روح انگیز: تفاوت میان نسخه‌ها

روح‌ انگیز;
زادروز	شیراز ۱۲۸۶;
درگذشت	تهران ۱۳۶۳ش
ملیت	ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل	مدرسه‌ی موسیقی وزیری
شغل و تخصص اصلی	خواننده
گروه مقاله	موسیقی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۵۷

روح‌انگیز (شیراز ۱۲۸۶ـ تهران ۱۳۶۳ش)

(نام اصلی: بتول عباسی، مشهور به قدرت) خواننده‌ی ایرانی. از پرورش‌یافتگان مکتب موسیقی علینقی وزیری بود. در زمان اقامت در شیراز، در دوره نوجوانی، به کیفیت و قدرت صدای خود پی برد و بعد از مهاجرت به تهران و آشنایی با حسین سنجری، نوازنده‌ی تار و شاگرد علینقی وزیری، به مدرسه‌ی موسیقی وزیری معرفی شد و هفت سال در آن‌جا به تمرین و کسب تجربه پرداخت. وزیری نام هنری «روح‌انگیز» را برای او انتخاب کرد. در آن مدرسه، آوازخوانی با تکنیک مخصوص وزیری را آموخت که از آموزش‌های وزیری در مدارس موسیقی اروپا مایه می‌گرفت. به کلیاتی از ردیف، خواندن تصنیف و تمرین‌های مخصوص اجرای آثار وزیری، تسلط یافت. تقریباً همه‌ی صفحات «مدرسه‌ی عالی موسیقی»، با رهبری و نظارت وزیری که از ۱۳۰۶ به بعد ضبط شده، با صدای روح‌انگیز است. از جمله: سرود ای وطن و قطعات دوست، در کنار گلزار، جور فلک، دل‌زار. روح‌انگیز بعد از ترک مدرسه‌ی موسیقی وزیری، به مدرسه‌ی موسیقی پرویز ایرانپور، نوازنده‌ی پیانو و آهنگ‌ساز و شاگرد وزیری، رفت و از ۱۳۱۲ تا ۱۳۱۶ به همراه او یک دوره صفحه‌ی گرامافون پر کرد که بیشتر تصنیف‌ و ترانه‌اند. او در تئاترها نیز گاهی بازیگری می‌کرد و از اولین خوانندگانی بود که از هنگام تأسیس رادیو با برنامه‌های موسیقی آن همکاری داشت. از ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶ به درخواست وزارت فرهنگ و هنر، آنچه از گوشه‌ها و آواز‌ها و تصنیف‌های قدیم ایرانی به یاد داشت با همراهی تار سرخوش روی نوار ضبط کرد که نزد هنرجویان آواز به ردیف روح‌انگیز معروف است.

روح‌انگیز پس از پنج سال بیماری در فقر درگذشت.

