بیضایی ، بهرام (تهران ۱۳۱۷ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
[[پرونده:12467700-1.jpg|بندانگشتی|بهرام بیضایی]] | [[پرونده:12467700-1.jpg|بندانگشتی|بهرام بیضایی]] | ||
بهرام بیضایی (تهران 5 دی ۱۳۱۷ش- )<br> | بهرام بیضایی (تهران 5 دی ۱۳۱۷ش- )<br> | ||
[[پرونده: 12467700.jpg | بندانگشتی|بهرام بیضایی|جایگزین=]]<p>نمایشنامهنویس، فیلمنامهنویس، و کارگردان ایرانی تئاتر و سینما. دلبستگی‌های او در مجموعۀ آثارش (نمایشنامه، فیلم و فیلمنامه)، عبارتند از مسألۀ هویت گم‌شده، بازیابی اسطوره‌ها، حضور اشباح، جاذبه‌های بصری، بازخوانی تاریخ، و گرفتاری‌های اجتماعی و روانی زن در همۀ دوره‌های تاریخی. بیضایی تصویری از تاریخ کهن و معاصر ارائه می‌دهد که در آن جهل، خرافات، تناقض‌ها، و تعارض‌های تاریخی همواره در شکل‌های جدیدتر تکرار می‌شوند، و برخی از آنها ابعاد تشدیدیافته‌تری به خود می‌گیرند. از این نظر همۀ آثارش، حتی آنها که شکل و ساختاری معاصر و شهری دارند، با هدف بازشناسی نمونه‌های کهن تاریخی نوشته، ساخته، و پرداخته شده‌اند، و اصطلاح تاریخی ـ نمادین برازندۀ آنهاست. بیضایی از زمان تحصیلش، نمایشنامه می‌نوشت و تحقیق می‌کرد. در نمایشنامه‌ها، فیلمنامه‌ها، و فیلم‌هایش همۀ تجربه‌ها و دلبستگی‌هایش را دربارۀ شیوۀ روایت حال و گذشتۀ تاریخی انسان به نمایش گذاشته است، همچون ''عموسیبیلو'' (۱۳۴۹)، ''رگبار'' (۱۳۵۰)، ''غریبه و مه'' (۱۳۵۲)، ''کلاغ'' (۱۳۵۵)، ''چریکۀ تارا'' (۱۳۵۷)، ''[[شاید وقتی دیگر]]'' (۱۳۶۶)، ''[[مسافران (تلویزیون)|مسافران]]'' (۱۳۶۹)، ''[[سگ کشی (فیلم)|سگ‌کشی]]'' (۱۳۷۹) و ''وقتی همه خوابیم'' (۱۳۸۷). بیضایی به همان اندازه که در تکوین سنت نمایشنامه‌نویسی و همچنین تئاتر نوین ایران از مهم‌ترین و اثرگذارترین افراد است، به همان اندازه هم در سینما مؤلف و حائز اهمیت است.</p><p>خاندانش از چند نسل پیش از او از عالمان دینی، تعزیه‌گردانان و ادبای برجستۀ ساکن آران کاشان بوده‌اند و همین ریشه باعث انس یافتن | [[پرونده: 12467700.jpg | بندانگشتی|بهرام بیضایی|جایگزین=]]<p>نمایشنامهنویس، فیلمنامهنویس، و کارگردان ایرانی تئاتر و سینما. دلبستگی‌های او در مجموعۀ آثارش (نمایشنامه، فیلم و فیلمنامه)، عبارتند از مسألۀ هویت گم‌شده، بازیابی اسطوره‌ها، حضور اشباح، جاذبه‌های بصری، بازخوانی تاریخ، و گرفتاری‌های اجتماعی و روانی زن در همۀ دوره‌های تاریخی. بیضایی تصویری از تاریخ کهن و معاصر ارائه می‌دهد که در آن جهل، خرافات، تناقض‌ها، و تعارض‌های تاریخی همواره در شکل‌های جدیدتر تکرار می‌شوند، و برخی از آنها ابعاد تشدیدیافته‌تری به خود می‌گیرند. از این نظر همۀ آثارش، حتی آنها که شکل و ساختاری معاصر و شهری دارند، با هدف بازشناسی نمونه‌های کهن تاریخی نوشته، ساخته، و پرداخته شده‌اند، و اصطلاح تاریخی ـ نمادین برازندۀ آنهاست. بیضایی از زمان تحصیلش، نمایشنامه