سبک هندی
از دورههای شعر فارسی. در تاریخ شعر فارسی دری به مجموعه خصوصیاتی اطلاق میشود که در شعر اکثر شاعران فارسیزبان ایران و هند و آسیای صغیر (ارمنستان و ترکیۀ کنونی) از اوایل قرن دهم تا اواسط قرن دوازدهم هجری (تقريباً همزمان با دوران حکومت صفویه) رواج داشته است. ریشۀ بسیاری از خصوصیات این سبک را در شعر بعضی از شاعران قرن هشتم و نهم، از جمله بابا فغانی شیرازی میتوان یافت. بهتدریج این ویژگیها تحول یافت و در قرن یازدهم و دوازدهم، بهخصوص در شعر شاعران فارسیزبانی که در هند میزیستند، به شکل افراطی درآمد که نتیجۀ طبیعی رشد شعر فارسی در محیط هندوستان و فضایی جدا از فضای اصلی آن بود.