نمایش مبدأ برای ارتباطات راه دور


اِرتِباطات راه دور (telecommunications)<br /> [[File:11175200.jpg|thumb|اِرتِباطات راه دور]]برقراری ارتباط بین فواصل طولانی، معمولاً با وسایل الکترونیکی. ارتباط صوتی راه دور از ۱۸۷۶ و با پیش‌گامی دانشمند اسکاتلندی، [[بل، الگزاندر گراهام (۱۸۴۷ـ۱۹۲۲)|اَلگزاندر گراهام بل]]<ref>Alexander Graham bell 
</ref>، و اختراع [[تلفن]] آغاز شد. اکنون برقراری ارتباط تلفنی بین‌المللی از طریق کابل تلفن<ref>telephone cable 
</ref> یا [[ماهواره]]<ref>satellite</ref> یا شبکه‌های میکروویو<ref> Microwave link </ref>، با امکان بیش از ۱۰۰هزار مکالمۀ هم‌زمان و برقراری چندین کانال تلویزیونی ماهواره‌ای امکان‌پذیر است.

'''تاریخچه'''. نخستین سیستم‌های مکانیکی ارتباط راه دور [[سمافور]]<ref>semaphore</ref> و هلیوگراف یا تلگراف نوری<ref> heliograph </ref> بود که در آن از بازتاب نور [[خورشید]] استفاده می‌کردند. این سیستم‌ها در اواسط قرن ۱۹ اختراع شدند، اما پیش‌درآمد عصر ارتباط راه دور را باید تلگراف برقی<ref>electric telegraph </ref> دانست. نخستین دستگاه تلگراف کارآمد را ویلیام کوک<ref>William Cooke</ref> و چارلز ویتستون<ref> Charles Weatstone </ref> در [[بریتانیا]] اختراع کردند (۱۸۳۷). شرکت‌های راه‌آهن از این اختراع بهره بردند. در [[امریکا، ایالات متحده|ایالات متحده امریکا]]، [[مورس، سامویل (۱۷۹۱ـ۱۸۷۲)|ساموئل مورس]]<ref>Samuel Morse</ref> رمزی برای ارسال سیگنال اختراع کرد که به [[الفبای مورس]]<ref> morse code </ref> شهرت یافت و هنوز هم از آن استفاده می‌کنند. اختراع دیگر او دستگاه تلگراف ثبات<ref>recording telegraph </ref> بود که برای نخستین‌بار در ۱۸۵۱، بین [[فرانسه]] و [[انگلستان]] کاربرد تجاری پیدا کرد. بعد از آن‌که هاینریش هرتز<ref>Heinrich Hertz </ref>، فیزیک‌دان آلمانی، امواج الکترومغناطیسی<ref>electromagnetic waves </ref> را کشف کرد، [[مارکونی، گولیلمو (۱۸۷۴ـ۱۹۳۷)|گولئیلمو مارکونیِ]]<ref>Guglielmo Marconi </ref> ایتالیایی نوعی تلگراف بی‌سیم<ref>wireless telegraph</ref> اختراع کرد که پیش‌درآمد ساخت رادیو<ref> radio </ref> بود. مارکونی در ۱۸۹۹ بین انگلستان و فرانسه، و در ۱۹۰۱، بین دو سوی اقیانوس اطلس ارتباط بی‌سیم برقرار کرد. در سیستم‌های مدرن تلگراف، از دستگاه‌های تله‌پرینتر ([[دورچاپگر]])<ref>teleprinter </ref> برای ارسال پیام‌های رمزگذاری‌شده در طول خطوط ارتباطی استفاده می‌کنند. دستگاه‌های تلگراف امروزی ماشین‌هایی‌اند که با [[صفحه کلید|صفحه‌کلید]]<ref>keyboard </ref> کار می‌کنند و رمز پنج رقمی باودات<ref>five-unit baudot code 
</ref> را انتقال می‌دهند. تله‌پرینتر دریافت‌کننده به صورت خودکار پیام را چاپ می‌کند. نسخۀ مدرن تلگراف [[پست الکترونیکی]]<ref>electronic mail 
</ref> است که در آن پیام به شیوۀ الکترونیکی و از طریق شبکه‌های ارتباطی، مانند [[اینترنت]]، از یک [[رایانه]] به رایانه دیگر فرستاده می‌شود.

