمده است که اشعیای نبی در ۷۰۴پم پادشاهی بهنام حزقیا را که به اولسر حاد مبتلا بود با ضماد انجیر مداوا کرد. یونانیان و رومیان به این درخت احترام میگذاشتند. مصریان نیز بسیار به آن علاقهمند بودند. مردم برخی نواحی، مخصوصاً کارگران یونانی، از آن برای تقویت خود استفاده میکردند. امروزه از شیرابۀ درخت انجیر برای رفع برخی امراض جلدی، از قبیل زگیل و میخچه، و از برگ و مخصوصاً میوۀ آن بهمنزلۀ ملیّن استفاده میکنند. عرقی که از میوۀ انجیر گرفته میشود، بسیار مورد توجه اعراب است.<br/> '''<!--11541100-->''' | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۲۷
انجیر (fig)
گروهی از درختان، از خانواده توت (موراسه)[۱]، جنس توت[۲]، شامل انواع پرورشی فیکوس کاریکا[۳]. مبدأ آنها آسیای جنوب غربی است. انجیر هر سال دو یا سهبار محصول میدهد، ملین است، و قند فراوان دارد. میوهدهی فیکوس کاریکا در طبیعت وابسته به حشرهای است که آن را گردهافشانی[۴] میکند. این حشره انگل گلهای انجیر است و در آنها تخمگذاری میکند. درخت مَکْرِ زن[۵]، فیکوس بنگالنسیس[۶]، میوهای میآورد که برای خوردن مطلوب نیست و ریشههایش از شاخهها آویزان میشوند. بوداییها زیر درخت انجیر معابد یا انجیر مقدس[۷]، F. religiosa، آیینهایی مذهبی برپا میکنند. انجیر به فراوانی در مناطق جنوبی اروپا میروید. در امریکا، فقط انجیر خفهکننده[۸]، فیکوس آئورآ[۹]'، یافت میشود که پیش از کاملشدن سیستم ریشه به دور سایر درختان میپیچد و در واقع رورُست[۱۰] است. گاهی چند درخت از این نوع به دور هم میپیچند و درخت واحدی را تشکیل میدهند. شواهد تاریخی نشان میدهد که مردم دورانهای قدیم درخت انجیر را بهخوبی میشناخته و از آن استفاده میکردهاند. در تورات چنین آمده است که اشعیای نبی در ۷۰۴پم پادشاهی بهنام حزقیا را که به اولسر حاد مبتلا بود با ضماد انجیر مداوا کرد. یونانیان و رومیان به این درخت احترام میگذاشتند. مصریان نیز بسیار به آن علاقهمند بودند. مردم برخی نواحی، مخصوصاً کارگران یونانی، از آن برای تقویت خود استفاده میکردند. امروزه از شیرابۀ درخت انجیر برای رفع برخی امراض جلدی، از قبیل زگیل و میخچه، و از برگ و مخصوصاً میوۀ آن بهمنزلۀ ملیّن استفاده میکنند. عرقی که از میوۀ انجیر گرفته میشود، بسیار مورد توجه اعراب است.
'