امیرجاهد، محمدعلی (۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۵۶ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
محمّدعلی امیرجاهِد (۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۵۶ش)<br> | محمّدعلی امیرجاهِد (۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۵۶ش)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۶: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}[[پرونده: 11515000.jpg | بندانگشتی|محمّدعلی امیرجاهِد|جایگزین=|333x333پیکسل]]<p>شاعر ایرانی، ترانه‌سرا، و مؤسس هنرستان شبانۀ موسیقی در تهران. از ۱۲۹۰ش به‌سبب سرودن اشعار ملی میهنی و درگیری با نیروهای اشغالگر روس در جنگ جهانی اول (۱۲۹۳ـ۱۲۹۷ش) مشهور شد و با سرودن تصنیف‌هایی در موسیقی ایرانی به اوج رسید. بعد از ابوالقاسم [[عارف قزوینی، ابوالقاسم (قزوین ۱۲۶۱ـ همدان ۱۳۱۲ش)|عارف قزوینی]] و [[شیدا، علی اکبر (تهران ۱۲۵۸ـ ۱۳۲۴ق)|علی‌اکبر شیدا]]، سومین تصنیف‌ساز بزرگ موسیقی معاصر ایرانی به‌شمار می‌آید و ازجمله کسانی است که با تسلط به ادبیات و آشنایی با موسیقی، کلام و آهنگ آثار خود را ساخته است. بیشتر آثار تصنیفی ترانه‌ای خود را در دورۀ بیست‌‌سالۀ سلطنت پهلوی اوّل ساخت و در صفحات گرامافون منتشر کرد. این ترانه‌ها را بیشتر ملوک ضرابی کاشانی، [[قمرالملوک وزیری]]، و سید [[بدیع زاده، سید جواد (تهران ۱۲۸۲ـ ۱۳۵۸ش)|جواد بدیع‌زاده]] خواندند و گاه نیز [[نی داوود، مرتضی (تهران ۱۲۸۰ـ امریکا ۱۳۶۹ش)|مرتضی نی‌داوود]] و [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبر شهنازی]] برای این ترانه‌ها آهنگ ساختند. </p><p>تصنیف‌های او متأثر از آثار عارف قزوینی، با حذفِ کلمات و اضافاتِ معمول تصنیف‌های عصر قاجار، و با تأکید بر حس میهن‌پرستی است و برخی از آن‌ها عبارتند از در ''بهار امید''، ''در ملک ایران''، ''هزاردستان''، و ''زن در جامعه''، که بازنمایی تمایلات تجددخواهی در عصر پهلوی اولند. </p><p>امیرجاهد بیست‌وچند سال نیز سال‌نامۀ ''پارس'' را منتشر می‌کرد. مجموعه خاطرات سیاسی، ترانه‌ها، تصنیف‌ها، اشعار، و نیز آرای او دربارۀ موسیقی ایرانی در ''دیوان امیرجاهد'' در ۲ جلد منتشر شده است. وی در ۱۳۳۶ دورۀ شبانۀ هنرستان موسیقی ملّی را راه‌اندازی کرد که استادان برجستۀ موسیقی ایرانی، ازجمله [[دوامی، عبدالله (تفرش ۱۲۷۰ـ تهران ۱۳۵۹ش)|عبدالله دوامی]]، علی‌اکبر شهنازی، و [[حسین تهرانی]] در آن‌جا تدریس می‌کردند و شماری از هنرمندان بزرگ نسل آیندۀ موسیقی ایرانی (سال‌های ۱۳۵۰ به بعد) از پرورش‌یافتگان این هنرستانند. </p> | }}[[پرونده:Amir-jahed.jpg|بندانگشتی|امیر جاهد]] | ||
[[پرونده: 11515000.jpg | بندانگشتی|محمّدعلی امیرجاهِد|جایگزین=|333x333پیکسل]]<p>شاعر ایرانی، ترانه‌سرا، و مؤسس هنرستان شبانۀ موسیقی در تهران. از ۱۲۹۰ش به‌سبب سرودن اشعار ملی میهنی و درگیری با نیروهای اشغالگر روس در جنگ جهانی اول (۱۲۹۳ـ۱۲۹۷ش) مشهور شد و با سرودن تصنیف‌هایی در موسیقی ایرانی به اوج رسید. بعد از ابوالقاسم [[عارف قزوینی، ابوالقاسم (قزوین ۱۲۶۱ـ همدان ۱۳۱۲ش)|عارف قزوینی]] و [[شیدا، علی اکبر (تهران ۱۲۵۸ـ ۱۳۲۴ق)|علی‌اکبر شیدا]]، سومین تصنیف‌ساز بزرگ موسیقی معاصر ایرانی به‌شمار می‌آید و ازجمله کسانی است که با تسلط به ادبیات و آشنایی با موسیقی، کلام و آهنگ آثار خود را ساخته است. بیشتر آثار تصنیفی ترانه‌ای خود را در دورۀ بیست‌‌سالۀ سلطنت پهلوی اوّل ساخت و در صفحات گرامافون منتشر