ویول
ویول (viol)
سازی از خانوادۀ رنسانسی[۱] سازهای آرشه‌ای شش‌سیمه با شکم تخت، دستۀ انگشت‌گذاری پرده‌بندی‌شده و کلاف‌های باریک که به‌خصوص در سال‌های ۱۵۴۰ـ۱۷۰۰ در انگلستان رواج زیادی داشت و بعد جای خود را به خانوادۀ ویولن داد. رپرتوآر سازهای این خانواده، که معمولاً به‌صورت هم‌نوازی یا کُنسُرت با یکدیگر همکاری دارند، سبک مادریگال[۲] تکامل‌یافته‌ای همراه با زینت‌پردازی خاص خودشان را دارد. سه ساز اصلی این خانواده، تربل[۳]، تنور، و باس، به‌صورت عمودی و با تکیه به ساق پا (دا گامبا) نواخته می‌شوند، و صدایی شفاف و هماهنگ تولید می‌کنند. سازهای کوچک‌تر خانواده روی زانو قرارمی‌گیرند و نه زیر چانه. کوک آن‌ها، مثل گیتار، بیشتر به‌صورت فاصله‌های چهارم است. ویول کنترباس یا ویولونه، که در ارکسترهای باروک[۴] خط باس پشتیبان را برای هارپسیکورد یا ارگ اجرا می‌کرده، سرمشق کنترباس امروزی قرار گرفته است.