آشپزی هندی، مکتب
Indian cooking, school of
آشپزی هندی، مکتب
شیوه‌ای در آشپزی، برآمده از سنّت‌های بومی پخت‌وپزِ هندی و آشپزی ایرانی. آنچه امروزه با عنوان آشپزی هندی شناخته است، همان است که در دربارهای امپراتوران ایرانی‌مدارِ گورکانی و فرمانروایان محلّی مسلمان، دست‌کم از قرن ۹ق به این طرف شکل گرفته است؛ با این همه، آشپزی هندی عمیقاً از مکاتب دینی ـ فلسفی بی‌شماری متأثر است که در هند برآمده‌اند. مؤلفه‌های اصلی آشپزی هندی عبارت‌اند از ۱. تنوع و گستردگیِ استفاده از انواع ادویه هندیان برای آنچه خود «گَرَم مَسالا» می‌خوانند خواص دارویی قائل‌اند و بر این وجه گَرَم مَسالا (مصالح گرم)، ادویه‌های گرم و معطر، در غذاهای هندی از اقلام اصلی به‌شمار می‌رود؛ ۲. استفادۀ بی‌اندازه از فلفل قرمز و فلفل سیاه؛ ۳. تنوع و رنگارنگی کاری هندی؛ ۴. همراهی دال عدس چونان پای ثابت سفرۀ هندی برای ترکردنِ غذای اصلی؛ ۵. همراهی چتنی با غذای اصلی در هر نوبت غذایی. تأثیر شیوۀ آشپزی هندی بر آشپزی جنوب ایران مشهود است. رستوران‌های هندی در سراسر جهان از پررونق‌ترین رستوران‌ها به‌شمار می‌روند. در رستوران‌های هندی انواع خورش ایرانی نیز عرضه می‌شود.