لومباردو: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
لومباردو (Lombardo) | |||
خانواده‌ای مجسمه‌ساز و معمار از اهالی لومباردی<ref>Lombardy</ref> در شمال ایتالیا. در قرن‌های ۱۵ و ۱۶ در ونیز فعالیت می‌کردند. نام خانوادگی اصلی | خانواده‌ای مجسمه‌ساز و معمار از اهالی لومباردی<ref>Lombardy</ref> در شمال [[ایتالیا]]. در قرن‌های ۱۵ و ۱۶ در [[ونیز]] فعالیت می‌کردند. نام خانوادگی اصلی آن‌ها احتمالاً سولاری<ref>Solari | ||
</ref> بوده است. مارتینو<ref>Martino | </ref> بوده است. مارتینو<ref>Martino | ||
</ref>ی معمار اولین عضو خانواده بود که در ونیز اقامت گزید. پسر او | </ref>ی معمار اولین عضو خانواده بود که در ونیز اقامت گزید. پسر او پیترو<ref>Pietro </ref> (ح ۱۴۳۵م ـ۱۵۱۵) از مهم‌ترین مجسمه‌سازان ونیز در قرن ۱۵م شد. هرچند کار او، همچون عمدۀ هنر ونیز در آن عصر، مبتنی‌بر الگوهای کهن و کاملاً محافظه‌کارانه بود، راه را برای مجسمه‌سازی رنسانس<ref>Renaissance </ref> ونیزی در قرن ۱۶ هموار ساخت. در مقام معمار، ناظر ساخت کاخ دوجه<ref>Doge’s Palace </ref> (دوک ونیز) پس از ۱۴۹۸م بود و طراحی کاخ وندرامین<ref>Vendramin </ref> در [[کانال بزرگ]]<ref>Grand Canal </ref> (ح ۱۵۰۰ـ ح۱۵۰۹) نیز منسوب به اوست. پسرانش تولّیو<ref>Tullio </ref> (ح ۱۴۶۰م ـ۱۵۳۲) و آنتونیو<ref>Antonio </ref> (ح ۱۴۵۸م ـ ح۱۵۱۶) پس از ۱۵۰۰ کارگاه مجسمه‌سازی خانواده را اداره می‌کردند. از آثار تولیو، سردیس جنگاوری است که تأثیرپذیری او را از سبک واقع‌گرایانۀ مجسمه‌سازی رم باستان نشان می‌دهد. سه پسر آنتونیو به نام‌های اورلیو<ref>Aurelio </ref> (۱۵۰۱ـ۱۵۶۳)، جیرولامو<ref>Girolamo </ref> (ح ۱۵۰۴ـ ح۱۵۹۰) و لودوویکو<ref>Lodovico</ref> (ح ۱۵۰۷ـ۱۵۷۵) نیز مجسمه‌ساز بودند. | ||
| | ||
نسخهٔ ۱۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۴
لومباردو (Lombardo)
خانواده‌ای مجسمه‌ساز و معمار از اهالی لومباردی[۱] در شمال ایتالیا. در قرن‌های ۱۵ و ۱۶ در ونیز فعالیت می‌کردند. نام خانوادگی اصلی آن‌ها احتمالاً سولاری[۲] بوده است. مارتینو[۳]ی معمار اولین عضو خانواده بود که در ونیز اقامت گزید. پسر او پیترو[۴] (ح ۱۴۳۵م ـ۱۵۱۵) از مهم‌ترین مجسمه‌سازان ونیز در قرن ۱۵م شد. هرچند کار او، همچون عمدۀ هنر ونیز در آن عصر، مبتنی‌بر الگوهای کهن و کاملاً محافظه‌کارانه بود، راه را برای مجسمه‌سازی رنسانس[۵] ونیزی در قرن ۱۶ هموار ساخت. در مقام معمار، ناظر ساخت کاخ دوجه[۶] (دوک ونیز) پس از ۱۴۹۸م بود و طراحی کاخ وندرامین[۷] در کانال بزرگ[۸] (ح ۱۵۰۰ـ ح۱۵۰۹) نیز منسوب به اوست. پسرانش تولّیو[۹] (ح ۱۴۶۰م ـ۱۵۳۲) و آنتونیو[۱۰] (ح ۱۴۵۸م ـ ح۱۵۱۶) پس از ۱۵۰۰ کارگاه مجسمه‌سازی خانواده را اداره می‌کردند. از آثار تولیو، سردیس جنگاوری است که تأثیرپذیری او را از سبک واقع‌گرایانۀ مجسمه‌سازی رم باستان نشان می‌دهد. سه پسر آنتونیو به نام‌های اورلیو[۱۱] (۱۵۰۱ـ۱۵۶۳)، جیرولامو[۱۲] (ح ۱۵۰۴ـ ح۱۵۹۰) و لودوویکو[۱۳] (ح ۱۵۰۷ـ۱۵۷۵) نیز مجسمه‌ساز بودند.