پوچینی، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Puccini, Giacomo.jpg|بندانگشتی|جاکومو پوچینی]]
{{جعبه زندگینامه|عنوان=جاکومو پوچّینی‌|نام=Giacomo Puccini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=لوکا۱۸۵۸م|تاریخ مرگ=۱۹۲۴م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز اپرا|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=مانون لسکو (۱۸۹۳)، لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا،  جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)
{{جعبه زندگینامه|عنوان=جاکومو پوچّینی‌|نام=Giacomo Puccini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=لوکا۱۸۵۸م|تاریخ مرگ=۱۹۲۴م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز اپرا|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=مانون لسکو (۱۸۹۳)، لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا،  جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)


(Puccini, Giacomo)
(Puccini, Giacomo)
[[پرونده:Puccini, Giacomo.jpg|بندانگشتی|جاکومو پوچینی]]


آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: ''مانون لسکو''<ref>''Manon Lescaut''</ref> (۱۸۹۳)، ''لابوهِم''<ref>''La Bohème'' </ref> (۱۸۹۶)، ''توسکا''<ref>''Tosca''</ref> (۱۹۰۰)، ''مادام باترفلای''<ref>''Madame Butterfly'' </ref> (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام ''توراندخت''<ref>''Turandot'' </ref> (۱۹۲۶). پوچّینی در [[لوکا، شهر|لوکا]]<ref>Lucca </ref> به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی<ref>Antonio Puccini </ref> (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی<ref>Domenico Puccini </ref> (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی<ref>Michele Puccini </ref> (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی [[ارگ|ارگ‌]]<nowiki/>نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو<ref>San Martino </ref> شد و یک [[موتت]] ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان<ref>Milan Conservatory</ref> فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی<ref> Antonio Bazzini</ref> (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی<ref>Amilcare Ponchielli </ref> آموخت. در آن زمان یک ''کاپریچّو سینفونیکو''<ref>''Capriccio Sinfonico'' </ref> برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو<ref>Sonzogno </ref>، شرکت کند و پوچّینی اپرای ''اشباح''<ref>Le Villi </ref> را ساخت؛ اما جایزه نصیب ''کاوالِّریا روستیکانا''<ref>''Cavalleria rusticana''</ref> اثر [[ماسکانی ، پیترو (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)|پیِترو ماسکانْیی]]<ref> Pietro Mascagni </ref> شد. با‌این‌حال ''اشباح'' در ۱۸۸۴ در [[میلان، شهر|میلان]] به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی<ref>Ricordi </ref> به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، ''اِدگار''<ref>Edgar </ref> (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در [[تورینو، شهر|تورینو]]<ref>Turin </ref> با ''[[مانون لسکو|مانون لِسکو]]'' اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز ''لابوهِم'' در همان شهر به روی صحنه رفت. ''توسکا''، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ ''دخترکی از غرب''<ref>''La fanciulla del West/The Golden Girl of the West''</ref> را در [[اپرای متروپولیتن]]<ref>Metropolitan Opera House</ref> [[نیویورک]] به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز ''پرستو''<ref>''La rondine'' </ref> (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، ''توراندخت''، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در [[بروکسل]] درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]]<ref>''Verdi'' </ref> و هارمونی غنی امپرسیونیست<ref>Impressionist </ref>های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای ''قاب‌عکس سه‌تایی''<ref>''Trittico'' </ref>، ''باشلق''<ref>''Il tabarro'' </ref>، ''خواهر آنجِلیکا''<ref>''Suor Angelica'' </ref>، و ''جانّی اسکیکّی''<ref>''Gianni Schicchi'' </ref> (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال ''اسکِرتسو سینفونیکو''<ref>''Scherzo Sinfonico''</ref> برای ارکستر (بعدها در ''لابوهم'' به‌کار رفت)؛ کانتات ''یونو (جونو)''<ref> Juno</ref>؛ یک مس و یک موتِت ''سرود رم''<ref> Inno a Roma</ref> برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.
آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: ''مانون لسکو''<ref>''Manon Lescaut''</ref> (۱۸۹۳)، ''لابوهِم''<ref>''La Bohème'' </ref> (۱۸۹۶)، ''توسکا''<ref>''Tosca''</ref> (۱۹۰۰)، ''مادام باترفلای''<ref>''Madame Butterfly'' </ref> (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام ''توراندخت''<ref>''Turandot'' </ref> (۱۹۲۶). پوچّینی در [[لوکا، شهر|لوکا]]<ref>Lucca </ref> به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی<ref>Antonio Puccini </ref> (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی<ref>Domenico Puccini </ref> (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی<ref>Michele Puccini </ref> (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی [[ارگ|ارگ‌]]<nowiki/>نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو<ref>San Martino </ref> شد و یک [[موتت]] ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان<ref>Milan Conservatory</ref> فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی<ref> Antonio Bazzini</ref> (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی<ref>Amilcare Ponchielli </ref> آموخت. در آن زمان یک ''کاپریچّو سینفونیکو''<ref>''Capriccio Sinfonico'' </ref> برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو<ref>Sonzogno </ref>، شرکت کند و پوچّینی اپرای ''اشباح''<ref>Le Villi </ref> را ساخت؛ اما جایزه نصیب ''کاوالِّریا روستیکانا''<ref>''Cavalleria rusticana''</ref> اثر [[ماسکانی ، پیترو (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)|پیِترو ماسکانْیی]]<ref> Pietro Mascagni </ref> شد. با‌این‌حال ''اشباح'' در ۱۸۸۴ در [[میلان، شهر|میلان]] به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی<ref>Ricordi </ref> به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، ''اِدگار''<ref>Edgar </ref> (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در [[تورینو، شهر|تورینو]]<ref>Turin </ref> با ''[[مانون لسکو|مانون لِسکو]]'' اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز ''لابوهِم'' در همان شهر به روی صحنه رفت. ''توسکا''، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ ''دخترکی از غرب''<ref>''La fanciulla del West/The Golden Girl of the West''</ref> را در [[اپرای متروپولیتن]]<ref>Metropolitan Opera House</ref> [[نیویورک]] به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز ''پرستو''<ref>''La rondine'' </ref> (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، ''توراندخت''، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در [[بروکسل]] درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]]<ref>''Verdi'' </ref> و هارمونی غنی امپرسیونیست<ref>Impressionist </ref>های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای ''قاب‌عکس سه‌تایی''<ref>''Trittico'' </ref>، ''باشلق''<ref>''Il tabarro'' </ref>، ''خواهر آنجِلیکا''<ref>''Suor Angelica'' </ref>، و ''جانّی اسکیکّی''<ref>''Gianni Schicchi'' </ref> (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال ''اسکِرتسو سینفونیکو''<ref>''Scherzo Sinfonico''</ref> برای ارکستر (بعدها در ''لابوهم'' به‌کار رفت)؛ کانتات ''یونو (جونو)''<ref> Juno</ref>؛ یک مس و یک موتِت ''سرود رم''<ref> Inno a Roma</ref> برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.


