ارلنگر، جوزف (۱۸۷۴ـ۱۹۶۵)
اِرلَنگِر، جوزِف (۱۸۷۴ـ۱۹۶۵l)(Erlanger, Joseph)
فیزیولوژیست امریکایی. به سبب تحقیق در زمینۀ چگونگی انتقال تکانه‌ها[۱] با رشته‌های عصبی[۲]، به همراه هربرت گاسر[۳] به جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی ۱۹۴۴ دست یافت. آنان دریافتند که رشته‌های عصبیِ نازک‌تر هدایت پیام‌های حس درد را برعهده دارند و ضخامت هر رشتۀ عصبی تعیین‌کنندۀ سرعت انتقال علایم الکتریکی در آن رشته است. نورون[۴]ها یاخته‌هایی‌اند که برای انتقال علایم الکتریکی از محلی به محل دیگر تخصص یافته‌اند و واحدهای عملکردی دستگاه عصبی به‌شمار می‌آیند. انواع گوناگونی از نورونها وجوه مشترکی دارند. هر نورون دارای جسم یاخته‌ای[۵] نسبتاً بزرگی است که بخش عمدۀ سیتوپلاسم[۶] و اندامک[۷]ها در آن قرار دارد. به‌علاوه، نورونها زواید رشته‌مانند درازی دارند که به فواصل طولانی در بدن کشیده می‌شوند و پیام‌ها را منتقل می‌کنند. ارلنگر برای اولین‌بار انواع متفاوتی از نورونها را تشخیص داد و توصیف کرد. او و گاسر نشان دادند که می‌توان رشته‌های حسی (دندرون‌ها[۸]) تنه‌های عصبی[۹] مختلط را، که عصب‌های دارای هر دو نورون حسی و حرکتی‌اند، براساس اندازه و مشخصات فیزیکی آن‌ها دسته‌بندی کرد. ارلنگر در سان‌‌فرانسیسکو[۱۰] زاده شد و در دانشکدۀ پزشکی جان هاپکینز[۱۱] درس خواند. از ۱۹۱۰ تا ۱۹۴۶م، استاد فیزیولوژی دانشگاه واشینگتن بود و در همان زمان همکاری با گاسرِ فیزیولوژیست اعصاب[۱۲] را شروع کرد.