ننتویچ: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
[[File:39166800.jpg|thumb|کليساي سنت مري، ننتويچ]] | [[File:39166800.jpg|thumb|کليساي سنت مري، ننتويچ]] | ||
شهری در چشر<ref>Cheshire | شهری در [[چشر]]<ref>Cheshire | ||
</ref>، | </ref>، [[انگلستان]]، به فاصلۀ ۷کیلومتری [[کرو، شهر|کرو]]<ref>Crewe | ||
</ref>. جمعیت کرو و ننتویچ ۹۹,۵۰۰ نفر است (۱۹۹۱). صنایع آن عبارتاند از تولید کفش و پوشاک. ننتویچ که امروز بازارشهر<ref>market town </ref>ی در مرکز ناحیهای حاصلخیز است، قبلاً مرکز صنعت نمک بود. کلیسایی از قرن ۱۴م، که بیشتر آن بازسازی شده است، در مرکز شهر قرار دارد. پس از آتشسوزی مهیب ۱۵۸۳، ننتویچ | </ref>. جمعیت کرو و ننتویچ ۹۹,۵۰۰ نفر است (۱۹۹۱). صنایع آن عبارتاند از تولید [[کفش]] و پوشاک. ننتویچ که امروز بازارشهر<ref>market town </ref>ی در مرکز ناحیهای حاصلخیز است، قبلاً مرکز صنعت [[نمک]] بود. کلیسایی از قرن ۱۴م، که بیشتر آن بازسازی شده است، در مرکز شهر قرار دارد. پس از آتشسوزی مهیب ۱۵۸۳، ننتویچ با حمایت ملّی و حمایت ملکه [[الیزابت اول]]<ref>Queen Elizabeth I </ref> بازسازی شد. بعضی از ساختمانها، ازجمله هتل کراون<ref>Crown Hotel </ref>، پس از آتشسوزی بنا شدند. ذخایر نمک منطقه از زمان رومیها شناسایی شده بود، و در کتاب ''مساحی انگلستان''<ref>''Domesday Book''</ref> ( ۱۰۸۷م) به چشمههای معدنی شهر اشاره شده است. صنعت نمک ننتویچ در [[قرون وسطا]] و دوران پادشاهی تودور<ref> Tudor</ref> به حداکثر تولید رسید، امّا از قرن ۱۷ بهبعد تولید آن کاهش یافت. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲۲ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۴۸
نَنْتْویچ (Nantwich)
شهری در چشر[۱]، انگلستان، به فاصلۀ ۷کیلومتری کرو[۲]. جمعیت کرو و ننتویچ ۹۹,۵۰۰ نفر است (۱۹۹۱). صنایع آن عبارتاند از تولید کفش و پوشاک. ننتویچ که امروز بازارشهر[۳]ی در مرکز ناحیهای حاصلخیز است، قبلاً مرکز صنعت نمک بود. کلیسایی از قرن ۱۴م، که بیشتر آن بازسازی شده است، در مرکز شهر قرار دارد. پس از آتشسوزی مهیب ۱۵۸۳، ننتویچ با حمایت ملّی و حمایت ملکه الیزابت اول[۴] بازسازی شد. بعضی از ساختمانها، ازجمله هتل کراون[۵]، پس از آتشسوزی بنا شدند. ذخایر نمک منطقه از زمان رومیها شناسایی شده بود، و در کتاب مساحی انگلستان[۶] ( ۱۰۸۷م) به چشمههای معدنی شهر اشاره شده است. صنعت نمک ننتویچ در قرون وسطا و دوران پادشاهی تودور[۷] به حداکثر تولید رسید، امّا از قرن ۱۷ بهبعد تولید آن کاهش یافت.