جناب دماوندی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:جناب دماوندی.jpg|بندانگشتی|جناب دماوندی]] | |||
جناب دماوندی (۱۲۶۴ـ۱۳۵۲ش)<br><p> | |||
[[پرونده: | |||
(نام اصلی: محمد فلاحی) ردیف‌دان، خواننده و منبری‌خوان ایرانی. در روستای احمدآباد [[دماوند، شهرستان|دماوند]] به دنیا آمد. پدرش، ملا محمدعلی میرزا (معروف به میرزای معلم)، معلم سلطان مراد میرزا حسام‌السلطنه- فرزند [[عباس میرزا قاجار|عباس میرزای قاجار]]- بود. ملاعلی، فرزندش را برای تحصیل به مدرسه‌ی صدر تهران برد. محمد همزمان با تحصیل، ردیف آوازی و فن خوانندگی و همچنین اذان گفتن را نزد آقا جعفر لاهیجی یاد گرفت. او بعدتر موذن [[عین الدوله ، عبدالمجید میرزا (تهران ۱۲۲۴ـ ۱۳۰۶ش)|عین‌الدوله]] (صدراعظم مظفرالدین شاه) شده. بعد از دوران تحصیل، به [[اصفهان]] می‌رود و نزد [[اصفهانی، سیدعبدالرحیم (اصفهان ۱۲۴۰ـ ۱۳۱۹ش)|سیدعبدالرحیم]] (استاد آواز اصفهانی) با آواز [[مکتب اصفهان]] نیز آشنا می‌شود. در همین دوره مدتی با سیدعبدالرحیم، نزد خوانین اصفهانی می‌رود. او بعدتر به تهران می‌آید و با خاندان فراهانی (میرزا حسینقلی، میرزا عبداالله و حاج [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبر خان شهنازی]]) و نیز با [[درویش خان]]، طاهرزاده، [[اسماعیل زاده، حسین (تهران ح ۱۲۵۰ ـ ح ۱۳۲۰ش)|حسین خان اسماعیل‌زاده]]، [[اقبال آذر، ابوالحسن (قزوین ۱۲۴۷ـ تبریز ۱۳۵۰ش)|اقبال آذر]] و بسیاری دیگر معاشر می‌شود و ضمن برگزاری اجراهایی، از هریک چیزی یاد می‌گیرد. گویا در همین دوره است که به جناب دماوندی شهرت یافته. </p><p>در اولین دوره‌ی ضبط صفحات ایرانی (1906ـ 1915)، که بخشی در تهران و بخش دیگر در [[تفلیس]]، [[لندن (انگلستان)|لندن]] و [[پاریس، شهر|پاریس]] ضبط شده است، از صدای جناب دماوندی صفحاتی باقی مانده است. از جمله آواز شور (همراه تار میرزا اسدالله خان)؛ آواز افشاری (همراه تار میرزا حسینقلی)؛ آواز مخالف (با کمانچه‌ی حسین خان اسماعیل‌زاده)؛ شور، دشتی و بیات اصفهان (همراه تار میرزا حسینقلی) و صفحه‌ی اذان و مناجات او. علاوه بر این او اجراهایی نیز با علی‌اکبرخان شهنازی و [[نی داوود، مرتضی (تهران ۱۲۸۰ـ امریکا ۱۳۶۹ش)|مرتضی خان نی‌داوود]] (از جمله صفحه‌ای در بیات ترک و افشاری که در سال 1290 و در تهران ضبط شده) داشته است. دماوندی در زمان حاکمیت [[سردار اسعد بختیاری ، جعفرقلی خان (بختیاری ۱۲۵۸ـ۱۳۱۳ش)|سردار اسعد]] در [[مشهد، شهر|مشهد]] نیز، همراه با تار محمدعلی شهابی، کنسرتی برای عموم مردم برگزار کرده است. هرچند رسیدن به نتیجه‌ای روشن و مطمئن درباره‌ی سبک آوازی جناب دماوندی، با تکیه بر صفحاتی که از او باقی مانده دشوار است، اما آواز او به شیوه‌ی خراسانی نزدیکتر است تا شیوه‌ی اصفهانی. </p><p>دماوندی در احمدآباد دماوند به خاک سپرده شده. به مناسبت سی‌امین سالگرد درگذشت او، در 4 دی 1382 در فرهنگسرای کوثر دماوند یادوارهای برگزار شده است.