بویس، ویلیام (۱۷۱۰ـ۱۷۷۹): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ویلیام بویس|نام=William Boyce|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۷۱۰م|تاریخ مرگ=۱۷۷۹م|دوره زندگی=|ملیت=انگلیسی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نوازنده ارگ و آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=در ۱۷۳۶ به سِمت آهنگ‌ساز به استخدام نمازخانۀ سلطنتی | |||
رهبر ارکستر جشنوارۀ سه کُر|جوایز و افتخارات=|آثار=ترانۀ قلب بلوط (۱۷۵۹)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}بویس، ویلیام (۱۷۱۰ـ۱۷۷۹) | |||
[[ | (Boyce, William) | ||
[[پرونده:Boyce, William1.jpg|بندانگشتی|ویلیام بویس]] | |||
[[ارگ|ارگ]]<nowiki/>نواز و آهنگ‌ساز انگلیسی. موسیقی کلیسایی<ref>church music | |||
</ref>، سمفونی، و موسیقی مجلسی<ref>chamber music </ref> می‌نوشت، و معروف‌ترین اثرش ترانۀ ''قلب بلوط''<ref>''Heart of Oak ''</ref> (۱۷۵۹) است. از معتبرترین آهنگ‌سازان انگلیسی زمان خود بود. قسمت زیادی از آثار او، به‌ویژه موومان‌های رقصی<ref>dance movement</ref> فراوانش، طراوت و نشاط را به‌‌نمایش می‌گذارد. بویس از خوانندگان کُر [[سنت پل، کلیسای جامع|کلیسای جامع سنت پل]]<ref> St Paul’s Cathedral </ref> و از شاگردان [[گرین، موریس (۱۹۷۴)|موریس گرین]]<ref>Maurice Greene </ref> بود، که در ۱۷۵۵ استاد موزیک پادشاه و جانشین او شد. در این ضمن شغل‌های ارگ‌نوازی گوناگونی در [[لندن (انگلستان)|لندن]] پیدا کرد، و در ۱۷۳۶ به سِمت آهنگ‌ساز به استخدام نمازخانۀ سلطنتی<ref>Chapel Royal </ref> درآمد، و سال بعد رهبر ارکستر جشنوارۀ سه کُر<ref>The Three Choirs Festival </ref> شد. از ۱۷۵۸ ارگ‌نواز گروه موسیقی سلطنتی بود. در سال‌های آخر عمر ناشنوایی، او را به رهاکردن بسیاری از فعالیت‌هایش واداشت. هرچند موومان‌های رقصی و فوگ<ref>fugue </ref>های او جنبۀ فردی بسیاری دارند، که براساس زبانی بازمانده از هَندل<ref>Handel</ref> شکل‌گرفته‌‌اند، چکامه‌های درباری متعدد او راحت‌تر فراموش می‌شوند. در سال‌های اخیر موسیقی او احیا شده است. | |||
</ref>، سمفونی، و موسیقی مجلسی<ref>chamber music </ref> می‌نوشت، و معروف‌ترین اثرش ترانۀ ''قلب بلوط''<ref>''Heart of Oak ''</ref> (۱۷۵۹) است. از معتبرترین آهنگ‌سازان انگلیسی زمان خود بود. قسمت زیادی از آثار او، به‌ویژه موومان‌های رقصی<ref>dance movement</ref> فراوانش، طراوت و نشاط را به‌‌نمایش می‌گذارد. بویس از خوانندگان کُر کلیسای جامع سنت پل<ref> St Paul’s Cathedral </ref> و از شاگردان موریس گرین<ref>Maurice Greene </ref> بود، که در ۱۷۵۵ استاد موزیک پادشاه و جانشین او شد. در این ضمن شغل‌های ارگ‌نوازی گوناگونی در لندن پیدا کرد، و در ۱۷۳۶ به سِمت آهنگ‌ساز به استخدام نمازخانۀ سلطنتی<ref>Chapel Royal </ref> درآمد، و سال بعد رهبر ارکستر جشنوارۀ سه کُر<ref>The Three Choirs Festival </ref> شد. از ۱۷۵۸ ارگ‌نواز گروه موسیقی سلطنتی بود. در سال‌های آخر عمر ناشنوایی، او را به رهاکردن بسیاری از فعالیت‌هایش واداشت. هرچند موومان‌های رقصی و فوگ<ref>fugue </ref>های او جنبۀ فردی بسیاری دارند، که براساس زبانی بازمانده از هَندل<ref>Handel</ref> شکل‌گرفته‌‌اند، چکامه‌های درباری متعدد او راحت‌تر فراموش می‌شوند. در سال‌های اخیر موسیقی او احیا شده است. | |||
<br/> <!--12412600--> | <br/> <!--12412600--> | ||
[[Category:موسیقی]] [[Category:کلاسیک جهان]] | [[Category:موسیقی]] [[Category:کلاسیک جهان]] | ||
نسخهٔ ۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۶
| ویلیام بویس William Boyce | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۱۰م |
| درگذشت | ۱۷۷۹م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده ارگ و آهنگ‌ساز |
| آثار | ترانۀ قلب بلوط (۱۷۵۹) |
| گروه مقاله | موسیقی |
بویس، ویلیام (۱۷۱۰ـ۱۷۷۹)
(Boyce, William)
ارگ‌نواز و آهنگ‌ساز انگلیسی. موسیقی کلیسایی[۱]، سمفونی، و موسیقی مجلسی[۲] می‌نوشت، و معروف‌ترین اثرش ترانۀ قلب بلوط[۳] (۱۷۵۹) است. از معتبرترین آهنگ‌سازان انگلیسی زمان خود بود. قسمت زیادی از آثار او، به‌ویژه موومان‌های رقصی[۴] فراوانش، طراوت و نشاط را به‌‌نمایش می‌گذارد. بویس از خوانندگان کُر کلیسای جامع سنت پل[۵] و از شاگردان موریس گرین[۶] بود، که در ۱۷۵۵ استاد موزیک پادشاه و جانشین او شد. در این ضمن شغل‌های ارگ‌نوازی گوناگونی در لندن پیدا کرد، و در ۱۷۳۶ به سِمت آهنگ‌ساز به استخدام نمازخانۀ سلطنتی[۷] درآمد، و سال بعد رهبر ارکستر جشنوارۀ سه کُر[۸] شد. از ۱۷۵۸ ارگ‌نواز گروه موسیقی سلطنتی بود. در سال‌های آخر عمر ناشنوایی، او را به رهاکردن بسیاری از فعالیت‌هایش واداشت. هرچند موومان‌های رقصی و فوگ[۹]های او جنبۀ فردی بسیاری دارند، که براساس زبانی بازمانده از هَندل[۱۰] شکل‌گرفته‌‌اند، چکامه‌های درباری متعدد او راحت‌تر فراموش می‌شوند. در سال‌های اخیر موسیقی او احیا شده است.