نمایش مبدأ برای ابوالفتوح رازی حسین بن علی

{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوالفتوح رازی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=جمال‌الدین حسین بن علی بن محمد احمد خزاعی|نام مستعار=|لقب=|زادروز=ری ح ۴۸۰ق|تاریخ مرگ=۵۵۴ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=مفسر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=روض‌الجنان و روح‌الجنان؛ روح‌الاحباب و روح‌الالباب|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=دین اسلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابوالفُتوح رازی حسین بن علی (ری ح ۴۸۰ـ۵۵۴ق)<br>(جمال‌الدین حسین بن علی بن محمد احمد خزاعی، مشهور به ابوالفتوح رازی) مفسر شیعی. نسب او به نافع بن بدیل خزاعی از صحابۀ [[محمد (ص) (مکه ۵۳پیش از هجرت ـ مدینه ۱۱ق)|پیامبر]] (ص) می‌رسد. نیاکان او پس از هجرت به ایران، نخست در [[نیشابور، شهر|نیشابور]] اقامت کردند سپس به [[ری، شهر باستانی|ری]] کوچیدند. از زندگی او اطلاعات اندکی در دست است. او شاگرد ابوعلی حسن بن محمد طوسی (فرزند [[شیخ طوسی، محمد (طوس ۳۸۵ـ نجف ۴۶۰ق)|شیخ طوسی]])، شیخِ مفید رازی، قاضی فاضل حسن استرابادی و، به قولی، زمخشری بوده است. او در ری به وعظ و خطابه می‌پرداخته است. در تفسیر و نحو و فقه و اصول و تاریخ استاد بوده است. [[ابن شهرآشوب، محمد بن علی (۴۸۹ـ حلب ۵۸۸ق)|ابن شهرآشوب]]، شیخِ منتجب‌الدین، شیخِ بن حمزۀ طوسی از شاگردان اویند. مهم‌ترین اثر او ''روض‌الجنان و روح‌الجنان'' که به تفسیر ابوالفتوح شناخته می‌شود. اثر دیگر او ''روح‌الاحباب و روح‌الالباب'' نام دارد که شرح کتاب ''شهاب‌الاخبار'' قاضی قُضاعی است. کتاب‌های دیگری نیز به او نسبت داده شده است. ابوالفتوح به وصیت خودش در ری در جوار مرقد عبدالعظیم حسنی مدفون شد.
<br><!--11057400-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:تاریخ و فرهنگ تشیع]]
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:علوم قرآنی]]