بولدیریف، الکساندر (۱۹۰۹ـ۱۹۹۳)
بولْدیریف، اَلِکْسانْدْر (۱۹۰۹ـ۱۹۹۳)(Boldyrev, Alexandr)
خاورشناس روسی. در ۱۹۳۱ از دانشگاه لنینگراد در رشتۀ فقه‌اللغۀ ایرانی فارغ‌التحصیل شد. از ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۶ در تاجیکستان کار می‌کرد و در ضمن به تدوین ادبیات عامیانۀ تاجیکی و جمع‌آوری آثار خطی فارسی می‌پرداخت. از ۱۹۳۷ به تدریس تاریخ ادبیات فارسی در دانشگاه دولتی لنینگراد پرداخت. در این سال‌ها، در موزۀ ارمیتاژ لنینگراد (۱۹۳۶ـ۱۹۴۲) و مؤسسۀ خاورشناسی فرهنگستان علوم شوروی (۱۹۴۲ـ۱۹۵۰) نیز مشغول کار بود. در ۱۹۴۱ از پایان‌نامۀ دکتری خود با عنوان فولکلور و ادبیات بدخشان دفاع کرد. در ۱۹۵۰ به ریاست کرسی ایران‌شناسی دانشکدۀ خاورشناسی دانشگاه دولتی لنینگراد برگزیده شد. در ۱۹۵۴ با تحقیق روی زندگی و آثار محمود واصفی خراسانی دانشنامۀ فوق دکتری گرفت. در ۱۹۶۶ در نخستین همایش جهانی ایران‌شناسان در تهران شرکت داشت. از نخستین پژوهشگرانی است که به ثبت آثار شفاهی مردم تاجیک پرداخته است. از آثارش: تصحیح و چاپبدایع‌الوقایع واصفی در ۲ جلد (مسکو، ۱۹۶۱)؛ «نظامی و خاقانی دو شاعر شروانی» (لنینگراد، ۱۹۳۸)؛ «میرعلی‌شیر نوایی در نوشته‌های معاصران او» (لنینگراد، ۱۹۴۶)؛ «دربارۀ تاریخ گسترش زبان ادبی فارسی» (مسکو، ۱۹۵۵)؛ فهرست دست‌نویس‌های شرقی فرهنگستان علوم تاجیکستان، با همکاری (دوشنبه، ۱۹۶۰)؛ تصحیح تاریخ بدخشان (مسکو، ۱۹۵۱).