شهریار، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۳ـ۱۳۶۷ش)
شهریار، محمّدحسین (تبریز ۱۲۸۳ـ۱۳۶۷ش)
(نام اصلی: محمدحسین بهجت تبریزی) شاعر ایرانی. در زادگاهش درس خواند و برای ادامۀ تحصیل، در دورۀ نوجوانی به تهران آمد و به تحصیل در رشتۀ پزشکی پرداخت. اما به دلیلِ مسائل عاطفی، یک ماجرای ناکام عاشقانه، طب را رها کرد و به شعر پرداخت و سرانجام با شغلی در وزارت کشاورزی، پایتخت را واگذاشت و به تبریز بازگشت. شهریار با گرایش به شیوۀ نو و علاقه به افسانۀ نیما یوشیج کوشید تا از زبانِ معاصر و فرهنگ عامه در شعر سنتی بهره گیرد. استعداد و ذوق شعری‌اش در میان علاقه‌مندان شعر فارسی گسترش فراوانی یافت. در میان قالب‌های شعری، او بیش از همه به غزل توجه نشان داد. از او سروده‌هایی چند به تُرکی آذربایجانی نیز دردست است که در میان آن‌ها منظومۀ کوچکِ «حیدربابا» به دلیل بهره‌گیری از زبان فرهنگ عامّۀ زادگاهش و حسرت روزگار سپری‌شدۀ کودکی مورد توجه وسیعی قرار گرفته است. او در مقبرة‌الشعرای زادگاه خود به خاک سپرده شد. شهریار، جز میهن‌دوستی و اعتقاد مذهبی، ایده و فکر سیاسی و اجتماعی خاصی نداشت. از این‌رو، پس از تلاطم‌های شهریور ۱۳۲۰ تا پایان زندگی، گروه‌های مختلفی از تکاپوگرانِ سیاسی و اجتماعی، به مناسبت‌هایی چند، از شعر او گواه‌هایی گرفتند. شهریار از اواخر دورۀ رضاشاهی به بعد، اغلب، در میان سنت‌گرایان، در مقام نمادِ شاعر در دورۀ خویش مورد تحسین قرار گرفته است. با آن‌که آثار مختلفی به عنوان کلیات شهریار و دیوان شهریار نشر یافته، اما هیچ‌یک از آن‌ها کامل نیست. وی یکی از پرشعرترین گویندگان عصر خود است و درون‌مایۀ اشعارش در مسائل مختلف شخصی، اجتماعی، انسانی، عرفانی، عاشقانه و مانند آن‌هاست.