کرد. این ترانه‌ها را بیشتر ملوک ضرابی کاشانی، [[قمرالملوک وزیری]]، و سید [[بدیع زاده، سید جواد (تهران ۱۲۸۲ـ ۱۳۵۸ش)|جواد بدیع‌زاده]] خواندند و گاه نیز [[نی داوود، مرتضی (تهران ۱۲۸۰ـ امریکا ۱۳۶۹ش)|مرتضی نی‌داوود]] و [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبر شهنازی]] برای این ترانه‌ها آهنگ ساختند. </p><p>تصنیف‌های او متأثر از آثار عارف قزوینی، با حذفِ کلمات و اضافاتِ معمول تصنیف‌های عصر قاجار، و با تأکید بر حس میهن‌پرستی است و برخی از آن‌ها عبارتند از در ''بهار امید''، ''در ملک ایران''، ''هزاردستان''، و ''زن در جامعه''، که بازنمایی تمایلات تجددخواهی در عصر پهلوی اولند. </p><p>امیرجاهد بیست‌وچند سال نیز سال‌نامۀ ''پارس'' را منتشر می‌کرد. مجموعه خاطرات سیاسی، ترانه‌ها، تصنیف‌ها، اشعار، و نیز آرای او دربارۀ موسیقی ایرانی در ''دیوان امیرجاهد'' در ۲ جلد منتشر شده است. وی در ۱۳۳۶ دورۀ شبانۀ هنرستان موسیقی ملّی را راه‌اندازی کرد که استادان برجستۀ موسیقی ایرانی، ازجمله [[دوامی، عبدالله (تفرش ۱۲۷۰ـ تهران ۱۳۵۹ش)|عبدالله دوامی]]، علی‌اکبر شهنازی، و [[حسین تهرانی]] در آن‌جا تدریس می‌کردند و شماری از هنرمندان بزرگ نسل آیندۀ موسیقی ایرانی (سال‌های ۱۳۵۰ به بعد) از پرورش‌یافتگان این هنرستانند. </p> | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۱۰
محمّدعلی امیرجاهِد (۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۵۶ش)
| محمدعلی امیرجاهد | |
|---|---|
| زادروز |
۱۲۷۴ش |
| درگذشت | تهران ۱۳۵۶ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر و ترانه‌سرا |
| آثار | در بهار امید؛ در ملک ایران؛ هزاردستان؛ زن در جامعه؛ دیوان امیرجاهد |
| گروه مقاله | موسیقی |
| جوایز و افتخارات | راه‌اندازی دورۀ شبانۀ هنرستان موسیقی ملی |
شاعر ایرانی، ترانه‌سرا، و مؤسس هنرستان شبانۀ موسیقی در تهران. از ۱۲۹۰ش به‌سبب سرودن اشعار ملی میهنی و درگیری با نیروهای اشغالگر روس در جنگ جهانی اول (۱۲۹۳ـ۱۲۹۷ش) مشهور شد و با سرودن تصنیف‌هایی در موسیقی ایرانی به اوج رسید. بعد از ابوالقاسم عارف قزوینی و علی‌اکبر شیدا، سومین تصنیف‌ساز بزرگ موسیقی معاصر ایرانی به‌شمار می‌آید و ازجمله کسانی است که با تسلط به ادبیات و آشنایی با موسیقی، کلام و آهنگ آثار خود را ساخته است. بیشتر آثار تصنیفی ترانه‌ای خود را در دورۀ بیست‌‌سالۀ سلطنت پهلوی اوّل ساخت و در صفحات گرامافون منتشر کرد. این ترانه‌ها را بیشتر ملوک ضرابی کاشانی، قمرالملوک وزیری، و سید جواد بدیع‌زاده خواندند و گاه نیز مرتضی نی‌داوود و علی‌اکبر شهنازی برای این ترانه‌ها آهنگ ساختند.
تصنیف‌های او متأثر از آثار عارف قزوینی، با حذفِ کلمات و اضافاتِ معمول تصنیف‌های عصر قاجار، و با تأکید بر حس میهن‌پرستی است و برخی از آن‌ها عبارتند از در بهار امید، در ملک ایران، هزاردستان، و زن در جامعه، که بازنمایی تمایلات تجددخواهی در عصر پهلوی اولند.
امیرجاهد بیست‌وچند سال نیز سال‌نامۀ پارس را منتشر می‌کرد. مجموعه خاطرات سیاسی، ترانه‌ها، تصنیف‌ها، اشعار، و نیز آرای او دربارۀ موسیقی ایرانی در دیوان امیرجاهد در ۲ جلد منتشر شده است. وی در ۱۳۳۶ دورۀ شبانۀ هنرستان موسیقی ملّی را راه‌اندازی کرد که استادان برجستۀ موسیقی ایرانی، ازجمله عبدالله دوامی، علی‌اکبر شهنازی، و حسین تهرانی در آن‌جا تدریس می‌کردند و شماری از هنرمندان بزرگ نسل آیندۀ موسیقی ایرانی (سال‌های ۱۳۵۰ به بعد) از پرورش‌یافتگان این هنرستانند.