نمایش مبدأ برای باریوس د چامورو، ویولتا (ح ۱۹۳۹)


باریوس دِ چامورو، ویولِتا (ح ۱۹۳۹)(Barrios de Chamorro, Violeta)<br/> بانوی روزنامه‌نگار و سیاستمدار اهل نیکاراگوئه، از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۶ رئیس‌جمهور آن کشور. با پشتیبانی ایالات متحد، در ۱۹۸۹ نامزد اتحاد ملی مخالفان<ref>(National Opposition Union (UNO</ref>&nbsp;شد و به عرصۀ مبارزات انتخابات ریاست جمهوری پیوست و در فوریۀ ۱۹۹۰ دانیل اورتگا ساوِدرا<ref>David Ortega Saavedra</ref>&nbsp;را شکست داد، و بدین ترتیب دورۀ حکومت ساندینیستا<ref>Sandinista </ref>ها و یک دهه جنگ با کنترا<ref>Contra </ref>ها (مخالفان مسلح حکومت ساندینیستی) پایان یافت. فعالیت سیاسی چامورو در ۱۹۷۸ با قتل همسرش، پدرو خواکین چامورو<ref>Pedro Joaquin Chamorro</ref>&nbsp;(۱۹۲۴ـ۱۹۷۸)، به دستور رژیم دیکتاتوری دست‌ راستی، آغاز شد. او سردبیر تلاشگر روزنامۀ''لاپرنسا<ref>La Prensa</ref>''&nbsp;بود و در مقام کاتولیکی مؤمن و محافظه‌کار، مدیریت این روزنامه را به‌دست گرفت و به سرنگونی رژیم سوموزا<ref>Somoza </ref>&nbsp;در ۱۹۷۹ یاری رساند. چامورو همچنین از اعضای حکومت بازسازی ملی<ref>Government of National Reconstruction</ref>&nbsp;بود که از ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۰ با رهبری ساندینیستا‌ها تشکیل شد، اما با سرکوبگری رژیم مارکسیستی روبه‌رو شد. در سپتامبر ۱۹۸۹، از سوی اتحاد ملی مخالفان که ائتلافی متشکل از چهارده حزب بود، نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد. در انتخابات ۱۹۹۰، اتحاد ملی مخالفان ۵۱ کرسی از ۹۲ کرسی مجلس ملی را از آن خود کرد، اما جبهۀ آزادی‌بخش ساندینیستا<ref>Sandinista  Liberation Front</ref>&nbsp;همچنان بزرگ‌ترین حزب کشور بود و با همراهی عناصر ارتجاعی موجود در درون ائتلاف حامی چامورو جلوی اجرای سیاست‌های او را گرفت. سال‌های نخست دورۀ ریاست جمهوری او با افزایش بیکاری، اعتصابات، و زد و خورد مستمر در کوهستان‌ها میان شورشیان کنترا و شبه‌نظامیان ساندینیستا (به رغم انحلال رسمی کنتراها در ژوئن ۱۹۹۰) همراه بود. در ۱۹۹۴، توافق صلحی با شورشیان به‌عمل آمد و ارتش از نو تشکیل شد.&nbsp;

&nbsp;

----

[[Category:تاریخ جهان]] [[Category:سایر کشورها و حکومت های آمریکایی]] [[Category:رسانه ها و ارتباطات]] [[Category:رسانه های نوشتاری غیرایران]]