<br></p><!--16090700--> | (نام اصلی: محمد فلاحی) ردیف‌دان، خواننده و منبری‌خوان ایرانی. در روستای احمدآباد [[دماوند، شهرستان|دماوند]] به دنیا آمد. پدرش، ملا محمدعلی میرزا (معروف به میرزای معلم)، معلم سلطان مراد میرزا حسام‌السلطنه- فرزند [[عباس میرزا قاجار|عباس میرزای قاجار]]- بود. ملاعلی، فرزندش را برای تحصیل به مدرسه‌ی صدر تهران برد. محمد همزمان با تحصیل، ردیف آوازی و فن خوانندگی و همچنین اذان گفتن را نزد آقا جعفر لاهیجی یاد گرفت. او بعدتر موذن [[عین الدوله ، عبدالمجید میرزا (تهران ۱۲۲۴ـ ۱۳۰۶ش)|عین‌الدوله]] (صدراعظم مظفرالدین شاه) شده. بعد از دوران تحصیل، به [[اصفهان]] می‌رود و نزد [[اصفهانی، سیدعبدالرحیم (اصفهان ۱۲۴۰ـ ۱۳۱۹ش)|سیدعبدالرحیم]] (استاد آواز اصفهانی) با آواز [[مکتب اصفهان]] نیز آشنا می‌شود. در همین دوره مدتی با سیدعبدالرحیم، نزد خوانین اصفهانی می‌رود. او بعدتر به تهران می‌آید و با خاندان فراهانی (میرزا حسینقلی، میرزا عبداالله و حاج [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبر خان شهنازی]]) و نیز با [[درویش خان]]، طاهرزاده، [[اسماعیل زاده، حسین (تهران ح ۱۲۵۰ ـ ح ۱۳۲۰ش)|حسین خان اسماعیل‌زاده]]، [[اقبال آذر، ابوالحسن (قزوین ۱۲۴۷ـ تبریز ۱۳۵۰ش)|اقبال آذر]] و بسیاری دیگر معاشر می‌شود و ضمن برگزاری اجراهایی، از هریک چیزی یاد می‌گیرد. گویا در همین دوره است که به جناب دماوندی شهرت یافته. </p><p>در اولین دوره‌ی ضبط صفحات ایرانی (1906ـ 1915)، که بخشی در تهران و بخش دیگر در [[تفلیس]]، [[لندن (انگلستان)|لندن]] و [[پاریس، شهر|پاریس]] ضبط شده است، از صدای جناب دماوندی صفحاتی باقی مانده است. از جمله آواز شور (همراه تار میرزا اسدالله خان)؛ آواز افشاری (همراه تار میرزا حسینقلی)؛ آواز مخالف (با کمانچه‌ی حسین خان اسماعیل‌زاده)؛ شور، دشتی و بیات اصفهان (همراه تار میرزا حسینقلی) و صفحه‌ی اذان و مناجات او. علاوه بر این او اجراهایی نیز با علی‌اکبرخان شهنازی و [[نی داوود، مرتضی (تهران ۱۲۸۰ـ امریکا ۱۳۶۹ش)|مرتضی خان نی‌داوود]] (از جمله صفحه‌ای در بیات ترک و افشاری که در سال 1290 و در تهران ضبط شده) داشته است. دماوندی در زمان حاکمیت [[سردار اسعد بختیاری ، جعفرقلی خان (بختیاری ۱۲۵۸ـ۱۳۱۳ش)|سردار اسعد]] در [[مشهد، شهر|مشهد]] نیز، همراه با تار محمدعلی شهابی، کنسرتی برای عموم مردم برگزار کرده است. هرچند رسیدن به نتیجه‌ای روشن و مطمئن درباره‌ی سبک آوازی جناب دماوندی، با تکیه بر صفحاتی که از او باقی مانده دشوار است، اما آواز او به شیوه‌ی خراسانی نزدیکتر است تا شیوه‌ی اصفهانی. </p><p>دماوندی در احمدآباد دماوند به خاک سپرده شده. به مناسبت سی‌امین سالگرد درگذشت او، در 4 دی 1382 در فرهنگسرای کوثر دماوند یادوارهای برگزار شده است.<br></p><!--16090700--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ ۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۷