'''ماهواره‌های مخابراتی'''. روش اصلی انتقال مکالمات راه دور در خشکی، استفاده از امواج میکروویو است. عیب اصلی ارتباط صوتی راه دور از این طریق آن است که انتقال فقط به خط مستقیم و از دکلی به دکل دیگر امکان‌پذیر است. این روش در دریا کارآیی ندارد. [[کلارک، آرتور (۱۹۱۷ـ۲۰۰۸)|آرتور سی کلارک]]<ref>Arthur C Clarke</ref>، نویسندۀ داستان‌های علمی ـ تخیلی، در ۱۹۴۵ برای این مشکل راه حلی عرضه کرد. او پیشنهاد کرد سیستمی از ماهواره‌های مخابراتی<ref>communications satellites</ref> در مداری به شعاع ۳۵,۹۰۰ کیلومتر بر فراز خط استوا ایجاد شود و این ماهواره‌ها دقیقاً هر ساعت یک‌بار زمین را دور بزنند. بنابراین، همواره به نظر می‌رسد که در آسمان ثابت‌اند. اکنون چنین سیستمی در حال کار است و [[اینتل ست|اینتل‌ست]]<ref> Intelsat </ref> از آن بهره‌برداری می‌کند. این ماهواره‌ها را ماهواره‌های زمین‌ایستا (سینکوم)<ref>Syncom </ref> می‌نامند. نخستین ماهواره، سینکوم ۲، در ژوئیۀ ۱۹۶۳ از پایگاه [[کیپ کاناورال]]<ref>Cape Canaveral </ref> با موفقیت به فضا پرتاب شد. اکنون بسیاری از این ماهواره‌ها در فضا در حال گردش به دور زمین‌اند و روی ناحیه‌هایی با حجم تبادل پیام بسیار، مانند [[اقیانوس اطلس]]، [[اقیانوس هند]]، و [[اقیانوس آرام]]، متمرکزند. ارتباطات تلفنی، تلگرافی، و تلویزیونی هم‌زمان با امواج رادیویی فرکانس بالا<ref>high-frequency radio waves </ref> برقرار می‌شود. این امواج را آنتن‌های بشقابی<ref>dish antennae</ref> بزرگ یا ایستگاه‌های زمینی به ماهواره‌های مرتبط با شبکۀ بین‌المللی می‌فرستند.

'''شبکۀ دیجیتال خدمات یکپارچه'''. شبکۀ ديجيتال خدمات يکپارچه<ref>Integrated Services Digital Network</ref> (آی‌اِس‌دی‌اِن) برقراری ارتباط از طریق تلفن تصویری<ref>videophone</ref> و [[نمابر]]<ref> fax </ref> را با کیفیت بالا امکان‌پذیر می‌کند. نخستین مرکز بزرگ‌مقیاس از این دست در [[ژاپن]] آغاز به کار کرد (۱۹۸۸). در این سیستم، داده‌های صوتی و تصویری به سیگنال‌های دیجیتال<ref>digital signals</ref> تبدیل و از طریق خط انتقالی منفردی ارسال می‌شوند. کابل‌های فیبر نوری<ref> fibre optic cables</ref> جایگزین مناسبی برای کابل‌های مسی تلفن‌اند. در این کابل‌ها، سیگنال‌های مخابراتی به صورت دیجیتال و به شکل پالس‌های<ref> pulses</ref> نور لیزری<ref> laser light</ref> ارسال می‌شوند.

<br />

----

[[Category:رسانه ها و ارتباطات]] 
[[Category:ارتباطات]]
<references />