آل جولسون: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آل جولسون (روسیۀ تزاری 1886م- سانفرانسیسکو ۲۳ اکتبر ۱۹۵۰م) Al Jolson | آل جولسون (روسیۀ تزاری 1886م- سانفرانسیسکو ۲۳ اکتبر ۱۹۵۰م) Al Jolson | ||
(نام اصلی آسا یولسون<ref>Asa Yoelson</ref>) بازیگر و خوانندۀ امریکایی با اصالت روس. طی دهۀ 1920م به عنوان خواننده و بازیگر نقش‌های کمدی، بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز امریکا بود. | (نام اصلی آسا یولسون<ref>Asa Yoelson</ref>) بازیگر و خوانندۀ امریکایی با اصالت روس. طی دهۀ 1920م به عنوان خواننده و بازیگر نقش‌های کمدی، بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز امریکا بود. برخی جولسون را بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز همۀ عصرها می‌دانستند. | ||
در کودکی همراه با خانوادۀ یهودی‌اش به امریکا مهاجرت کرد. پدرش تک‌خوان کنیسه‌ای در واشینگتن بود و خود او هم از همان‌جا آواز خواندن را شروع کرد. در ادامه به کار نمایش روی آورد و پس از چندسال اجرای برنامه در یک سیرک و کسب موفقیت، به عنوان بازیگر سیاهپوست‌نما به نمایش‌های وودویل<ref>Vaudeville</ref> راه یافت. از شگردهای او بر روی صحنه، سیاه کردن چهره و استفاده از سوت‌های ملودیک، شبیه آواز پرندگان، برای شیرین‌کاری یا فاصله‌گذاری در ترانه‌هایش بود. در این دوره، خیلی زود محبوب‌ترین ستارۀ آواز آمریکا شد. در سال ۱۹۲۳ با ایفای نقش ستارۀ ''پسر ماما'' بازیگری در سینما را تجربه کرد، اما فیلم ناتمام ماند؛ تا این که در نخستین فیلم ناطق تاریخ سینما، ''خوانندۀ جاز''<ref>''The Jazz Singer''</ref>، نقش ستارۀ اصلی را به عهده گرفت. از آن پس در برادوی<ref>Broadway</ref> و در چندین فیلم موزیکال در نقش‌های اصلی ظاهر شد، اما همگام با عوض شدن شرایط و تغییر سلیقۀ مردم آرام آرام از محبوبیتش کاسته شد. در زمان جنگ جهانی دوم با تکیه بر پیشینهٔ آوازهای جادویی خود تعدادی از آنها را برای سربازان بازخوانی کرد و زمانی که زندگی‌اش در فیلم ''سرگذشت جولسون''<ref>''The Jolson Story''</ref> (آلفرد گرین<ref>Alfred Green</ref>- ۱۹۴۶) به تصویر کشیده شد، بار دیگر نسل جدیدی را شیفته و هوادار خود ساخت. در این فیلم لری پارکز<ref>Larry Parks</ref> در نقش او بازی کرد، اما صدای خود جولسون بر روی آن دوبله شد و با موفقیت زیادی که به دست آورد کمپانی [[کلمبیا پیکچرز]] را متقاعد کرد تا فیلم ''جولسون دوباره آواز می‌خواند''<ref>''Jolson Sings Again''</ref> هنری لوین<ref>Henry Levin</ref> (۱۹۴۹) را تولید کند. در این فیلم جولسون بیمار و پیر در چند صحنۀ کوتاه ظاهر شد و رودرروی بازیگری قرار گرفت که نقشش را بازی کرد. جولسون کمی پس از بازگشت از اجرای برنامه در میان سربازان آمریکایی مستقر در کشور کره بر اثر سکته قلبی درگذشت. او چهاربار ازدواج کرد و همسر سومش (1928- 1940) روبی کیلر<ref>Ruby Keeler</ref> نیز خواننده و بازیگر (۱۹۲۸ - ۱۹۳۹) بود. خاطرات جولسون در کتابی با نام ''آقای جولسون''<ref>''Mr Jolson''</ref> (۱۹۵۱) منتشر شده است. | در کودکی همراه با خانوادۀ یهودی‌اش به امریکا مهاجرت کرد. پدرش تک‌خوان کنیسه‌ای در واشینگتن بود و خود او