فرجیه

فَرَجیّه

قبایی پشمی، بلند و گشاد با آستین‌هایی گشاد و گاه بسیار دراز و بدون شکاف. در این لباس بلندی آستین‌ها از سر انگشتان می‌گذشت؛ به‌طوری که گاه آخر آن را می‌بستند و گاه در محل مچ دست‌ها تا می‌کردند. فرجیه جلوبسته و پشت‌باز بود که با دگمه‌هایی از بالا تا پایین بسته می‌شد. لبۀ آستین‌ها و گریبان آن را از پارچۀ دیگری حاشیه‌دوزی می‌کردند. این جامه‌ها، همانند خرقه، نوعی جامۀ مخصوص صوفیان بود. فرجیه ظاهراً همان است که در کتاب صحیح بخاری با نام فَرّوج معرفی شده است. در مصر، نوع مموج آن، یعنی از پشم شتر و موی بُز، را به‌عنوان خلعت به شخص می‌دادند. گاه فرجیه‌ها با حاشیه‌ای از پوست سگ آبی و آستری از پوست سنجاب بود. فرجیه‌های مصر شهرتی فراوان داشت. فرجیه‌های ترکان الجزیره گشاد و جلوباز است و آستین‌های گشاد آن از آستین‌های یَلَک درازتر است. غالباً مردان سرشناس این لباس را روی خفتان می‌پوشند. به‌هنگام سرما نیز از آن استفاده می‌شود یا آن را برحسب فصل، از ماهوت، پارچۀ پشمی یا ابریشمی می‌دوزند.