می‌نوشت و تحقیق می‌کرد. در نمایشنامه‌ها، فیلمنامه‌ها، و فیلم‌هایش همۀ تجربه‌ها و دلبستگی‌هایش را دربارۀ شیوۀ روایت حال و گذشتۀ تاریخی انسان به نمایش گذاشته است، همچون ''عموسیبیلو'' (۱۳۴۹)، ''رگبار'' (۱۳۵۰)، ''غریبه و مه'' (۱۳۵۲)، ''کلاغ'' (۱۳۵۵)، ''چریکۀ تارا'' (۱۳۵۷)، ''[[شاید وقتی دیگر]]'' (۱۳۶۶)، ''[[مسافران (تلویزیون)|مسافران]]'' (۱۳۶۹)، ''[[سگ کشی (فیلم)|سگ‌کشی]]'' (۱۳۷۹) و ''وقتی همه خوابیم'' (۱۳۸۷). بیضایی به همان اندازه که در تکوین سنت نمایشنامه‌نویسی و همچنین تئاتر نوین ایران از مهم‌ترین و اثرگذارترین افراد است، به همان اندازه هم در سینما مؤلف و حائز اهمیت است.</p><p>پدرش [[نعمت الله بیضایی (کاشان ۱۲۸۲ـ تهران ۱۳۶۵ش)|میرزا نعمت‌الله بیضایی]] و عموی بزرگش [[ادیب بیضایی کاشانی، علی محمد (۱۲۶۰ـ ۱۳۱۲ش)|میرزا علیمحمّد ادیب بیضایی]] از شاعران طراز اول اواخر دورۀ قاجار و دورۀ پهلوی بودند. جز این، خاندانش از چند نسل پیش از او از عالمان دینی، تعزیه‌گردانان و ادبای برجستۀ ساکن آران کاشان بوده‌اند و همین ریشه باعث انس یافتن وی از کودکی با ادبیات و نمایش شد. بیضایی پس از رها کردن تحصیل ادبیات در دانشگاه تهران، به پژوهش در زمینۀ تعزیه و ریشه‌های نمایش در ایران پرداخت که حاصلش شد کتاب ''نمایش در ایران'' که معتبرترین پژوهش دربارهٔ نمایشِ سنّتی ایرانی است. بیضایی نوشتن نقد و پژوهش و مطالب پراکنده دربارهٔ نمایش و سینما و موسیقی فیلم را از همین دورۀ ترک تحصیل (از سال 1338ش) در نشریات ''علم و زندگی''، ''هنر و سینما''، ''آرش''، ''کیهان ماه،'' مجلهٔ ''موزیک ایران'' و ''مجلۀ موسیقی'' آغاز کرد. از آغاز دهۀ 1340 به صورت جدی به نوشتن نمایشنامه پرداخت و در میانۀ همین دهه با اجرای چندین نمایشنامه‌اش، در کنار اکبر رادی، غلامحسین ساعدی، بهمن فرسی و معدودی دیگر، به عنوان یکی از ارجمندترین نمایشنامه‌نویسان نوگرای ایرانی شناخته شده که سنت نمایش فارسی را به مدرنیته پیوند زدند. در سال 1349 فیلم کوتاه ''عموسبیلو'' و سال بعد اولین فیلم بلندش ([[رگبار]]) را ساخت. در مجموع از آغاز کار وی تاکنون 14 نمایشنامۀ او توسط خودش بر روی صحنه برده شده است؛ 10 فیلم بلند را نوشته و کارگردانی کرده، برخی نمایشنامه‌هایش توسط افراد مختلف به روی صحنه برده شده، فیلمنامه‌ای از او توسط [[شهرام اسدی]] کارگردانی شده ([[روز واقعه]]) و دو فیلمنامه‌اش توسط [[مسعود کیمیایی]] (فیلم سینمایی ''خط قرمز'') و رفیع پیتز (فیلم ''فصل پنجم'') در آثار سینمایی‌شان اقتباس شده است. بیش‌تر از این کارهای ساخته و اجرا شده، فیلمنامه و نمایشنامه در کارنامۀ اوست که مجوز اجرا و ساخت نگرفته‌اند یا در صورت صدور مجوز منعی برایش ایجاد کرده‌اند.</p> | ||
