آرپژ
آرْپِژ (arpeggio)
(در ایتالیایی به‌معنای مانند یک چنگ) در موسیقی، گسترده‌شدن نت‌های یک آکورد[۱] به‌صورتی که همچون توالی سریعی از نت‌ها، معمولاً از بم به زیر، صدا بدهند. یکی از تکنیک‌های گیتارنوازی، و نه لوت‌نوازی، است که در آن سیم‌ها سر ضرب با هم نواخته می‌شوند. واژۀ «آرپِجّو» در موسیقی قدیم برای سازهای کلاویه‌دار، به‌مثابۀ نشانۀ سبک اثر یافت می‌شود، مثلاً درفانتزی کروماتیک و فوگ اثر یوهان سباستیان باخ[۲] (۱۷۲۰، بازنگری ۱۷۳۰).