| جناب دماوندی | |
|---|---|
| زادروز |
۱۲۶۴ش |
| درگذشت | ۱۳۵۲ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرسه‌ی صدر |
| شغل و تخصص اصلی | ردیف‌دان، خواننده و منبری‌خوان |
| آثار | آواز شور، آواز افشاری، آواز مخالف |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | ملا محمدعلی میرزا (پدر) |
جناب دماوندی (۱۲۶۴ـ۱۳۵۲ش)
(نام اصلی: محمد فلاحی) ردیف‌دان، خواننده و منبری‌خوان ایرانی. در روستای احمدآباد دماوند به دنیا آمد. پدرش، ملا محمدعلی میرزا (معروف به میرزای معلم)، معلم سلطان مراد میرزا حسام‌السلطنه- فرزند عباس میرزای قاجار- بود. ملاعلی، فرزندش را برای تحصیل به مدرسه‌ی صدر تهران برد. محمد همزمان با تحصیل، ردیف آوازی و فن خوانندگی و همچنین اذان گفتن را نزد آقا جعفر لاهیجی یاد گرفت. او بعدتر موذن عین‌الدوله (صدراعظم مظفرالدین شاه) شده. بعد از دوران تحصیل، به اصفهان می‌رود و نزد سیدعبدالرحیم (استاد آواز اصفهانی) با آواز مکتب اصفهان نیز آشنا می‌شود. در همین دوره مدتی با سیدعبدالرحیم، نزد خوانین اصفهانی می‌رود. او بعدتر به تهران می‌آید و با خاندان فراهانی (میرزا حسینقلی، میرزا عبداالله و حاج علی‌اکبر خان شهنازی) و نیز با درویش خان، طاهرزاده، حسین خان اسماعیل‌زاده، اقبال آذر و بسیاری دیگر معاشر می‌شود و ضمن برگزاری اجراهایی، از هریک چیزی یاد می‌گیرد. گویا در همین دوره است که به جناب دماوندی شهرت یافته.
در اولین دوره‌ی ضبط صفحات ایرانی (1906ـ 1915)، که بخشی در تهران و بخش دیگر در تفلیس، لندن و پاریس ضبط شده است، از صدای جناب دماوندی صفحاتی باقی مانده است. از جمله آواز شور (همراه تار میرزا اسدالله خان)؛ آواز افشاری (همراه تار میرزا حسینقلی)؛ آواز مخالف (با کمانچه‌ی حسین خان اسماعیل‌زاده)؛ شور، دشتی و بیات اصفهان (همراه تار میرزا حسینقلی) و صفحه‌ی اذان و مناجات او. علاوه بر این او اجراهایی نیز با علی‌اکبرخان شهنازی و مرتضی خان نی‌داوود (از جمله صفحه‌ای در بیات ترک و افشاری که در سال 1290 و در تهران ضبط شده) داشته است. دماوندی در زمان حاکمیت سردار اسعد در مشهد نیز، همراه با تار محمدعلی شهابی، کنسرتی برای عموم مردم برگزار کرده است. هرچند رسیدن به نتیجه‌ای روشن و مطمئن درباره‌ی سبک آوازی جناب دماوندی، با تکیه بر صفحاتی که از او باقی مانده دشوار است، اما آواز او به شیوه‌ی خراسانی نزدیکتر است تا شیوه‌ی اصفهانی.
دماوندی در احمدآباد دماوند به خاک سپرده شده. به مناسبت سی‌امین سالگرد درگذشت او، در 4 دی 1382 در فرهنگسرای کوثر دماوند یادوارهای برگزار شده است.