بیضایی پس از اقامتی کوتاه در اروپا، از نیمۀ دوم سال 1389 به دعوتِ بخشِ | بیضایی پس از اقامتی کوتاه در اروپا، از نیمۀ دوم سال 1389 به دعوتِ بخشِ ایرانشناسی دانشکدهٔ انسانیّات و علوم دانشگاه استنفورد، به امریکا رفت و در بخش مطالعات ایرانی این دانشگاه مشغول تدریس و تحقیق شد. وی که هم‌اکنون در امریکا به همین کار مشغول است، از سال ۱۳۹۱ تاکنون نمایش‌هایی را در آمریکا به کمک همسرش، [[مژده شمسایی]]، به روی صحنه برده است. | ||
از بهرام بیضایی تاکنون بالغ بر 65 کتاب (شامل نمایشنامه، فیلمنامه، داستان، پژوهش، مجموعۀ مقالات و گفت‌وگوها) در ایران و خارج از ایران منتشر شده است. وی علاوه بر نگارش فیلمنامۀ آثار خود، تدوین همۀ آنها را نیز (جز فیلم رگبار) خود انجام داده است. | از بهرام بیضایی تاکنون بالغ بر 65 کتاب (شامل نمایشنامه، فیلمنامه، داستان، پژوهش، مجموعۀ مقالات و گفت‌وگوها) در ایران و خارج از ایران منتشر شده است. وی علاوه بر نگارش فیلمنامۀ آثار خود، تدوین همۀ آنها را نیز (جز فیلم ''رگبار'') خود انجام داده است. | ||
نسخهٔ ۲۵ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۴۰
| بهرام بیضایی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۱۷ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نمایشنامهنویس، فیلمنامهنویس |
| شغل و تخصص های دیگر | کارگردان |
| آثار | همچون غروب در دیاری غریب (۱۳۴۳)، عموسیبیلو (۱۳۴۹)، رگبار (۱۳۵۰)، غریبه و مه (۱۳۵۲)، کلاغ (۱۳۵۵)، چریکۀ تارا (۱۳۵۷)، شاید وقتی دیگر (۱۳۶۶)، مسافران (۱۳۶۹)، سگ‌کشی (۱۳۷۹) |
| گروه مقاله | تئاتر |
بهرام بیضایی (تهران 5 دی ۱۳۱۷ش- )
نمایشنامهنویس، فیلمنامهنویس، و کارگردان ایرانی تئاتر و سینما. دلبستگی‌های او در مجموعۀ آثارش (نمایشنامه، فیلم و فیلمنامه)، عبارتند از مسألۀ هویت گم‌شده، بازیابی اسطوره‌ها، حضور اشباح، جاذبه‌های بصری، بازخوانی تاریخ، و گرفتاری‌های اجتماعی و روانی زن در همۀ دوره‌های تاریخی. بیضایی تصویری از تاریخ کهن و معاصر ارائه می‌دهد که در آن جهل، خرافات، تناقض‌ها، و تعارض‌های تاریخی همواره در شکل‌های جدیدتر تکرار می‌شوند، و برخی از آنها ابعاد تشدیدیافته‌تری به خود می‌گیرند. از این نظر همۀ آثارش، حتی آنها که شکل و ساختاری معاصر و شهری دارند، با هدف بازشناسی نمونه‌های کهن تاریخی نوشته، ساخته، و پرداخته شده‌اند، و اصطلاح تاریخی ـ نمادین برازندۀ آنهاست. بیضایی از زمان تحصیلش، نمایشنامه می‌نوشت و تحقیق می‌کرد. در نمایشنامه‌ها، فیلمنامه‌ها، و فیلم‌هایش همۀ تجربه‌ها و دلبستگی‌هایش را دربارۀ شیوۀ روایت حال و گذشتۀ تاریخی انسان به نمایش گذاشته است، همچون عموسیبیلو (۱۳۴۹)، رگبار (۱۳۵۰)، غریبه و مه (۱۳۵۲)، کلاغ (۱۳۵۵)، چریکۀ تارا (۱۳۵۷)، شاید وقتی دیگر (۱۳۶۶)، مسافران (۱۳۶۹)، سگ‌کشی (۱۳۷۹) و وقتی همه خوابیم (۱۳۸۷). بیضایی به همان اندازه که در تکوین سنت نمایشنامه‌نویسی و همچنین تئاتر نوین ایران از مهم‌ترین و اثرگذارترین افراد است، به همان اندازه هم در سینما مؤلف و حائز اهمیت است.
