باران مصنوعی

باران مصنوعی (artificial percipitation)

بارش باران از ابرهای غیر باران‌زا، با مداخلۀ بشر در طبیعت به کمک روش‌های علمی و استفاده از وسایل غیر طبیعی. در طبیعت دو فراگرد عامل بارندگی شناخته شده است: تبخیر قطرات آن موجود در ابر در دمای زیر صفر و تشکیل بلورهای یخ، که پس از نزول به لایه‌های گرم‌تر هوا ذوب شده و به‌صورت قطره‌های آب (باران) فرو می‌ریزند؛ و چسبیدن قطرات ریز به یکدیگر و تشکیل قطره‌های درشت، که با سرعت و شتاب بیشتر بر زمین می‌بارند. ابرهایی که رطوبت کافی و ارتفاع مناسب نداشته باشند، باران‌زا نیستند و در بسیاری از مناطق دنیا باران به اندازۀ کافی نمی‌بارد. از ربع آخر قرن بیستم مطالعات و تحقیقات گسترده‌ای برای بارور کردن این‌گونه ابرها انجام گرفته، اما هنوز موفقیت کامل حاصل نشده است. برای بارور کردن ابرها باید از پاشیدن مواد شیمیایی خاص به وسیلۀ هواپیما یا بالون بر روی این‌گونه ابرها استفاده کرد. این مواد با ایجاد دمای پائین سبب انجماد و تجمع ذرات رطوبت در ابر و تشکیل قطرات آب و ریزش باران می‌شوند.