توفیق، حسین (۱۲۵۸ـ تهران ۱۳۱۸ش): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


توفیق، حسین (۱۲۵۸ـ تهران ۱۳۱۸ش)<br>
[[پرونده: 14262500.jpg | بندانگشتی|توفيق، حسين]]توفیق، حسین (۱۲۵۸ـ تهران ۱۳۱۸ش)<br><p>روزنامه‌نگار ایرانی و مؤسس روزنامۀ ''توفیق''. با این‌که معلومات کافی کسب نکرده بود، ذوق ذاتی‌اش در سرودن شعر، وی را شاعری حساس، نکته‌سنج، و خوش‌سخن بار آورد و تقریباً نیمی از عمر خود را صرف ترویج معارف و توسعۀ ادبیات کرد. از ۱۲۹۶ تا ۱۳۰۰ش، در روزنامۀ فکاهی ''گل زرد'' و سایر هفته‌نامه‌های آن زمان مقالاتی نوشت. در ۱۳۰۱ش، روزنامۀ ''توفیق'' را منتشر کرد. روزنامه ابتدا فکاهی بود، اما پس از مدتی به مطالب ادبی روی ‌آورد و از ۱۳۱۷ش مجدداً روزنامه به‌صورت فکاهی درآمد. پس از درگذشت او، پسرش [[توفیق، محمدعلی|محمدعلی توفیق]] به انتشار آن ادامه داد.</p>
[[پرونده: 14262500.jpg | بندانگشتی|توفيق، حسين]]<p>روزنامه‌نگار ایرانی و مؤسس روزنامۀ ''توفیق''. با این‌که معلومات کافی کسب نکرده بود، ذوق ذاتی‌اش در سرودن شعر، وی را شاعری حساس، نکته‌سنج، و خوش‌سخن بار آورد و تقریباً نیمی از عمر خود را صرف ترویج معارف و توسعۀ ادبیات کرد. از ۱۲۹۶ تا ۱۳۰۰، در روزنامۀ فکاهی ''گل زرد'' و سایر هفته‌نامه‌های آن زمان مقالاتی نوشت. در ۱۳۰۱، روزنامۀ ''توفیق'' را منتشر کرد. روزنامه ابتدا فکاهی بود، اما پس از مدتی به مطالب ادبی روی ‌آورد و از ۱۳۱۷ مجدداً روزنامه به‌صورت فکاهی درآمد. پس از درگذشت او، پسرش [[توفیق، محمدعلی ( ـ۱۳۷۰ش)|محمدعلی توفیق]] به انتشار آن ادامه داد.</p>
<br><!--14262500-->
<br><!--14262500-->
[[رده:رسانه ها و ارتباطات]]
[[رده:رسانه ها و ارتباطات]]
[[رده:رسانه های نوشتاری ایران]]
[[رده:رسانه های نوشتاری ایران]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۴۹

توفيق، حسين

توفیق، حسین (۱۲۵۸ـ تهران ۱۳۱۸ش)

روزنامه‌نگار ایرانی و مؤسس روزنامۀ توفیق. با این‌که معلومات کافی کسب نکرده بود، ذوق ذاتی‌اش در سرودن شعر، وی را شاعری حساس، نکته‌سنج، و خوش‌سخن بار آورد و تقریباً نیمی از عمر خود را صرف ترویج معارف و توسعۀ ادبیات کرد. از ۱۲۹۶ تا ۱۳۰۰ش، در روزنامۀ فکاهی گل زرد و سایر هفته‌نامه‌های آن زمان مقالاتی نوشت. در ۱۳۰۱ش، روزنامۀ توفیق را منتشر کرد. روزنامه ابتدا فکاهی بود، اما پس از مدتی به مطالب ادبی روی ‌آورد و از ۱۳۱۷ش مجدداً روزنامه به‌صورت فکاهی درآمد. پس از درگذشت او، پسرش محمدعلی توفیق به انتشار آن ادامه داد.