بینجو
بینْجو
از سازهای زهی مضرابی شستی‌دار (دکمه‌دار). این ساز امروز در منطقۀ بلوچستان رواج دارد، اما ساز اصیل بلوچی نیست و از پاکستان به بلوچستان ایران آورده شده است. انواع گوناگون آن در هندوستان و پاکستان رایج است. ظاهراً نوعی از آن، که در بلوچستان ایران متداول است، در اصل در منطقۀ مَکران، واقع در بلوچستانِ پاکستان، ساخته شده‌است و از حدود نیم قرن پیش در بلوچستان ایران رواج یافته است. امروز این ساز در بیشتر گروه‌های موسیقی بلوچی، به‌ویژه گروه‌های سَوت، ترانه‌های شاد بلوچی، نواخته می‌شود. بینجو یک جعبۀ طنینی نسبتاً کشیده دارد که روی آن با صفحه‌ای چوبی پوشیده شده است. دیگر قسمت‌های آن عبارت است از شش وتر، شش گوشی، خرک، سیم‌گیر، تعدادی شستی (دکمه)، تعدادی دستان فلزی ثابت و سه شیطانک. این ساز دارای دو وتر اصلی و چهار وتر واخوان است. وترهای اصلی آن با بازوهای شستی‌های آن‌ها گرفته می‌شوند و وترهای واخوان با مضراب به‌صدا درمی‌آیند.