سوار آبی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
[[پرونده:25254600-2.jpg|بندانگشتی|سوار آبی اثر کاندینسکی]] | [[پرونده:25254600-2.jpg|بندانگشتی|سوار آبی اثر کاندینسکی]] | ||
نام گروهی نامنسجم از نقاشان [[اکسپرسیونیسم (هنر)|اکسپرسیونیست]]<ref>expressionist</ref> آلمانی، که در ۱۹۱۱م در [[مونیخ]] شکل گرفت. این نقاشان به اهمیت ویژگی‌های بیانیِ رنگ در هنرهای محلی<ref>folk arts</ref> و بدْوی<ref>primitive arts</ref>، و نیز ضرورت نمایاندن جنبه‌های باطنی و معنوی طبیعت، اعتقاد داشتند. [[کاندینسکی، واسیلی (۱۸۶۶ـ۱۹۴۴)|واسیلی کاندینسکی]]<ref>Wassily Kandinsky</ref> و [[مارک، فرانتس (۱۸۸۰ـ۱۹۱۶)|فرانتس مارک]]<ref>Franz Marc</ref>، دو شخصیت اصلی گروه بودند. در ۱۹۱۲م، جُنگی با نام ''سالنامه''<ref>''Almanach''</ref> در شرح اهداف سوار آبی انتشار یافت، و در ۱۹۱۱ و ۱۹۱۲م، دو نمایشگاه از آثار آنان برپا شد. دیگر اعضای گروه عبارت بودند از گابر‌یله مونتر<ref>Gabriele Münter</ref>، [[ماکه، اوگوست (۱۸۸۷ـ۱۹۱۴)|اوگوست ماکه]]<ref>August Macke</ref>، [[کوبین، آلفرد (۱۸۷۷ـ۱۹۵۹)|آلفرد کوبین]]<ref>Alfred Kubin</ref>، [[یاولنسکی، آلکسی فون (۱۸۶۴ـ۱۹۴۱)|آلکسی فون یاولنسکی]]<ref>Alexei Von Jawlensky</ref>، هاینریش کامپندُنْک<ref>Heinrich Campendonck</ref>، و [[کله، پل (۱۸۷۹ـ۱۹۴۰)|پل کله]]<ref>Paul Klee</ref>. هدف‌های این گروه هیچ‌گاه به‌طور دقیق تعریف نشد، و هنرمندان همبسته با آن دارای دیدگاه‌ها و شیوه‌های هنری کاملاً متفاوتی بودند. وجه مشترک آنان، این گرایش عمومی بود که می‌خواستند به‌گونه‌ای نمادین به واقعیاتی روحی و معنوی تجسّم بخشند، که مغفول [[امپرسیونیسم|امپرسیونیست]]<ref>Impressionist</ref>ها قرار گرفته بود. اعضای گروه چند نمایشگاه سیّار ترتیب دادند، که پیوندهای بین‌المللی آنان را تقویت کرد، و آثار نقاشانی همچون [[پیکاسو، پابلو (۱۸۸۱ـ۱۹۷۳)|پیکاسو]]<ref>Picasso</ref>، [[براک، ژرژ (۱۸۸۲ـ۱۹۶۳)|براک]]<ref>Braque</ref> و [[درن، آندره (۱۸۸۰ـ۱۹۵۴)|دُرَن]]<ref>Derain</ref> در آن‌ها به‌نمایش درآمد. این گروه که با آغاز [[جنگ جهانی اول]] متلاشی شد، با عمر کوتاه خود، نمایندۀ اوج اکسپرسیونیسم آلمان به‌شمار می‌آید. | نام گروهی نامنسجم از نقاشان [[اکسپرسیونیسم (هنر)|اکسپرسیونیست]]<ref>expressionist</ref> آلمانی، که در ۱۹۱۱م در [[مونیخ]] شکل گرفت. این نقاشان به اهمیت ویژگی‌های بیانیِ رنگ در هنرهای محلی<ref>folk arts</ref> و بدْوی<ref>primitive arts</ref>، و نیز ضرورت نمایاندن جنبه‌های باطنی و معنوی طبیعت، اعتقاد داشتند. [[کاندینسکی، واسیلی (۱۸۶۶ـ۱۹۴۴)|واسیلی کاندینسکی]]<ref>Wassily Kandinsky</ref> و [[مارک، فرانتس (۱۸۸۰ـ۱۹۱۶)|فرانتس مارک]]<ref>Franz Marc</ref>، دو شخصیت اصلی گروه بودند. در ۱۹۱۲م، جُنگی با