اصحاب القریه
اَصحابُ‌القَرْیه
(در عربی به معنای «اهل آن شهر») در قرآن (یس، ۱۳)، قومی که خداوند دو پیامبر را برای هدایت آنان فرستاد، اما این دو پیامبر را تکذیب کردند. خداوند پیامبری دیگر برای هدایت آن‌ها فرستاد، اما در تکذیب پیامبران اصرار ورزیدند و گفتند شما جز بشری مانند ما نیستید و دروغگو هستید و آن‌ها را به سنگسار تهدید کردند. سپس مردی از آن سوی شهر شتابان خود را به آن‌جا رساند و آن‌ها را به پیروی از پیامبران سفارش کرد، اما آنان وی را کشتند. آن‌گاه خداوند با فرستادن بلایی که در قرآن به صیحه تعبیر شده است آن قوم را نابود کرد. برخی منابع منظور از پیامبران را حواریون مسیح دانسته‌اند و کسی‌که مردم را به پیروی از پیامبران توصیه کرد، شبانی به نام حبیب نجّار دانسته‌اند. به نظر برخی مفسّران مراد از «قریه» انطاکیه است.