نمایش مبدأ برای ابوسعید ابی الخیر، فضل الله (میهنه ۳۵۷ق ـ۴۴۰ق)

{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوسعید ابوالخیر|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی (ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد)|نام مستعار=شیخ ابوسعید ابوالخیر|لقب=|زادروز=میهنه ۳۵۷ق|تاریخ مرگ=۴۴۰ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=فقه در مرو - تفسیر و اصول در سرخس|شغل و تخصص اصلی=عارف|شغل و تخصص های دیگر=شاعر|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=محمد بن منوّر (نوه)|گروه مقاله=عرفان|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابوسعید اَبِی‌الخیر، فضل‌الله (میهنه ۳۵۷ق ـ۴۴۰ق)

<br>(ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی (ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد)، مشهور به شیخ ابوسعید ابوالخیر) عارف و شاعر ایرانی. همچون پدر، مذهب شافعی داشت. در کودکی به تحصیل [[قرآن]] و از آن پس به فراگیری دیگر علوم پرداخت. از حافظۀ نیرومند و نیز استعداد عجیب او حکایت‌ها آورده‌اند. سال‌ها در [[مرو]] به تحصیل [[فقه]] و در [[سرخس]] به فراگیری تفسیر و اصول پرداخت. ابوسعید در شمار بزرگ‌ترین مشایخ حوزۀ تصوف خراسان است و در این حوزه که از شرقی‌ترین نواحی عالم اسلام تا [[بغداد]] گسترده می‌شود، تنها شمار معدودی همچون [[خرقانی، ابوالحسن (خرقان بسطام ـ همان جا ۴۲۵ق)|ابوالحسن خرقانی]] و [[بسطامی، بایزید|بایزید بسطامی]] به شهرت و اعتبار او رسیده‌اند. ابوسعید، در [[طریقت]] دست ارادت به سوی [[بشر یاسین]]، [[لقمان سرخسی (اواخر قرن ۴ و اوایل قرن ۵ق)|لقمان سرخسی]]، [[ابوالفضل سرخسی، احمد (قرن ۴ق)|ابوالفضل سرخسی]]، [[سلمی، ابوعبدالرحمان (نیشابور ۳۲۵ـ۴۱۲ق)|ابوعبدالرحمن سُلَمی]] و سرانجام [[قصاب آملی، احمد بن محمد (قرن ۴ ق)|ابوالعباس قصّاب آملی]] دراز کرد و سال‌ها زیر نظر آنان به سلوک و مجاهده پرداخت. مجاهدات عجیب و دور از تصور او در این دوره، در آفرینش روش سلوک او بسیار مؤثر بود. او صوفی‌ای است ذوقی، که وجد، سماع، و ریاضت‌های مشکل، از ارکانِ طریقت اوست. به هرحال، ابوسعید در مقام بزرگ‌ترین شیخ صوفی در آن روزگار از همان زمان بازگشت به [[نیشابور، شهر|نیشابور]]، مخالفان و موافقانی داشت، حتی از مخالفت اولیۀ مشایخی چون [[قشیری، ابوالقاسم (قوچان ۳۷۶ـ نیشابور ۴۶۵ق)|ابوالقاسم قشیری]] با او خبرهایی در دست است. میراث بر‌جای‌ماندۀ او، شماری رباعیات مشکوک است که بارها به چاپ رسیده است. یکی از فرزندزادگان او به نام [[محمد بن منور (ز ۵۷۴ق)|محمد بن منوّر]]، رساله‌ای با نام ''اسرارالتوحید''، در شرح زندگی و به‌ویژه کراماتِ‌ او نوشته است. کثرت کرامات او، به‌ویژه اخباری که از ضمیرخوانی او در این رساله آمده تعجب‌برانگیز است. تک‌نگاری‌های دیگری نیز، حتی تا روزگار حاضر، دربارۀ او پرداخته‌اند.<br><!--11070500-->
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]