نام ''سالنامه''<ref>''Almanach''</ref> در شرح اهداف سوار آبی انتشار یافت، و در ۱۹۱۱ و ۱۹۱۲م، دو نمایشگاه از آثار آنان برپا شد. دیگر اعضای گروه عبارت بودند از گابر‌یله مونتر<ref>Gabriele Münter</ref>، [[ماکه، اوگوست (۱۸۸۷ـ۱۹۱۴)|اوگوست ماکه]]<ref>August Macke</ref>، [[کوبین، آلفرد (۱۸۷۷ـ۱۹۵۹)|آلفرد کوبین]]<ref>Alfred Kubin</ref>، [[یاولنسکی، آلکسی فون (۱۸۶۴ـ۱۹۴۱)|آلکسی فون یاولنسکی]]<ref>Alexei Von Jawlensky</ref>، هاینریش کامپندُنْک<ref>Heinrich Campendonck</ref>، و [[کله، پل (۱۸۷۹ـ۱۹۴۰)|پل کله]]<ref>Paul Klee</ref>. هدف‌های این گروه هیچ‌گاه به‌طور دقیق تعریف نشد، و هنرمندان همبسته با آن دارای دیدگاه‌ها و شیوه‌های هنری کاملاً متفاوتی بودند. وجه مشترک آنان، این گرایش عمومی بود که می‌خواستند به‌گونه‌ای نمادین به واقعیاتی روحی و معنوی تجسّم بخشند، که مغفول [[امپرسیونیسم|امپرسیونیست]]<ref>Impressionist</ref>ها قرار گرفته بود. اعضای گروه چند نمایشگاه سیّار ترتیب دادند، که پیوندهای بین‌المللی آنان را تقویت کرد، و آثار نقاشانی همچون [[پیکاسو، پابلو (۱۸۸۱ـ۱۹۷۳)|پیکاسو]]<ref>Picasso</ref>، [[براک، ژرژ (۱۸۸۲ـ۱۹۶۳)|براک]]<ref>Braque</ref> و [[درن، آندره (۱۸۸۰ـ۱۹۵۴)|دُرَن]]<ref>Derain</ref> در آن‌ها به‌نمایش درآمد. این گروه که با آغاز [[جنگ جهانی اول]] متلاشی شد، با عمر کوتاه خود، نمایندۀ اوج اکسپرسیونیسم [[آلمان]] به‌شمار می‌آید. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۲
سوار آبی (Blaue Reiter, der)
نام گروهی نامنسجم از نقاشان اکسپرسیونیست[۱] آلمانی، که در ۱۹۱۱م در مونیخ شکل گرفت. این نقاشان به اهمیت ویژگی‌های بیانیِ رنگ در هنرهای محلی[۲] و بدْوی[۳]، و نیز ضرورت نمایاندن جنبه‌های باطنی و معنوی طبیعت، اعتقاد داشتند. واسیلی کاندینسکی[۴] و فرانتس مارک[۵]، دو شخصیت اصلی گروه بودند. در ۱۹۱۲م، جُنگی با نام سالنامه[۶] در شرح اهداف سوار آبی انتشار یافت، و در ۱۹۱۱ و ۱۹۱۲م، دو نمایشگاه از آثار آنان برپا شد. دیگر اعضای گروه عبارت بودند از گابر‌یله مونتر[۷]، اوگوست ماکه[۸]، آلفرد کوبین[۹]، آلکسی فون یاولنسکی[۱۰]، هاینریش کامپندُنْک[۱۱]، و پل کله[۱۲]. هدف‌های این گروه هیچ‌گاه به‌طور دقیق تعریف نشد، و هنرمندان همبسته با آن دارای دیدگاه‌ها و شیوه‌های هنری کاملاً متفاوتی بودند. وجه مشترک آنان، این گرایش عمومی بود که می‌خواستند به‌گونه‌ای نمادین به واقعیاتی روحی و معنوی تجسّم بخشند، که مغفول امپرسیونیست[۱۳]ها قرار گرفته بود. اعضای گروه چند نمایشگاه سیّار ترتیب دادند، که پیوندهای بین‌المللی آنان را تقویت کرد، و آثار نقاشانی همچون پیکاسو[۱۴]، براک[۱۵] و دُرَن[۱۶] در آن‌ها به‌نمایش درآمد. این گروه که با آغاز جنگ جهانی اول متلاشی شد، با عمر کوتاه خود، نمایندۀ اوج اکسپرسیونیسم آلمان به‌شمار می‌آید.