اسپراتلی، جزایر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِسْپراتلی، جزایِر (Spratly) | اِسْپراتلی، جزایِر (Spratly) | ||
(به چینی «جزیرۀ نانشان<ref>Nanshan Islands | |||
</ref>») گروهی از جزایر کوچک، آبسنگ‌های مرجانی<ref>coral reef | </ref>») گروهی از جزایر کوچک، آبسنگ‌های مرجانی<ref>coral reef | ||
</ref>، و دماغه‌های شنی<ref>sandbar </ref>، که در مساحتی بیش از ۹۶۵ کیلومتر در دریای چین جنوبی<ref>South China Sea</ref> پراکنده‌اند. جزایر اسپراتلی به‌سبب در اختیار داشتن راه‌های دریایی از ژاپن به | </ref>، و دماغه‌های شنی<ref>sandbar </ref>، که در مساحتی بیش از ۹۶۵ کیلومتر در [[چین، دریای|دریای چین]] جنوبی<ref>South China Sea</ref> پراکنده‌اند. جزایر اسپراتلی به‌سبب در اختیار داشتن راه‌های دریایی از [[ژاپن]] به [[سنگاپور]]؛ اهمیت استراتژیکی دارند. در ۱۹۷۶ در آن‌ها نفت کشف شد. ژاپن در [[جنگ جهانی دوم]] از این جزایر به‌منزلۀ پایگاه زیردریایی استفاده می‌کرد. [[چین|جمهوری خلق چین]]<ref> People's Republic of China</ref>، [[تایوان]]، [[مالزی]]، [[برونیی|برونئی]]<ref> Brunei | ||
</ref>، | </ref>، [[فیلیپین]]، و [[ویتنام]] نسبت به این جزایر ادعای مالکیت دارند. فیلیپین جزایر مزبور را کالایان<ref>Kalayaan </ref> و ویتنام آن‌ها را تروئونگ سا<ref>Truong Sa</ref> می‌نامد. ویتنام در ژانویۀ ۱۹۹۵ بار دیگر بر حق مالکیت خود بر این جزایر تأکید کرد. فیلیپین یک ماه بعد، چین را که به تازگی یکی از آتول<ref> atoll</ref>ها را اشغال کرده بود، به نقض اعلامیۀ ۱۹۹۲ متهم کرد، که تصریح می‌کند مدعیان باید از حضور در جزایر خودداری کنند. فیلیپین و چین در اوت ۱۹۹۵ با توسعۀ مشترک جزایر موافقت کردند. | ||
| | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۱: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:جغرافیای آسیا]] [[Category:جغرافیای انسانی سایر کشورهای آسیایی]] | [[Category:جغرافیای آسیا]] | ||
[[Category:جغرافیای انسانی سایر کشورهای آسیایی]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۳
اِسْپراتلی، جزایِر (Spratly)
(به چینی «جزیرۀ نانشان[۱]») گروهی از جزایر کوچک، آبسنگ‌های مرجانی[۲]، و دماغه‌های شنی[۳]، که در مساحتی بیش از ۹۶۵ کیلومتر در دریای چین جنوبی[۴] پراکنده‌اند. جزایر اسپراتلی به‌سبب در اختیار داشتن راه‌های دریایی از ژاپن به سنگاپور؛ اهمیت استراتژیکی دارند. در ۱۹۷۶ در آن‌ها نفت کشف شد. ژاپن در جنگ جهانی دوم از این جزایر به‌منزلۀ پایگاه زیردریایی استفاده می‌کرد. جمهوری خلق چین[۵]، تایوان، مالزی، برونئی[۶]، فیلیپین، و ویتنام نسبت به این جزایر ادعای مالکیت دارند. فیلیپین جزایر مزبور را کالایان[۷] و ویتنام آن‌ها را تروئونگ سا[۸] می‌نامد. ویتنام در ژانویۀ ۱۹۹۵ بار دیگر بر حق مالکیت خود بر این جزایر تأکید کرد. فیلیپین یک ماه بعد، چین را که به تازگی یکی از آتول[۹]ها را اشغال کرده بود، به نقض اعلامیۀ ۱۹۹۲ متهم کرد، که تصریح می‌کند مدعیان باید از حضور در جزایر خودداری کنند. فیلیپین و چین در اوت ۱۹۹۵ با توسعۀ مشترک جزایر موافقت کردند.