نمایش مبدأ برای بوکاتچو، جووانی (۱۳۱۳ـ۱۳۷۵م)


بوکاتْچو، جووانّی (۱۳۱۳ـ۱۳۷۵م)(Boccaccio, Giovanni)<br/> [[File:12390100.jpg|thumb|بوکاتْچو، جووانّي]]شاعر و نویسندۀ ایتالیایی. شهرت او بیشتر به‌سبب مجموعه داستان‌هایش موسوم به ''دکامرون''<ref>''Decameron''</ref>(۱۳۴۸ـ۱۳۵۳م) است. در نگارش داستان‌های غم‌انگیز و خنده‌دار نیز به یک اندازه تبحّر داشت؛ پایه‌گذار انسان‌گرایی در دورۀ رنسانس بود و ادبیات ملی را تا مرتبه‌ای اعتلا بخشید که فقط آثار کلاسیک یونان و رم باستان به آن دست یافته بود. بوکاتچو در فلورانس زاده شد اما از ۱۳۲۸م تا ۱۳۴۱م را در ناپِل گذراند و در همین شهر دل به عشق «فیامتا<ref> Fiammetta </ref>»ی بی‌وفا بست که الهام‌‌بخش نخستین اشعار او شد. پیش از آن‌که در ۱۳۴۱م به فلورانس بازگردد رمانس ''فیلوستراتو''<ref>''Filostrato ''</ref> و روایت منظوم ''تزئیده''<ref>''Teseide ''</ref> را نوشته بود؛ چاسر<ref>Chaucer </ref> در ''ترویلوس و کریسیدا''<ref>''Troilus and Cressida ''</ref> و ''داستان شهسوار''<ref>''The Knight’s Tale ''</ref> از تزئیده بهره گرفت. ''تزئیده'' نخستین روایت رمانتیکی است که در زبان ایتالیایی در قالب قطعات هشت‌ هجایی<ref>ottava rima </ref>، وزن دلخواه آریوستو<ref>Ariosto </ref> و تاسّو<ref>Tasso </ref>،‌ انتشار یافت. شعر روایی ''فیلوستراتو'' نیز در قالب هشت هجایی است. بوکاتچو در ۱۳۵۰م پترارک<ref>Petrarch 
</ref> را ملاقات کرد و بسیار تحت تأثیر قرار گرفت. بوکاتچو در سال‌های آخر عمر سخنرانی‌هایی دربارۀ ''کمدی الهی''<ref>''Divine Comedy ''
</ref> دانته آلیگیری<ref>Dante Alighieri</ref> ایراد کرد؛ همچنین نخستین کرسیِ استادی زبان یونانی را در اروپای غربی، در دانشگاه فلورانس، دایر کرد.<br/> <!--12390100-->

[[Category:ادبیات غرب]] [[Category:رمان (اشخاص و آثار)]] [[Category:شعر (اشخاص و آثار)]]