اشپرش گزانگ

اِشْپِرِش گِزانگ (Sprechgesang)

(در آلمانی به‌معنای ترانۀ گفتاری) در موسیقی، نوعی تکنیک آوازخوانی، که ترکیبی از ترانۀ خالص و گفتار است. این تکنیک از اجرای آهنگین گفتار با زیرایی‌های (زیروبم‌های) تقریبی تشکیل شده است، که معمولاً به‌جای نت‌های معمولی با نشانه‌های چلیپامانند نت‌نویسی می‌شوند. با این‌که این زیرایی‌ها تقریبی‌اند، ریتم‌شان بیشتر به‌صورت‌های سنتی نت‌نویسی می‌شود. «ترانۀ گفتاری» نخستین‌بار در ۱۹۱۰ در ملودرام بچه‌های پادشاه اثر اِنگلبرت هومپردینک ارائه شد. شونبرگ در چندین اثر، از این تکنیک استفاده کرد.

 

---