کاوه
کاوه
بنابر شاهنامۀ فردوسی، آهنگری که پس از کشته‌شدن هفده پسرش برای تغذیۀ ماران ضَحّاک، چون نوبت به آخرین پسر او رسید، بر ضحاک شورید و قیام مردمی را رهبری کرد. ضحاک پسر او را آزاد کرد و از موبدان خواست تا گواهی‌نامه (محضری) فراهم آورند که او شاهی مهربان است. کاوه این گواهی را درید و بر زمین ریخت و چرم پیش‌بند آهنگری خود بر سر نیزه کرد و آن را درفش نهضت خود قرار داد و مردم را به قیام خواند و از آنان خواست تا پیرامونِ فریدون را بگیرند. کاوه، پس از پادشاهی فریدون، از نزدیکان او بود. چنان‌که در ترجمۀ تاریخ طَبَری آمده که فریدون ولایت اصفهان را به کاوه سپرد.