داوید، ژاک ـ لویی (۱۷۴۸ـ۱۸۲۵)

داوید، ژاک ـ لوئی (۱۷۴۸ـ۱۸۲۵)(David, Jacques-Louis)

سوگند هراتيوس‌ها، اثر ژاک ـ لوئي داويد

ژاک ـ لویی داوید Jacques-Louis David
زادروز	۱۷۴۸م
درگذشت	۱۸۲۵م
ملیت	فرانسوی
شغل و تخصص اصلی	نقاش
سبک	نیوکلاسیسیسم
آثار	سوگند هراتیوس ها (۱۷۸۴، لوور، پاریس)
گروه مقاله	نگارگری و مجسمه سازی جهان
جوایز و افتخارات	جایزه رم

نقاش فرانسوی. از بزرگ‌ترین نقاشان نئوکلاسیک بود که می‌کوشید به هنرش معنایی سیاسی بخشد. در دورۀ انقلاب فرانسه از طرفداران فعال جمهوری بود، و به همین سبب، زندانی شد (۱۷۹۴ـ۱۷۹۵). در نقاشیِ خود با نام مرگ مارا (۱۷۹۳؛ موزه‌های سلطنتی بروکسل)، قتلی سیاسی را همچون فاجعه‌ای کلاسیک عرضه کرده است. داوید نخست در پاریس، و سپس در رم هنر آموخت. در رم به طراحی از روی مجسمه‌های روم باستان، و آشنایی با شخصیت‌های اصلی رنسانس پرداخت. از ۱۷۷۵ تا ۱۷۸۵، با تأثیر از آثاری که در رم آ‌فرید، اسلوب نئوکلاسیک نظرگیر خود را پروراند؛ تابلوی سوگند هُراتیوس‌ها (۱۷۸۴؛ لوور، پاریس) از آثار مهم این دوره است؛ داوید با این اثر می‌خواست غیرت وطن‌پرستانۀ جمهوری‌خواهان را برانگیزد. داوید پس از مرگ روبسپیر، پیشوای ژاکوبنها، دوباره به زندان افتاد و به‌سختی از گیوتین رهایی یافت. تابلوی ربودن زنان قوم سابین (۱۷۹۹؛ لوور، پاریس) را به همسرش اهدا کرد، که ناله‌های ملتمسانه‌اش به رهایی داوید از مرگ کمک کرده بود. زمانی که ناپلئون به‌قدرت رسید، نقاش رسمی او شد، و پرده‌هایی پرشکوه و شاهانه آفرید؛ ازجمله تابلوی ناپلئون در گذر از کوه‌های آلپ (۱۸۰۰؛ لوور، پاریس)، و ناپلئون در حال تاراندن عقاب‌ها (۱۸۱۰؛ ورسای). گسترۀ آثارش، تک‌چهره‌سازی را نیز دربرمی‌گیرد؛ تابلوی مادام رِکامیه (۱۸۰۰؛ لوور، پاریس) از گزیده‌ترینِ آن‌هاست. شیوۀ کارِ داوید، که شاگردانش، به‌ویژه اَنگر، میراث‌بَر آن بودند، در نیمۀ اول قرن ۱۹ بر نقاشی فرانسه تسلط یافت. داوید در پاریس به‌دنیا آمد، و تعلیمات آغازینش را نزد عمویش فرانسوآ بوشه فراگرفت، و سپس نزد ژوزف ماری وین (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹)، نقاش نئوکلاسیک، هنر آموخت. اولین آرزویش دریافت جایزۀ رم بود، که سرانجام پس از چهار بار تلاش، در ۱۷۷۴ آن را دریافت کرد. سپس با ویِن به رم رفت. پس از بازگشت به فرانسه، در مدرسۀ عالی هنرهای زیبا پذیرفته شد، ولی آثارش همچنان از ویِن تأثیر داشت. در کنگرۀ دوران انقلاب، نمایندۀ پرشور پاریس شد، و به ‌عضویت کمیتۀ امنیت عمومی درآمد. پس از سقوط ناپلئون، بوربون‌ها او را طرد کردند؛ از آن پس در بروکسل اقامت گزید، و تا آخر عمر در آن‌جا ماند.

  

---