آنتی فونی
آنتی‌فونی (antiphony)
موسیقی‌ای که با استفاده از تقابل کاننی و جهت قرارگرفتن گروه همسرایان و گروه‌های سازی، با فاصله‌گذاری فضایی ـ مکانی بین گروه‌های مذکور، به صدا عمق یا پرسپکتیو (فرشنود) می‌بخشد. این شیوه را در قرن ۱۷ در ونیز جووانّی گابرِیلی[۱] و در آلمان شاگردش هاینریش شوتس[۲] و رولاند د لاسوس[۳] بسط و گسترش دادند؛ نمونه‌ای از آن موتت[۴] آلما رِدِمپتوریس ماتِر (مادرِ رهایی‌یافته از رنج)[۵]، (۱۶۰۴) برای دو گروه همسرایان است. در قرن ۲۰ این عمل را بلا بارتوک[۶]، کارل هاینتس اشتوکهاوزن[۷]، و لوچانو بِریو[۸] احیا کردند.