پدرش میرزا نعمت‌الله بیضایی و عموی بزرگش میرزا علیمحمّد ادیب بیضایی از شاعران طراز اول اواخر دورۀ قاجار و دورۀ پهلوی بودند. جز این، خاندانش از چند نسل پیش از او از عالمان دینی، تعزیه‌گردانان و ادبای برجستۀ ساکن آران کاشان بوده‌اند و همین ریشه باعث انس یافتن وی از کودکی با ادبیات و نمایش شد. بیضایی پس از رها کردن تحصیل ادبیات در دانشگاه تهران، به پژوهش در زمینۀ تعزیه و ریشه‌های نمایش در ایران پرداخت که حاصلش شد کتاب نمایش در ایران که معتبرترین پژوهش دربارهٔ نمایشِ سنّتی ایرانی است. بیضایی نوشتن نقد و پژوهش و مطالب پراکنده دربارهٔ نمایش و سینما و موسیقی فیلم را از همین دورۀ ترک تحصیل (از سال 1338ش) در نشریات علم و زندگی، هنر و سینما، آرش، کیهان ماه، مجلهٔ موزیک ایران و مجلۀ موسیقی آغاز کرد. از آغاز دهۀ 1340 به صورت جدی به نوشتن نمایشنامه پرداخت و در میانۀ همین دهه با اجرای چندین نمایشنامه‌اش، در کنار اکبر رادی، غلامحسین ساعدی، بهمن فرسی و معدودی دیگر، به عنوان یکی از ارجمندترین نمایشنامه‌نویسان نوگرای ایرانی شناخته شده که سنت نمایش فارسی را به مدرنیته پیوند زدند. در سال 1349 فیلم کوتاه عموسبیلو و سال بعد اولین فیلم بلندش (رگبار) را ساخت. در مجموع از آغاز کار وی تاکنون 14 نمایشنامۀ او توسط خودش بر روی صحنه برده شده است؛ 10 فیلم بلند را نوشته و کارگردانی کرده، برخی نمایشنامه‌هایش توسط افراد مختلف به روی صحنه برده شده، فیلمنامه‌ای از او توسط شهرام اسدی کارگردانی شده (روز واقعه) و دو فیلمنامه‌اش توسط مسعود کیمیایی (فیلم سینمایی خط قرمز) و رفیع پیتز (فیلم فصل پنجم) در آثار سینمایی‌شان اقتباس شده است. بیش‌تر از این کارهای ساخته و اجرا شده، فیلمنامه و نمایشنامه در کارنامۀ اوست که مجوز اجرا و ساخت نگرفته‌اند یا در صورت صدور مجوز منعی برایش ایجاد کرده‌اند.
بیضایی پس از اقامتی کوتاه در اروپا، از نیمۀ دوم سال 1389 به دعوتِ بخشِ ایرانشناسی دانشکدهٔ انسانیّات و علوم دانشگاه استنفورد، به امریکا رفت و در بخش مطالعات ایرانی این دانشگاه مشغول تدریس و تحقیق شد. وی که هم‌اکنون در امریکا به همین کار مشغول است، از سال ۱۳۹۱ تاکنون نمایش‌هایی را در آمریکا به کمک همسرش، مژده شمسایی، به روی صحنه برده است.
از بهرام بیضایی تاکنون بالغ بر 65 کتاب (شامل نمایشنامه، فیلمنامه، داستان، پژوهش، مجموعۀ مقالات و گفت‌وگوها) در ایران و خارج از ایران منتشر شده است. وی علاوه بر نگارش فیلمنامۀ آثار خود، تدوین همۀ آنها را نیز (جز فیلم رگبار) خود انجام داده است.
فهرست آثار بلند سینمایی
- رگبار (1351)
- غریبه و مه (1352)
- کلاغ (1356)
- چریکۀ تارا (1356)
- مرگ یزدگرد (1361)
- باشو، غریبه‌ی کوچک (1364)
- شاید وقتی دیگر (1366)
- مسافران (1370)
- سگ‌کُشی (1379)
- وقتی همه خوابیم (1387)