جورج سی. اسکات: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۳ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۳

جورج سی. اسکات (ویرجینیا ۱۸ اکتبر ۱۹۲۷ - کالیفرنیا ۲۲ سپتامبر ۱۹۹۹م) George C. Scott

(نام کامل: جورج کمبل اسکات^[۱]) بازیگر و کارگردان امریکاییِ برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد، از ستارگان دهه‌های 1960 و 1970م هالیوود. تحصیلاتش را در دانشگاه میزوری^[۲] در رشتۀ روزنامه‌نگاری به پایان برد. چهار سال در خدمت نیروی دریایی بود. کارش را با تئاتر آغاز کرد و خیلی زود به برادوی^[۳] و تلویزیون راه یافت. در سال ۱۹۵۹م، برای نخستین بار جلوی دوربین رفت. با پاتن^[۴] (1970م) در زمرۀ بازیگران درجه اول سینمای آمریکا درآمد؛ در حالی که از پذیرش جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول برای این فیلم خودداری کرد. در تلویزیون نیز فعالیت داشت و از پذیرش جایزۀ امی^[۵] برای بها^[۶] (۱۹۷1م) نیز خودداری کرد. اسکات طی دهۀ ۱۹۸۰م نقش‌های قابل توجه فاگین^[۷] در اولیور توییست^[۸] (1982م) و اسکروج^[۹] در سرود کریسمس^[۱۰] (1984م) را در فیلم‌های تلویزیونی بازی کرد.

اسکات را بیشتر به دلیل روحیۀ ستیزه‌جویش بازیگری مشکل می‌دانستند. او حتی پیش از آنکه برندۀ اسکار شود با ابراز نفرت نسبت به این مراسم از قبول آن سر باز زده بود؛ اما برخلاف دست‌اندرکاران صنعت سینما مطبوعاتی‌ها او را بسیار تحسین می‌کردند و می‌گفتند شخصیت قوی، باهوش غریزی و نیرومند او بر پرده، هم در نقش‌های اول و هم در نقش‌های دوم امکان هر نوع ایرادگیری را از مخاطب سلب می‌کند. با اینکه با کارگردانان بزرگ کار کرد، اما هرگز نگذاشت در تیپی کلیشه شود. او همواره روحیۀ مستقل خود را حفظ کرد و در نهایتِ حرفه‌ای بودن اجراهایی اصیل به دست داد. در نقش شخصیت‌های منحصربه‌فرد و بی‌نظیر، قدرتمند و عصبی (که می‌توان او را به دلیل همین بروز ناگهانی خشم، مرد عصبانی نامید)، حیرت‌انگیز بود که یکی از بهترین نمونه‌های آن نقش «ژنرال پاتن» در فیلم پاتن است. در عین حال قادر بود لطافت و ملایمتی باشکوه و عمیق از خود نشان دهد (روز دولفین^[۱۱]/ 1967م). همچنین در نقش کمدی ژنرال دیوانۀ دکتر استرنج‌لاو^[۱۲] (1964م) درخشان و به‌یادماندنی بود. بازی او در نقش راچستر^[۱۳] خشن با قلبی مهربان در جین ایر^[۱۴] (1970م) نیز کاملاً با بازی اورسون ولز در همین نقش در نسخۀ رابرت استیونسون^[۱۵] (۱۹۴۴م) نه تنها قابل مقایسه که شاید از برخی جهات برتر است. فیلم‌ و نمایش‌هایی که او کارگردانی کرده است نیز اغلب از سوی منتقدان با تحسین روبه‌رو شده‌اند. او از دهۀ ۱۹۸۰م به بعد عملاً نقش مهمی در سینما ایفا نکرد و بیشتر در تلویزیون موفق بود.

کارگردانی: باغ دکتر کوک^[۱۶] (فیلم - 1971م)؛ همه فرزندان خداوند بال دارند^[۱۷] (نمایشنامه نوشتۀ یوجین اونیل- 1975م)؛ خندۀ آماده^[۱۸] (نمایش - 1982م)؛ طراحی برای زندگی^[۱۹] (نمایش - 1984م).