هم از همان‌جا آواز خواندن را شروع کرد. در ادامه به کار نمایش روی آورد و پس از چندسال اجرای برنامه در یک سیرک و کسب موفقیت، به عنوان بازیگر سیاهپوست‌نما به نمایش‌های وودویل<ref>Vaudeville</ref> راه یافت. از شگردهای او بر روی صحنه، سیاه کردن چهره و استفاده از سوت‌های ملودیک، شبیه آواز پرندگان، برای شیرین‌کاری یا فاصله‌گذاری در ترانه‌هایش بود. در این دوره، خیلی زود محبوب‌ترین ستارۀ آواز آمریکا شد. در سال ۱۹۲۳ با ایفای نقش ستارۀ ''پسر ماما'' بازیگری در سینما را تجربه کرد، اما فیلم ناتمام ماند؛ تا این که در نخستین فیلم ناطق تاریخ سینما، ''خوانندۀ جاز''<ref>''The Jazz Singer''</ref>، نقش ستارۀ اصلی را به عهده گرفت. از آن پس در برادوی<ref>Broadway</ref> و در چندین فیلم موزیکال در نقش‌های اصلی ظاهر شد، اما همگام با عوض شدن شرایط و تغییر سلیقۀ مردم آرام آرام از محبوبیتش کاسته شد. در زمان جنگ جهانی دوم با تکیه بر پیشینهٔ آوازهای جادویی خود تعدادی از آنها را برای سربازان بازخوانی کرد و زمانی که زندگی‌اش در فیلم ''سرگذشت جولسون''<ref>''The Jolson Story''</ref> (آلفرد گرین<ref>Alfred Green</ref>- ۱۹۴۶) به تصویر کشیده شد، بار دیگر نسل جدیدی را شیفته و هوادار خود ساخت. در این فیلم لری پارکز<ref>Larry Parks</ref> در نقش او بازی کرد، اما صدای خود جولسون بر روی آن دوبله شد و با موفقیت زیادی که به دست آورد کمپانی [[کلمبیا پیکچرز]] را متقاعد کرد تا فیلم ''جولسون دوباره آواز می‌خواند''<ref>''Jolson Sings Again''</ref> هنری لوین<ref>Henry Levin</ref> (۱۹۴۹) را تولید کند. در این فیلم جولسون بیمار و پیر در چند صحنۀ کوتاه ظاهر شد و رودرروی بازیگری قرار گرفت که نقشش را بازی کرد. جولسون کمی پس از بازگشت از اجرای برنامه در میان سربازان آمریکایی مستقر در کشور کره بر اثر سکته قلبی درگذشت. او چهاربار ازدواج کرد و همسر سومش (1928- 1940) روبی کیلر<ref>Ruby Keeler</ref> نیز خواننده و بازیگر (۱۹۲۸ - ۱۹۳۹) بود. خاطرات جولسون در کتابی با نام ''آقای جولسون''<ref>''Mr Jolson''</ref> (۱۹۵۱) منتشر شده است. | ||
جولسون یکی از شخصیت‌های افسانه‌ای در صنعت نمایش امریکا بود. در برادوی اگرچه ایفای نقش‌های اصلی را به عهده نمی‌گرفت، اما همیشه بیش از دیگران مورد توجه تماشاگران بود و هنگامی که در ۱۹۱۲ میلیون‌ها صفحه از آوازهایش به فروش رفت نام خود را در شمار نخستین ستارگان آواز ثبت کرد. در ۱۹۲۳ [[دیوید وارک گریفیث]] تصمیم گرفت تا با ارجاع نقش اصلی در ''پسر ماما'' موفقیت‌های او را به سينما انتقال بدهد، اما مشکلات حقوقی ناشی از اختلاف آن دو باعث شد فیلم ناتمام رها شود. با این‌حال جولسون چهارسال بعد با بازی در ''خوانندۀ جاز'' سهم عمده‌ای در ظهور سینمای ناطق ایفا کرد. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۳۸
آل جولسون (روسیۀ تزاری 1886م- سانفرانسیسکو ۲۳ اکتبر ۱۹۵۰م) Al Jolson
(نام اصلی آسا یولسون[۱]) بازیگر و خوانندۀ امریکایی با اصالت روس. طی دهۀ 1920م به عنوان خواننده و بازیگر نقش‌های کمدی، بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز امریکا بود. برخی جولسون را بزرگ‌ترین سرگرمی‌ساز همۀ عصرها می‌دانستند.