@@ خط ۲۷: / خط ۲۷: @@
 |باشگاه =
 }}
+[[پرونده:روح انگیز.jpg|بندانگشتی|250x250پیکسل|روح انگیز]]
 روح‌انگیز (شیراز ۱۲۸۶ـ تهران ۱۳۶۳ش)
 <br />
-[[File:42189800.jpg|thumb|روح انگیز|جایگزین=]]
+(نام اصلی: بتول عباسی، مشهور به قدرت) خواننده‌ی ایرانی. از پرورش‌یافتگان مکتب موسیقی [[وزیری، علینقی (تهران ۱۲۶۶ـ همان جا ۱۳۵۸ش)|علینقی وزیری]] بود. در زمان اقامت در [[شیراز، شهر|شیراز]]، در دوره نوجوانی، به کیفیت و قدرت صدای خود پی برد و بعد از مهاجرت به تهران و آشنایی با [[حسین سنجری]]، نوازنده‌ی تار و شاگرد علینقی وزیری، به مدرسه‌ی موسیقی وزیری معرفی شد و هفت سال در آن‌جا به تمرین و کسب تجربه پرداخت. وزیری نام هنری «روح‌انگیز» را برای او انتخاب کرد. در آن مدرسه، آوازخوانی با تکنیک مخصوص وزیری را آموخت که از آموزش‌های وزیری در مدارس موسیقی اروپا مایه می‌گرفت. به کلیاتی از ردیف، خواندن تصنیف و تمرین‌های مخصوص اجرای آثار وزیری، تسلط یافت. تقریباً همه‌ی صفحات «مدرسه‌ی عالی موسیقی»، با رهبری و نظارت وزیری که از ۱۳۰۶ به بعد ضبط شده، با صدای روح‌انگیز است. از جمله: سرود ای وطن و قطعات دوست، در کنار گلزار، جور فلک، دل‌زار. روح‌انگیز بعد از ترک مدرسه‌ی موسیقی وزیری، به مدرسه‌ی موسیقی [[ایرانپور، پرویز (ح ۱۲۸۰ـ ح ۱۳۵۰ش)|پرویز ایرانپور]]، نوازنده‌ی پیانو و آهنگ‌ساز و شاگرد وزیری، رفت و از ۱۳۱۲ تا ۱۳۱۶ به همراه او یک دوره صفحه‌ی گرامافون پر کرد که بیشتر تصنیف‌ و ترانه‌اند. او در تئاترها نیز گاهی بازیگری می‌کرد و از اولین خوانندگانی بود که از هنگام تأسیس رادیو با برنامه‌های موسیقی آن همکاری داشت. از ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶ به درخواست وزارت فرهنگ و هنر، آنچه از گوشه‌ها و آواز‌ها و تصنیف‌های قدیم ایرانی به یاد داشت با همراهی تار سرخوش روی نوار ضبط کرد که نزد هنرجویان آواز به ردیف روح‌انگیز معروف است.
-(نام اصلی: بتول عباسی، مشهور به قدرت) خواننده‌ی ایرانی. از پرورش‌یافتگان مکتب موسیقی علینقی وزیری بود. در زمان اقامت در شیراز، در دوره نوجوانی، به کیفیت و قدرت صدای خود پی برد و بعد از مهاجرت به تهران و آشنایی با حسین سنجری، نوازنده‌ی تار و شاگرد علینقی وزیری، به مدرسه‌ی موسیقی وزیری معرفی شد و هفت سال در آن‌جا به تمرین و کسب تجربه پرداخت. وزیری نام هنری «روح‌انگیز» را برای او انتخاب کرد. در آن مدرسه، آوازخوانی با تکنیک مخصوص وزیری را آموخت که از آموزش‌های وزیری در مدارس موسیقی اروپا مایه می‌گرفت. به کلیاتی از ردیف، خواندن تصنیف و تمرین‌های مخصوص اجرای آثار وزیری، تسلط یافت. تقریباً همه‌ی صفحات «مدرسه‌ی عالی موسیقی»، با رهبری و نظارت وزیری که از ۱۳۰۶ به بعد ضبط شده، با صدای روح‌انگیز است. از جمله: سرود ای وطن و قطعات دوست، در کنار گلزار، جور فلک، دل‌زار. روح‌انگیز بعد از ترک مدرسه‌ی موسیقی وزیری، به مدرسه‌ی موسیقی پرویز ایران‌پور، نوازنده‌ی پیانو و آهنگ‌ساز و شاگرد وزیری، رفت و از ۱۳۱۲ تا ۱۳۱۶ به همراه او یک دوره صفحه‌ی گرامافون پر کرد که بیشتر تصنیف‌ و ترانه‌اند. او در تئاترها نیز گاهی بازیگری می‌کرد و از اولین خوانندگانی بود که از هنگام تأسیس رادیو با برنامه‌های موسیقی آن همکاری داشت. از ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶ به درخواست وزارت فرهنگ و هنر، آنچه از گوشه‌ها و آواز‌ها و تصنیف‌های قدیم ایرانی به یاد داشت با همراهی تار سرخوش روی نوار ضبط کرد که نزد هنرجویان آواز به ردیف روح‌انگیز معروف است.
 روح‌انگیز پس از پنج سال بیماری در فقر درگذشت.