↑ George Campbell Scott
↑ University of Missouri
↑ Broadway Theatre
↑ Patton
↑ Emmy Award
↑ The Price
↑ Fagin
↑ Oliver Twist
↑ Scrooge
↑ A Christmas Carol
↑ The Day of the Dolphin
↑ Dr. Strangelove
↑ Rochester
↑ Jane Eyre
↑ Robert Stevenson
↑ Dr. Cook's Garden
↑ All God's Chillun Got Wings
↑ Present Laughter
↑ Design for Living

[1] George Campbell Scott

[2] University of Missouri

[3] Broadway Theatre

[4] Patton

[5] Emmy Award

[6] The Price

[7] Fagin

[8] Oliver Twist

[9] Scrooge

[10] A Christmas Carol

[11] The Day of the Dolphin

[12] Dr. Strangelove

[13] Rochester

[14] Jane Eyre

[15] Robert Stevenson

[16] Dr. Cook's Garden

[17] All God's Chillun Got Wings

[18] Present Laughter

[19] Design for Living

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 (نام کامل: جورج کمبل اسکات<ref>George Campbell Scott </ref>) بازیگر و کارگردان امریکاییِ برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزۀ اسکار]] بهترین بازیگر نقش اول مرد، از ستارگان دهه‌های 1960 و 1970م هالیوود. تحصیلاتش را در دانشگاه میزوری<ref>University of Missouri</ref> در رشتۀ روزنامه‌نگاری به پایان برد. چهار سال در خدمت نیروی دریایی بود. کارش را با تئاتر آغاز کرد و خیلی زود به برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> و تلویزیون راه یافت. در سال ۱۹۵۹م، برای نخستین بار جلوی دوربین رفت. با ''پاتن''<ref>''Patton''</ref> (1970م) در زمرۀ بازیگران درجه اول سینمای آمریکا درآمد؛ در حالی که از پذیرش جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول برای این فیلم خودداری کرد. در تلویزیون نیز فعالیت داشت و از پذیرش جایزۀ امی<ref>Emmy Award</ref> برای ''بها''<ref>''The Price''</ref> (۱۹۷1م) نیز خودداری کرد. اسکات طی دهۀ ۱۹۸۰م نقش‌های قابل توجه فاگین<ref>Fagin</ref> در ''اولیور توییست''<ref>''Oliver Twist''</ref> (1982م) و اسکروج<ref>Scrooge</ref> در ''سرود کریسمس''<ref>''A Christmas Carol''</ref> (1984م) را در فیلم‌های تلویزیونی بازی کرد.
-اسکات را بیشتر به دلیل روحیۀ ستیزه‌جویش بازیگری مشکل می‌دانستند. او حتی پیش از آنکه برندۀ اسکار شود با ابراز نفرت نسبت به این مراسم از قبول آن سر باز زده بود؛ اما برخلاف دست‌اندرکاران صنعت سینما مطبوعاتی‌ها او را بسیار تحسین می‌کردند و می‌گفتند شخصیت قوی، باهوش غریزی و نیرومند او بر پرده، هم در نقش‌های اول و هم در نقش‌های دوم امکان هر نوع ایرادگیری را از مخاطب سلب می‌کند. با اینکه با کارگردانان بزرگ کار کرد، اما هرگز نگذاشت در تیپی کلیشه شود. او همواره روحیۀ مستقل خود را حفظ کرد و در نهایتِ حرفه‌ای بودن اجراهایی اصیل به دست داد. در نقش شخصیت‌های منحصربه‌فرد و بی‌نظیر، قدرتمند و عصبی (که می‌توان او را به دلیل همین بروز ناگهانی خشم، مرد عصبانی نامید)، حیرت‌انگیز بود که یکی از بهترین نمونه‌های