ویولا
ویولا (viola)
ساز موسیقی زهی آرشه‌ای، عضو آلتوی خانوادۀ ویولن. این ساز با آوای گرفته و لرزان خود اغلب برای اجرای موسیقی‌ای سرشار از تأمل و تفکر به‌کار می‌رود، همچون مرثیه[۱] (۱۹۴۴) اثر استراوینسکی[۲] یا لاکریمائه[۳] (۱۹۵۰) اثر بریتن[۴]. وظیفۀ اصلی ویولا در کوارتت‌های زهی و ارکسترها، شرکت در ساختار هارمونی است. آهنگ‌سازانی همچون تِلمان[۵]، برلیوز[۶]، والتون[۷]، هیندمیت[۸]، و بارتوک[۹] برای این ساز کنسرتو[۱۰] ساخته‌اند.