گیتار برقی
گیتار برقی (electric guitar)
نوعی گیتار آکوستیک که از پیک‌آپ‌ها[۱]ی الکترومغناطیسی تعبیه‌شده در زیر سیم‌های آن، استفاده می‌کند. این پیک‌آپ‌ها ارتعاشات را تشخیص می‌دهند، و به این ترتیب دیگر نیازی به جعبۀ طنین[۲] ساز باقی نمی‌ماند. گیتارهای برقیِ توپر در دهۀ ۱۹۵۰ را لئو فِندِر[۳] شکل داد و لِس پُل[۴] برشی در زیر بدنۀ آن ایجاد کرد که امکان انگشت‌گذاریِ راحت‌تر را فراهم می‌آورد و نیز چندین پیک‌آپ برای زیر و بم‌‌های مختلف در آن تعبیه کرد که در حین نوازندگی میانِ آن‌ها تعادلِ دلخواه را می‌توان برقرار کرد. تکنیکِ «هامباکینگ[۵]» از مدارهای پس‌خوراند برای چرخۀ دوبارۀ بازآییِ ارتعاش بدنۀ گیتار استفاده می‌کند و نت‌های سوستنوتو[۶] بی‌پایان تولید می‌کند. این تکنیک در دهۀ ۱۹۷۰ سبب پدیدآمدن شکل متمایزی از آوازخوانی در میان گیتارنوازانِ گروه‌های هارد ـ راک[۷] شده است. دیگر فرم‌های گیتار برقی عبارت‌اند از گیتارِ دو دسته و گیتار باس، که مدلی از گیتار کنترباس است. آهنگ‌سازانی که از گیتار برقی در ساخته‌هایشان استفاده کرده‌اند، عبارت‌اند از فرانک مارتین[۸]، پیِر بولز[۹]، و لوچانو بِریو[۱۰].