آن نقش «ژنرال پاتن» در فیلم ''پاتن'' است. در عین حال قادر بود لطافت و ملایمتی باشکوه و عمیق از خود نشان دهد (''روز دولفین''<ref>''The Day of the Dolphin''</ref>/ 1967م). همچنین در نقش کمدی ژنرال دیوانۀ ''دکتر استرنج‌لاو''<ref>''Dr. Strangelove''</ref> (1964م) درخشان و به‌یادماندنی بود. بازی او در نقش راچستر<ref>Rochester</ref> خشن با قلبی مهربان در ''جین ایر''<ref>''Jane Eyre''</ref> (1970م) نیز کاملاً با بازی [[ولز، اورسون (۱۹۱۵ـ۱۹۸۵)|اورسون ولز]] در همین نقش در نسخۀ رابرت استیونسون<ref>Robert Stevenson</ref> (۱۹۴۴م) نه تنها قابل مقایسه که شاید از برخی جهات برتر است. فیلم‌هایی که او کارگردانی کرده است نیز اغلب از سوی منتقدان با تحسین روبه‌رو شده‌اند. او از دهۀ ۱۹۸۰م به بعد عملاً نقش مهمی در سینما ایفا نکرد و بیشتر در تلویزیون موفق بود.
+اسکات را بیشتر به دلیل روحیۀ ستیزه‌جویش بازیگری مشکل می‌دانستند. او حتی پیش از آنکه برندۀ اسکار شود با ابراز نفرت نسبت به این مراسم از قبول آن سر باز زده بود؛ اما برخلاف دست‌اندرکاران صنعت سینما مطبوعاتی‌ها او را بسیار تحسین می‌کردند و می‌گفتند شخصیت قوی، باهوش غریزی و نیرومند او بر پرده، هم در نقش‌های اول و هم در نقش‌های دوم امکان هر نوع ایرادگیری را از مخاطب سلب می‌کند. با اینکه با کارگردانان بزرگ کار کرد، اما هرگز نگذاشت در تیپی کلیشه شود. او همواره روحیۀ مستقل خود را حفظ کرد و در نهایتِ حرفه‌ای بودن اجراهایی اصیل به دست داد. در نقش شخصیت‌های منحصربه‌فرد و بی‌نظیر، قدرتمند و عصبی (که می‌توان او را به دلیل همین بروز ناگهانی خشم، مرد عصبانی نامید)، حیرت‌انگیز بود که یکی از بهترین نمونه‌های آن نقش «ژنرال پاتن» در فیلم ''پاتن'' است. در عین حال قادر بود لطافت و ملایمتی باشکوه و عمیق از خود نشان دهد (''روز دولفین''<ref>''The Day of the Dolphin''</ref>/ 1967م). همچنین در نقش کمدی ژنرال دیوانۀ ''دکتر استرنج‌لاو''<ref>''Dr. Strangelove''</ref> (1964م) درخشان و به‌یادماندنی بود. بازی او در نقش راچستر<ref>Rochester</ref> خشن با قلبی مهربان در ''جین ایر''<ref>''Jane Eyre''</ref> (1970م) نیز کاملاً با بازی [[ولز، اورسون (۱۹۱۵ـ۱۹۸۵)|اورسون ولز]] در همین نقش در نسخۀ رابرت استیونسون<ref>Robert Stevenson</ref> (۱۹۴۴م) نه تنها قابل مقایسه که شاید از برخی جهات برتر است. فیلم‌ و نمایش‌هایی که او کارگردانی کرده است نیز اغلب از سوی منتقدان با تحسین روبه‌رو شده‌اند. او از دهۀ ۱۹۸۰م به بعد عملاً نقش مهمی در سینما ایفا نکرد و بیشتر در تلویزیون موفق بود.
+کارگردانی: ''باغ دکتر کوک''<ref>''Dr. Cook's Garden''</ref> (فیلم - 1971م)؛ ''همه فرزندان خداوند بال دارند''<ref>''All God's Chillun Got Wings''</ref> (نمایشنامه نوشتۀ [[اونیل، یوجین (۱۸۸۸ـ۱۹۵۳)|یوجین اونیل]]- 1975م)؛ ''خندۀ آماده''<ref>''Present Laughter''</ref> (نمایش - 1982م)؛ ''طراحی برای زندگی''<ref>''Design for Living''</ref> (نمایش - 1984م).
 ----