در کودکی همراه با خانوادۀ یهودی‌اش به امریکا مهاجرت کرد. پدرش تک‌خوان کنیسه‌ای در واشینگتن بود و خود او هم از همان‌جا آواز خواندن را شروع کرد. در ادامه به کار نمایش روی آورد و پس از چندسال اجرای برنامه در یک سیرک و کسب موفقیت، به عنوان بازیگر سیاهپوست‌نما به نمایش‌های وودویل[۲] راه یافت. از شگردهای او بر روی صحنه، سیاه کردن چهره و استفاده از سوت‌های ملودیک، شبیه آواز پرندگان، برای شیرین‌کاری یا فاصله‌گذاری در ترانه‌هایش بود. در این دوره، خیلی زود محبوب‌ترین ستارۀ آواز آمریکا شد. در سال ۱۹۲۳ با ایفای نقش ستارۀ پسر ماما بازیگری در سینما را تجربه کرد، اما فیلم ناتمام ماند؛ تا این که در نخستین فیلم ناطق تاریخ سینما، خوانندۀ جاز[۳]، نقش ستارۀ اصلی را به عهده گرفت. از آن پس در برادوی[۴] و در چندین فیلم موزیکال در نقش‌های اصلی ظاهر شد، اما همگام با عوض شدن شرایط و تغییر سلیقۀ مردم آرام آرام از محبوبیتش کاسته شد. در زمان جنگ جهانی دوم با تکیه بر پیشینهٔ آوازهای جادویی خود تعدادی از آنها را برای سربازان بازخوانی کرد و زمانی که زندگی‌اش در فیلم سرگذشت جولسون[۵] (آلفرد گرین[۶]- ۱۹۴۶) به تصویر کشیده شد، بار دیگر نسل جدیدی را شیفته و هوادار خود ساخت. در این فیلم لری پارکز[۷] در نقش او بازی کرد، اما صدای خود جولسون بر روی آن دوبله شد و با موفقیت زیادی که به دست آورد کمپانی کلمبیا پیکچرز را متقاعد کرد تا فیلم جولسون دوباره آواز می‌خواند[۸] هنری لوین[۹] (۱۹۴۹) را تولید کند. در این فیلم جولسون بیمار و پیر در چند صحنۀ کوتاه ظاهر شد و رودرروی بازیگری قرار گرفت که نقشش را بازی کرد. جولسون کمی پس از بازگشت از اجرای برنامه در میان سربازان آمریکایی مستقر در کشور کره بر اثر سکته قلبی درگذشت. او چهاربار ازدواج کرد و همسر سومش (1928- 1940) روبی کیلر[۱۰] نیز خواننده و بازیگر (۱۹۲۸ - ۱۹۳۹) بود. خاطرات جولسون در کتابی با نام آقای جولسون[۱۱] (۱۹۵۱) منتشر شده است.
جولسون یکی از شخصیت‌های افسانه‌ای در صنعت نمایش امریکا بود. در برادوی اگرچه ایفای نقش‌های اصلی را به عهده نمی‌گرفت، اما همیشه بیش از دیگران مورد توجه تماشاگران بود و هنگامی که در ۱۹۱۲ میلیون‌ها صفحه از آوازهایش به فروش رفت نام خود را در شمار نخستین ستارگان آواز ثبت کرد. در ۱۹۲۳ دیوید وارک گریفیث تصمیم گرفت تا با ارجاع نقش اصلی در پسر ماما موفقیت‌های او را به سينما انتقال بدهد، اما مشکلات حقوقی ناشی از اختلاف آن دو باعث شد فیلم ناتمام رها شود. با این‌حال جولسون چهارسال بعد با بازی در خوانندۀ جاز سهم عمده‌ای در ظهور سینمای ناطق ایفا کرد.