&nbsp;
----


<br/> <!--13180800-->
<br/> <!--13180800-->


[[Category:موسیقی]] [[Category:کلاسیک جهان]]
[[Category:موسیقی]] [[Category:کلاسیک جهان]]

نسخهٔ ‏۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۶

جاکومو پوچّینی‌
Giacomo Puccini
زادروز لوکا۱۸۵۸م
درگذشت ۱۹۲۴م
ملیت ایتالیایی
شغل و تخصص اصلی آهنگ‌ساز اپرا
آثار مانون لسکو (۱۸۹۳)، لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا، جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸)
گروه مقاله موسیقی

پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)

(Puccini, Giacomo)

جاکومو پوچینی

آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: مانون لسکو[۱] (۱۸۹۳)، لابوهِم[۲] (۱۸۹۶)، توسکا[۳] (۱۹۰۰)، مادام باترفلای[۴] (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام توراندخت[۵] (۱۹۲۶). پوچّینی در لوکا[۶] به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی[۷] (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی[۸] (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی[۹] (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی ارگ‌نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو[۱۰] شد و یک موتت ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان[۱۱] فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی[۱۲] (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی[۱۳] آموخت. در آن زمان یک کاپریچّو سینفونیکو[۱۴] برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو[۱۵]، شرکت کند و پوچّینی اپرای اشباح[۱۶] را ساخت؛ اما جایزه نصیب کاوالِّریا روستیکانا[۱۷] اثر پیِترو ماسکانْیی[۱۸] شد. با‌این‌حال اشباح در ۱۸۸۴ در میلان به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی[۱۹] به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، اِدگار[۲۰] (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در تورینو[۲۱] با مانون لِسکو اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز لابوهِم در همان شهر به روی صحنه رفت. توسکا، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ دخترکی از غرب[۲۲] را در اپرای متروپولیتن[۲۳] نیویورک به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز پرستو[۲۴] (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، توراندخت، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در بروکسل درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس وردی[۲۵] و هارمونی غنی امپرسیونیست[۲۶]های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای قاب‌عکس سه‌تایی[۲۷]، باشلق[۲۸]، خواهر آنجِلیکا[۲۹]، و جانّی اسکیکّی[۳۰] (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال اسکِرتسو سینفونیکو[۳۱] برای ارکستر (بعدها در لابوهم به‌کار رفت)؛ کانتات یونو (جونو)[۳۲]؛ یک مس و یک موتِت سرود رم[۳۳] برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.



  1. Manon Lescaut
  2. La Bohème
  3. Tosca
  4. Madame Butterfly
  5. Turandot
  6. Lucca
  7. Antonio Puccini
  8. Domenico Puccini
  9. Michele Puccini
  10. San Martino
  11. Milan Conservatory
  12. Antonio Bazzini
  13. Amilcare Ponchielli
  14. Capriccio Sinfonico
  15. Sonzogno
  16. Le Villi
  17. Cavalleria rusticana
  18. Pietro Mascagni
  19. Ricordi
  20. Edgar
  21. Turin
  22. La fanciulla del West/The Golden Girl of the West
  23. Metropolitan Opera House
  24. La rondine
  25. Verdi
  26. Impressionist
  27. Trittico
  28. Il tabarro
  29. Suor Angelica
  30. Gianni Schicchi
  31. Scherzo Sinfonico
  32. Juno
  33. Inno a Roma