میرزا عباس نوری
میرزا عباس نوری ( - تهران 12۵۵ق)
(نام کامل: میرزا عباس نوری تاکری؛ معروف به میرزا بزرگ نوری و میرعماد ثانی) خوشنویس و از منشیان و مستوفیانِ خوشنویس دربار فتحعلی‌شاه قاجار. میرزا عباس پدر میرزا حسینعلی نوری ملقب به بهاءالله و یحیی نوری ملقب به صبح ازل بوده، اگرچه خود پیش از آغاز بلوای فرزندانش از دنیا رفته است. چون درگذشت به سفارش خودش پیکرش را به نجف بردند و در گورستان وادیالسلام به خاک سپردند. میرزا از زبردستترین نستعلیقنویسان سدۀ سیزدهم هجری بود.
تولد میرزا در قریۀ تاکرِ نور مازندران بوده و تحصیلات مقدماتی را در قریۀ کلاکه، یک فرسنگ و نیمی تاکر به پایان رسانده است. در خط معلمی نداشت و در جوانی چند قطعه از خطوط میرعماد را به دست آورد و از روی آن مشق کرد و در زمان کوتاهی در خط نستعلیق سرآمد عصر خود شد. چنانکه به قول مهدی بیانی، میرزا عباس نوری در این سبک به اندازه‌ای با قدرت بود که هیچ یک از پیروان «میر» به آن درجه نرسیده‌اند. میرزا علاوه بر مشق و کتابت، به کتیبهنویسی نیز دست زد و از کتیبههای او در همان روستای زادگاهش روی تخته و تیر آثاری موجود است. کارش را با نویسندگی در دفتر لشگر (اداره حسابداری وزارت جنگ) آغاز کرد که ریاست آن با میرزا اسدالله، پدرمیرزا آقاخان نوری، بود. سپس در دورۀ فتحعلی‌شاه قاجار مدتی در کرمان در دستگاه الله‌وردی میرزا، پسر بزرگ شاه قاجار، در سمت نویسندگی و انشاء، منشی الله‌وردی میرزا شد. پس از آن لشکرنویسی توپخانه، قورخانه و کشیکخانه را در پایتخت به عهده گرفت. او چندی حکومت قزوین و بروجرد را عهدهدار بود. میرزاابوالقاسم قائممقام فراهانی و عباسمیرزا نایبالسلطنه او را بزرگ میداشتند.