اسکوییت، هربرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=مسعود اسکویی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=تهران ۱۳۱۸ش|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=گزارشگر ورزشی|شغل و تخصص های دیگر=تهیه‌کننده، تولیدکننده، کارگردان و مجری|سبک=|مکتب=|سمت=گویندۀ اخبار ورزشی تلویزیون ملی ایران (از ۱۳۴۵ش) - مدیر روابط عمومی شبکه ورزش رادیو (از ۱۳۷۸)|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=ورزش|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸)(Asquith, Herbert)<br/> [[File:11316200.jpg|thumb|اَسْکوئيت، هِربِرت]]اِرلِ اول آکسفورد و اسکوئیت<ref>1st Earl of Oxford and Asquit | اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸)(Asquith, Herbert)<br /> [[File:11316200.jpg|thumb|اَسْکوئيت، هِربِرت]]اِرلِ اول آکسفورد و اسکوئیت<ref>1st Earl of Oxford and Asquit | ||
</ref>، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶) این کشور. در ۱۹۰۸ به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات مجلس اعیان<ref>House of Lords | </ref>، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶) این کشور. در ۱۹۰۸ به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات مجلس اعیان<ref>House of Lords | ||
</ref> را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری<ref> home rule </ref> اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر<ref>Yorkshire </ref> به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹ با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای چارلز پارنل<ref>Charles Parnell </ref> به‌شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶ از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی<ref>East Fife </ref> به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸ این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری گلدستون<ref>Gladstone </ref> (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری کمبل ـ بنرمن<ref>Henry Campbell-Bannerman </ref> در ۱۹۰۵، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که دیوید لوید جورج<ref>David Lloyd George </ref>، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰ تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی۱۹۱۱<ref>Parliament Act of 1911 veto </ref> بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در وتو<ref>Curragh Mutiny</ref> کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به‌تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ۱۲» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آ''''''غاز جنگ جهانی اول در ۱۹۱۴، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵ کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶ به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶، از رونق و اعتبار افتاد. | </ref> را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری<ref> home rule </ref> اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر<ref>Yorkshire </ref> به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹ با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای چارلز پارنل<ref>Charles Parnell </ref> به‌شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶ از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی<ref>East Fife </ref> به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸ این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری گلدستون<ref>Gladstone </ref> (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری کمبل ـ بنرمن<ref>Henry Campbell-Bannerman </ref> در ۱۹۰۵، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که دیوید لوید جورج<ref>David Lloyd George </ref>، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰ تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی۱۹۱۱<ref>Parliament Act of 1911 veto </ref> بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در وتو<ref>Curragh Mutiny</ref> کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به‌تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ۱۲» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آ''''''غاز جنگ جهانی اول در ۱۹۱۴، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵ کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶ به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶، از رونق و اعتبار افتاد. | ||
| خط ۸: | خط ۹: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:تاریخ جهان]] [[Category:بریتانیا]] | [[Category:تاریخ جهان]] | ||
[[Category:بریتانیا]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۱۵
| مسعود اسکویی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۱۸ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | گزارشگر ورزشی |
| شغل و تخصص های دیگر | تهیه‌کننده، تولیدکننده، کارگردان و مجری |
| گروه مقاله | ورزش |
اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸)(Asquith, Herbert)
اِرلِ اول آکسفورد و اسکوئیت[۱]، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶) این کشور. در ۱۹۰۸ به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات مجلس اعیان[۲] را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری[۳] اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر[۴] به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹ با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای چارلز پارنل[۵] به‌شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶ از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی[۶] به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸ این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری گلدستون[۷] (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری کمبل ـ بنرمن[۸] در ۱۹۰۵، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که دیوید لوید جورج[۹]، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰ تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی۱۹۱۱[۱۰] بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در وتو[۱۱] کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به‌تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ۱۲» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آغاز جنگ جهانی اول در ۱۹۱۴، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵ کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶ به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶، از رونق و اعتبار افتاد.