امامزاده عبدالله و عبیدالله (دماوند): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:2042164235.jpg|جایگزین=نمای بیرونی آرامگاه|بندانگشتی|نمای بیرونی آرامگاه]]
بنای آرامگاهی کهن در شهر دماوند، متعلق به حکومت ایلخانان، اواسط سدۀ 7ق یا اوائل سدۀ 8ق. بقعه را که در ضلع شمالی شهر دماوند و در محلۀ درویش قرار دارد، مدفن دوتن از نوادگان امام موسی کاظم (ع) می‌دانند. مجموعۀ امامزاده، علاوه بر بنای بقعه، شامل مسجدی در ضلع شمال و تكیه‌ای در ضلع جنوب آن است. این بنا از زمان حکومت قاجار چندین بار مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته، اما امروزه با توجه به مسدود شدن کانال‌های رطوبت، باعث بروز آسیب‌های جدی به کتیبه‌های باارزشی که در داخل بنا بوده شده و علاوه بر این تخریب‌هایی نیز در نمای بیرونی بقعه رخ داده و همچنین کل بنای برج‌مانند بقعه به یک سمت کج شده است. بنای امامزاده در سال ۱۳۵۱ش و با شمارۀ ۹۲۲ به عنوان یکی از آثار تاریخی ایران ثبت شده است.
بنای آرامگاهی کهن در شهر دماوند، متعلق به حکومت ایلخانان، اواسط سدۀ 7ق یا اوائل سدۀ 8ق. بقعه را که در ضلع شمالی شهر دماوند و در محلۀ درویش قرار دارد، مدفن دوتن از نوادگان امام موسی کاظم (ع) می‌دانند. مجموعۀ امامزاده، علاوه بر بنای بقعه، شامل مسجدی در ضلع شمال و تكیه‌ای در ضلع جنوب آن است. این بنا از زمان حکومت قاجار چندین بار مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته، اما امروزه با توجه به مسدود شدن کانال‌های رطوبت، باعث بروز آسیب‌های جدی به کتیبه‌های باارزشی که در داخل بنا بوده شده و علاوه بر این تخریب‌هایی نیز در نمای بیرونی بقعه رخ داده و همچنین کل بنای برج‌مانند بقعه به یک سمت کج شده است. بنای امامزاده در سال ۱۳۵۱ش و با شمارۀ ۹۲۲ به عنوان یکی از آثار تاریخی ایران ثبت شده است.
----
----

نسخهٔ ‏۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۱۱

نمای بیرونی آرامگاه
نمای بیرونی آرامگاه

بنای آرامگاهی کهن در شهر دماوند، متعلق به حکومت ایلخانان، اواسط سدۀ 7ق یا اوائل سدۀ 8ق. بقعه را که در ضلع شمالی شهر دماوند و در محلۀ درویش قرار دارد، مدفن دوتن از نوادگان امام موسی کاظم (ع) می‌دانند. مجموعۀ امامزاده، علاوه بر بنای بقعه، شامل مسجدی در ضلع شمال و تكیه‌ای در ضلع جنوب آن است. این بنا از زمان حکومت قاجار چندین بار مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته، اما امروزه با توجه به مسدود شدن کانال‌های رطوبت، باعث بروز آسیب‌های جدی به کتیبه‌های باارزشی که در داخل بنا بوده شده و علاوه بر این تخریب‌هایی نیز در نمای بیرونی بقعه رخ داده و همچنین کل بنای برج‌مانند بقعه به یک سمت کج شده است. بنای امامزاده در سال ۱۳۵۱ش و با شمارۀ ۹۲۲ به عنوان یکی از آثار تاریخی ایران ثبت شده است.